Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΝΤΑΜΙ

Στην αρχή, νομίζαμε ότι ήταν ένας απλός πονοκέφαλος. Αλλά όταν ο πόνος του πατέρα μου χειροτέρεψε, η μητέρα μου κάλεσε ασθενοφόρο. Ακόμη θυμάμαι τη στιγμή που τον πήραν οι νοσηλευτές. Ούτε που φανταζόμουν ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον έβλεπα ζωντανό. Τρεις μέρες αργότερα, ο πατέρας μου πέθανε από ανεύρυσμα. Εγώ ήμουν μόλις έξι χρονών.

Επί χρόνια κατηγορούσα τον εαυτό μου για τον θάνατο του πατέρα μου. Ξανάφερνα στο μυαλό μου την εικόνα των νοσηλευτών που τον έπαιρναν και έλεγα μέσα μου: “Γιατί στεκόμουν εκεί ακίνητη; Γιατί δεν έκανα κάτι;” Έβλεπα ηλικιωμένους με προβλήματα υγείας και αναρωτιόμουν: “Γιατί να ζουν αυτοί και να μη ζει ο πατέρας μου;” Με τον καιρό, η μητέρα μου με βοήθησε να μιλήσω για αυτά που ένιωθα. Και ως Μάρτυρες του Ιεχωβά, είχαμε εξαιρετική υποστήριξη από την εκκλησία.

Μερικοί πιστεύουν ότι θα πενθήσεις ακριβώς μετά την τραγωδία και έπειτα θα το ξεπεράσεις, αλλά αυτό δεν συνέβη στη δική μου περίπτωση. Εγώ στην ουσία δεν πένθησα παρά μόνο όταν μπήκα στην εφηβεία.

Αυτό που συμβουλεύω τα νεαρά άτομα τα οποία έχουν χάσει έναν γονέα είναι: «Μιλήστε σε κάποιον για αυτό που περνάτε. Είναι πιθανό ότι, όσο πιο γρήγορα εκδηλώσετε τα συναισθήματά σας, τόσο πιο υγιές θα είναι για εσάς».

Ναι, είναι δύσκολο να μην έχω δίπλα μου τον πατέρα μου σε σημαντικά γεγονότα της ζωής μου. Βρίσκω όμως παρηγοριά στην υπόσχεση της Γραφής στο εδάφιο Αποκάλυψη 21:4, το οποίο λέει ότι σε λίγο ο Θεός «θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια [μας], και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια».

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΝΤΕΡΙΚ

Κάποιες από τις καλύτερες αναμνήσεις μου είναι το ψάρεμα και η κατασκήνωση στο βουνό με τον πατέρα μου. Του άρεσαν πολύ τα βουνά.

Ο πατέρας μου είχε καιρό πρόβλημα με την καρδιά του. Θυμάμαι ότι, όταν ήμουν πολύ μικρός, είχα πάει μια δυο φορές να τον δω στο νοσοκομείο. Αλλά δεν συνειδητοποιούσα πόσο σοβαρή ήταν η ασθένειά του. Ο πατέρας μου πέθανε από καρδιοπάθεια όταν ήμουν εννιά χρονών.

Μετά τον θάνατό του, έκλαιγα ασταμάτητα. Ένιωθα να πνίγομαι, και δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Δεν είχα αισθανθεί ποτέ τόσο άσχημα στη ζωή μου, και δεν είχα πια διάθεση για τίποτα. Η εκκλησιαστική ομάδα νέων, στην οποία ανήκα και εγώ, μου έδειξε αρχικά ενδιαφέρον, το οποίο όμως έσβησε σύντομα. Οι άνθρωποι εκεί μου έλεγαν πράγματα όπως: «Είχε έρθει η ώρα του» ή «Τον κάλεσε ο Θεός» ή «Τώρα είναι στον ουρανό». Αυτές οι απαντήσεις ποτέ δεν με κάλυψαν, αλλά  δεν γνώριζα τι διδάσκει πράγματι η Γραφή για αυτά τα θέματα.

