«Η λατρεία της μητέρας του Θεού προωθήθηκε όταν . . . οι ειδωλολατρικές μάζες συνέρευσαν στην εκκλησία. . . . Η ευσέβεια και η θρησκευτική συνείδηση [των ειδωλολατρών που μεταστράφηκαν στη Χριστιανοσύνη] διαμορφώνονταν επί χιλιετηρίδες από τη λατρεία της “μεγάλης μητέρας” θεάς και της “θεϊκής παρθένας”».​—Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica, 1988), Τόμος 16, σελίδες 326 και 327.

«Θα συλλάβεις στην κοιλιά και θα γεννήσεις γιο και θα καλέσεις το όνομά του Ιησού. Αυτός θα είναι μεγάλος και Υιός του Υψίστου θα κληθεί. . . . Γι’ αυτό και το άγιο που θα γεννηθεί θα κληθεί Υιός Θεού».​—Τα πλάγια γράμματα δικά μας· Λουκάς 1:31-35, Η Καινή Διαθήκη​—Μεταγλώττιση.

Αυτή η Γραφική περικοπή αναφέρει ξεκάθαρα ότι η Μαρία ήταν η μητέρα του “Γιου του Θεού”, όχι του ίδιου του Θεού. Θα ήταν δυνατόν να κυοφορεί Εκείνον τον οποίο “οι ουρανοί δεν μπορούν να χωρέσουν”; (1 Βασιλέων 8:27) Η ίδια δεν ισχυρίστηκε ποτέ κάτι τέτοιο. Η διδασκαλία της Τριάδας είναι αυτή που έχει επιφέρει σύγχυση όσον αφορά την ταυτότητα της Μαρίας. Ανακηρύσσοντάς την Θεοτόκο ή Θεομήτορα, η Σύνοδος της Εφέσου, το 431 Κ.Χ., έθεσε τις βάσεις για τη λατρεία της Μαρίας. Η πόλη της Εφέσου, όπου έλαβε χώρα αυτή η εκκλησιαστική σύνοδος, αποτελούσε επί αιώνες κέντρο ειδωλολατρίας τιμώντας τη θεά της γονιμότητας, την Αρτέμιδα.

Με αυτόν τον τρόπο, πολλές πτυχές της λατρείας του αγάλματος της Αρτέμιδος το οποίο «έπεσε από τον ουρανό», όπως είναι οι λιτανείες, ενσωματώθηκαν στη λατρεία της Μαρίας. (Πράξεις 19:35) Μια ακόμη συνήθεια που διείσδυσε στη Χριστιανική διδασκαλία ήταν η χρήση ομοιωμάτων της Μαρίας και άλλων προσώπων στη λατρεία.

Παραβάλετε τα εξής Γραφικά εδάφια: Ματθαίος 13:53-56· Μάρκος 3:31-35· Λουκάς 11:27, 28