1989-ҹу ил апрелин 14-ү иди. Маумере шәһәриндә (Флорес адасы) јығынҹаг кечирирдим. Гәфилдән дөвләт мәмурлары евә сохулуб мәни вә даһа үч нәфәри һәбс етдиләр.

Һәбсханада мүһафизәчиләр бизи бајраға баш әјмәјә мәҹбур едирдиләр. Буну етмәдијимиз үчүн бизи дөјүб тәпик алтына салдылар вә беш ҝүн гызмар ҝүнәшин алтында сахладылар. Ҝеҹәләр дарысгал камеранын бетон дөшәмәсиндә сојугдан тир-тир әсирдик. Үст башымыз чирк ичиндә иди, һалдан дүшмүшдүк, бир тәрәфдән дә ҝөјнәјән јараларымыз бизә аман вермирди. Һәбсхана рәиси дәфәләрлә бизи әгидәмиздән дөнмәјә тәһрик етсә дә, дејирдик: «Өләрик, амма бајраға тәзим етмәрик». Биздән өнҹә јашамыш сајсыз-һесабсыз мәсиһиләр кими, биз дә «салеһлик уғрунда» әзаб чәкмәји өзүмүзә шәрәф билирдик (1 Бут. 3:14).