Εκείνον τον καιρό, η μητέρα μου άρχισε να μελετάει τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και το ίδιο κάναμε αργότερα ο αδελφός μου και εγώ. Μάθαμε για την κατάσταση των νεκρών καθώς και για την παρηγορητική υπόσχεση του Θεού περί ανάστασης. (Ιωάννης 5:28, 29) Το εδάφιο, όμως, που με βοήθησε περισσότερο ήταν το Ησαΐας 41:10, όπου ο Θεός λέει: «Μη φοβάσαι, γιατί εγώ είμαι μαζί σου. Μην ατενίζεις γύρω σου, γιατί εγώ είμαι ο Θεός σου. Θα σε ενδυναμώσω. Μάλιστα θα σε βοηθήσω». Το να γνωρίζω ότι ο Ιεχωβά ήταν μαζί μου με παρηγορούσε απίστευτα ενόσω πενθούσα, και συνεχίζει να με παρηγορεί.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΤΖΙΝΙ

Όταν ήμουν εφτά χρονών, η μητέρα μου πέθανε από καρκίνο. Όλη εκείνη η μέρα είχε κάτι το σουρεαλιστικό. Θυμάμαι ότι πέθανε στο σπίτι, και ότι ήταν εκεί οι παππούδες μου. Θυμάμαι ότι όλοι ήταν ήρεμοι. Θυμάμαι ότι για βραδινό φάγαμε ομελέτα. Ένιωθα λες και όλη μου η ζωή ερχόταν τα πάνω κάτω σε αργή κίνηση.

Εκείνη την περίοδο—και για χρόνια ολόκληρα—πίστευα ότι έπρεπε να φανώ δυνατή για χάρη της μικρής μου αδελφής, και έτσι έθαβα τα συναισθήματά μου. Ακόμη και σήμερα, έχω την τάση να καταπνίγω τα οδυνηρά αισθήματα, και αυτό δεν είναι υγιές.

Θυμάμαι την αγάπη και την υποστήριξη που λάβαμε από την τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αν και μόλις είχαμε αρχίσει να παρακολουθούμε συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας, οι ομόπιστοί μας μάς συμπαραστάθηκαν λες και ήμασταν χρόνια μέλη της ίδιας οικογένειας. Νομίζω ότι για έναν ολόκληρο χρόνο ο πατέρας μου δεν χρειάστηκε να μαγειρέψει βραδινό, επειδή το έβρισκε κάθε μέρα έτοιμο δίπλα στην εξώπορτα.

Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχουν τα εδάφια Ψαλμός 25:16, 17. Εκεί ο ψαλμωδός ικέτευσε τον Θεό: «Στρέψε το πρόσωπό σου σε εμένα και δείξε μου εύνοια· διότι είμαι ολομόναχος και ταλαιπωρημένος. Οι στενοχώριες της καρδιάς μου πλήθυναν· βγάλε με από τις πιέσεις που αντιμετωπίζω». Είναι παρηγορητικό να ξέρω πως, στην πραγματικότητα, ποτέ δεν είμαστε μόνοι όταν είμαστε λυπημένοι. Ο Θεός είναι κοντά μας. Με τη βοήθεια της Γραφής, έχω καταφέρει να προχωρήσω στη ζωή μου και να επικεντρώνομαι σε θετικά πράγματα, όπως είναι η παρηγορητική υπόσχεση της Γραφής περί ανάστασης. Έχω την ελπίδα ότι θα ξαναδώ τη μητέρα μου και ότι θα τη γνωρίσω από την αρχή, αυτή τη φορά με τέλεια υγεία σε έναν επίγειο παράδεισο.—2 Πέτρου 3:13.

Θα θέλατε να μάθετε περισσότερα γύρω από το παρηγορητικό άγγελμα της Γραφής για όσους πενθούν; Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το έντυπο «Όταν Πεθαίνει Κάποιος που Αγαπάτε». Επισκεφτείτε το www.mt1130.com/el και επιλέξτε ΕΚΔΟΣΕΙΣ > ΒΙΒΛΙΑ & ΕΙΔΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑΡΙΑ.