Έχετε αναρωτηθεί ποτέ: “Τι συμβαίνει πραγματικά όταν πεθαίνουμε; Μήπως οι αγαπημένοι μας που έχουν πεθάνει υποφέρουν εκεί που βρίσκονται; Θα τους ξαναδούμε ποτέ; Πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι;” Παρακαλούμε εξετάστε τι διδάσκουν πράγματι οι Γραφές. Αρχικά, ας δούμε τι λέει η Γραφή ότι είναι ο θάνατος. Κατόπιν, θα αναλύσουμε την ελπίδα που προσφέρει ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ: «Οι ζωντανοί γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν· αλλά οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως ούτε έχουν πια απολαβή, επειδή η ενθύμηση για αυτούς έχει ξεχαστεί. Όλα όσα βρίσκει το χέρι σου να κάνει, κάνε τα με τη δύναμή σου, γιατί δεν υπάρχει ούτε εργασία ούτε επινόηση ούτε γνώση ούτε σοφία στον Σιεόλ, τον τόπο όπου πηγαίνεις». *​—Εκκλησιαστής 9:5, 10.

Ο Σιεόλ είναι ο τόπος στον οποίο πηγαίνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν. Είναι ένας συμβολικός τόπος ή μια κατάσταση όπου παύει κάθε συνειδητότητα ή δραστηριότητα. Πώς έβλεπε ο πιστός Ιώβ τον Σιεόλ; Είχε χάσει όλα τα αποκτήματα και τα παιδιά του μέσα σε μια μέρα και μετά πατάχθηκε με βασανιστικά σπυριά σε όλο το σώμα του. Παρακάλεσε τον Θεό: «Μακάρι να με έκρυβες στον Σιεόλ, να με κρατούσες κρυμμένο». (Ιώβ 1:13-19· 2:7· 14:13) Είναι σαφές ότι ο Ιώβ δεν αντιλαμβανόταν τον Σιεόλ ως μια πύρινη κόλαση, ένα μέρος όπου τα βάσανά του θα ήταν ακόμα χειρότερα. Αντίθετα, πίστευε ότι ήταν τόπος ανακούφισης.

Υπάρχει και ένας άλλος τρόπος να μάθουμε για την κατάσταση των νεκρών. Μπορούμε να εξετάσουμε τις θεόπνευστες Γραφικές αφηγήσεις σχετικά με οχτώ ανθρώπους που επέστρεψαν από τους νεκρούς.​—Βλέπε το πλαίσιο « Οχτώ Αναστάσεις που Περιγράφονται στην Αγία Γραφή».

Ούτε ένας από αυτούς τους οχτώ δεν είπε ότι βρέθηκε σε κάποιον τόπο ευδαιμονίας ή βασανιστηρίων. Αν οι άνθρωποι που αναστήθηκαν είχαν πάει σε έναν τέτοιον τόπο όταν πέθαναν, δεν θα το έλεγαν σε άλλους; Και δεν θα περιλαμβανόταν αυτό στο θεόπνευστο Γραφικό υπόμνημα ώστε να το μάθουν όλοι; Στις Γραφές δεν έχει καταγραφεί τίποτα τέτοιο. Εκείνοι οι οχτώ άνθρωποι προφανώς δεν είχαν να πουν τίποτα για αυτό το ζήτημα. Γιατί; Επειδή εκεί δεν είχαν συνειδητότητα, ήταν σαν να βρίσκονταν σε βαθύ ύπνο. Στην πραγματικότητα, η Γραφή χρησιμοποιεί ορισμένες φορές τον ύπνο ως παράδειγμα για να εξηγήσει τον θάνατο. Λόγου χάρη, οι πιστοί άντρες Δαβίδ και Στέφανος “κοιμήθηκαν τον ύπνο του θανάτου”.​—Πράξεις 7:60· 13:36.

Ποια ελπίδα υπάρχει λοιπόν για τους νεκρούς; Μπορούν να ξυπνήσουν από αυτόν τον ύπνο;