Eksodus 9:1-35
9 Toe het Jehovah vir Moses gesê: “Gaan na Farao toe en sê vir hom: ‘Dít is wat Jehovah, die God van die Hebreërs, gesê het: “Stuur my volk weg sodat hulle my kan dien.+
2 Maar as jy weier om hulle weg te stuur en jy hulle nog langer hou,
3 dan sal Jehovah se hand+ oor jou vee in die veld kom. ’n Verwoestende plaag+ sal oor die perde, die donkies, die kamele, die beeste en die kleinvee kom.
4 En Jehovah sal beslis ’n onderskeid maak tussen die vee van Israel en die vee van Egipte, en niks wat aan die Israeliete behoort, sal doodgaan nie.”’”+
5 Jehovah het ook ’n tyd vasgestel en gesê: “Môre sal Jehovah dit in die land doen.”
6 Die volgende dag het Jehovah dit gedoen, en alle soorte vee van Egipte het begin doodgaan,+ maar nie een van die vee van Israel het doodgegaan nie.
7 Toe Farao ondersoek ingestel het, het hy uitgevind dat nie eers een van die Israeliete se vee doodgegaan het nie. Maar Farao het hardkoppig gebly, en hy het die volk nie weggestuur nie.+
8 Jehovah het toe vir Moses en Aäron gesê: “Neem twee hande vol roet uit ’n oond, en Moses moet dit voor Farao in die lug gooi.
9 En dit sal ’n fyn stof oor die hele Egipte word, en dit sal etterende swere word op mens sowel as dier in die hele Egipte.”
10 Toe het hulle die roet uit ’n oond geneem en voor Farao gaan staan, en Moses het dit in die lug gegooi, en dit het etterende swere geword wat op mens en dier uitgebreek het.
11 Die towerpriesters kon as gevolg van die swere nie voor Moses verskyn nie, want die towerpriesters en al die Egiptenare+ was vol swere.
12 Maar Jehovah het toegelaat dat Farao hardkoppig word,* en Farao het nie na hulle geluister nie, net soos Jehovah vir Moses gesê het.+
13 Toe het Jehovah vir Moses gesê: “Staan môreoggend vroeg op en gaan staan voor Farao, en sê vir hom: ‘Dít is wat Jehovah, die God van die Hebreërs, gesê het: “Stuur my volk weg sodat hulle my kan dien.
14 Want nou stuur ek al my plae teen jou,* teen jou knegte en teen jou volk, sodat jy kan weet dat daar in die hele aarde niemand soos ek is nie.+
15 Want ek kon my hand nou al uitgesteek het om jou en jou volk met ’n verwoestende plaag te tref, en jy sou van die aarde af uitgewis gewees het.
16 Maar om dié rede het ek jou nog laat bestaan: sodat ek jou my krag kan wys en sodat my naam oor die hele aarde bekend gemaak kan word.+
17 Hou jy jou nog steeds hoogmoedig teenoor my volk deur hulle nie weg te stuur nie?
18 Kyk, môre omtrent hierdie tyd sal ek ’n baie groot haelstorm bring, soos wat nog nooit in Egipte plaasgevind het tot nou toe nie.
19 Beveel dus dat al jou vee en alles wat jy in die veld het, onder dak gebring word. Elke mens en dier wat nog in die veld is en nie na binne gebring is nie, sal sterf wanneer die hael op hulle val.”’”
20 Al Farao se knegte wat Jehovah se woord gevrees het, het hulle knegte en hulle vee dadelik in die huise ingebring,
21 maar almal wat hulle nie aan Jehovah se woord gesteur het nie, het hulle knegte en hulle vee in die veld gelos.
22 Jehovah het toe vir Moses gesê: “Steek jou hand na die hemel toe uit sodat hael oor die hele Egipte kom,+ oor mens en dier en al die plante van die veld in Egipte.”+
23 Toe het Moses sy staf na die hemel toe uitgesteek, en Jehovah het donderslae en hael gestuur, en hy het vuur* op die aarde laat val, en Jehovah het aanhoudend hael op Egipte laat val.
24 Daar was hael, en daar was vuur wat tussen die hael deur geflits het. Dit was baie erg. Daar was nog nooit so ’n haelstorm in die land vandat Egipte ’n nasie geword het nie.+
25 Regoor Egipte het die hael alles in die veld getref, mens sowel as dier, en dit het al die plante en al die bome van die veld verwoes.+
26 Net in die land Gosen, waar die Israeliete was, was daar geen hael nie.+
27 Farao het Moses en Aäron dus laat roep en vir hulle gesê: “Ek het hierdie keer gesondig. Jehovah is regverdig, en ek en my volk is verkeerd.
28 Smeek Jehovah dat daar ’n einde kan wees aan God se donderslae en hael. Dan sal ek bereid wees om julle weg te stuur, en julle hoef nie langer te bly nie.”
29 Toe het Moses vir hom gesê: “Sodra ek uit die stad uitgaan, sal ek my hande voor Jehovah uitstrek. Die donderslae sal ophou en die hael sal nie meer val nie, sodat u kan weet dat die aarde aan Jehovah behoort.+
30 Maar ek weet reeds dat u en u knegte nie eers dan Jehovah God sal vrees nie.”
31 En die vlas en die gars is verwoes, want die gars was amper ryp en die vlas het blomknoppe gehad.
32 Maar die koring en die spelt is nie verwoes nie, want dit kom eers later op.*
33 Moses het toe van Farao af weggegaan uit die stad uit en sy hande voor Jehovah uitgestrek, en die donderslae en die hael en die reën het opgehou.+
34 Toe Farao sien dat die reën, die hael en die donderslae opgehou het, het hy weer gesondig en sy hart verhard,+ hy sowel as sy knegte.
35 En Farao het hardkoppig gebly,* en hy het nie die Israeliete weggestuur nie, net soos Jehovah deur Moses gesê het.+
Voetnote
^ Lett. “het Farao se hart verhard”.
^ Lett. “jou hart”.
^ Verwys moontlik na kragtige weerlig.
^ Of “word later ryp”.
^ Of “Farao se hart het hard gebly”.
