Το 1945 ο πόλεμος τελείωσε, αλλά η ζωή συνέχισε να είναι δύσκολη. Εφόσον ήμασταν Γερμανοί, απελαθήκαμε από την Τσεχοσλοβακία στη Γερμανία, όπου οι πόλεις ήταν κατεστραμμένες και πολλοί άνθρωποι πάμφτωχοι. Μερικές φορές, οι θείες μου περίμεναν στην ουρά όλη τη νύχτα για να πάρουν μόνο λίγο φαγητό. Άλλοτε πάλι, πηγαίναμε στο δάσος για να μαζέψουμε βατόμουρα και μανιτάρια, τα οποία μπορούσαμε να δώσουμε για να πάρουμε ψωμί. Τα τρόφιμα που μοίραζαν στον κόσμο ήταν τόσο λίγα, ώστε τα κατοικίδια άρχισαν να εξαφανίζονται—οι άνθρωποι τα έκλεβαν για να τα φάνε. Πολλές φορές, κοιμόμασταν με άδειο στομάχι.

 Οι παππούδες μου ήταν Καθολικοί και πήγαιναν στην εκκλησία, αλλά δεν είχαμε Αγία Γραφή στο σπίτι. Ο τοπικός ιερέας είχε αρνηθεί να πουλήσει στον παππού μου μια Γραφή με τη δικαιολογία ότι το μόνο που χρειάζονται οι ενορίτες είναι να ακούν τη λειτουργία. Ως αποτέλεσμα, ο παππούς μου δεν κατάφερε να βρει τις απαντήσεις που έψαχνε για τον Θεό.

 Ήμουν εφτά χρονών όταν δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά ήρθαν στο σπίτι μας. Απάντησαν μέσα από τη Γραφή στις ερωτήσεις του παππού μου για την Τριάδα, την κόλαση, την κατάσταση των νεκρών και διάφορα άλλα. Ο παππούς μου ικανοποιήθηκε πολύ από τις ξεκάθαρες απαντήσεις της Γραφής. Πείστηκε ότι είχε βρει την αλήθεια. Τελικά, ολόκληρη η οικογένειά μας δέχτηκε να κάνει τακτικά Γραφική μελέτη με ένα ζευγάρι Μαρτύρων.

 Από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι, η αγάπη για τον Ιεχωβά μεγάλωνε στην καρδιά μου. Μου άρεσε να διαβάζω άρθρα για ιεραποστόλους που υπηρετούσαν τον Ιεχωβά σε μακρινές χώρες. Αναρωτιόμουν: “Πώς να ζουν άραγε εκεί; Πώς είναι να κηρύττεις σε ανθρώπους που δεν έχουν ακούσει ποτέ για το όνομα του Ιεχωβά;”

 Όταν ήμουν 12 χρονών, αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ιεραπόστολος και άρχισα να κάνω βήματα για να πετύχω αυτόν τον στόχο. Κατ’ αρχάς, έβαλα τα δυνατά μου να κηρύττω με ζήλο τα καλά νέα. Κατόπιν, στις 12 Δεκεμβρίου 1954, βαφτίστηκα και μετά από λίγο έγινα σκαπάνισσα. Έφτανα όλο και πιο κοντά στον στόχο μου!

 Ήξερα ότι χρειαζόταν να μιλάω αγγλικά για να παρακολουθήσω τη Σχολή Γαλαάδ για ιεραποστόλους, οπότε προσπάθησα σκληρά να τα μάθω. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να κάνω εξάσκηση με τους Αμερικανούς στρατιώτες που βρίσκονταν στη Γερμανία εκείνη την περίοδο. Μια μέρα, πλησίασα έναν στρατιώτη και του είπα: «Είμαι Χριστός». Με κοίταξε και μου απάντησε ευγενικά: «Μάλλον θέλεις να πεις: “Είμαι Χριστιανή”». Τελικά δεν ήμουν και τόσο καλή στα αγγλικά όσο νόμιζα!

 Λίγο μετά τα 20, μετακόμισα στην Αγγλία όπου τα πρωινά η δουλειά μου ήταν να προσέχω τα παιδιά μιας οικογένειας Μαρτύρων. Τα απογεύματα συμμετείχα στη διακονία από πόρτα σε πόρτα, και αυτό ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να βελτιώσω τα αγγλικά μου. Μετά από έναν χρόνο στην Αγγλία, μπορούσα να τα μιλάω πολύ καλύτερα.

 Επέστρεψα στη Γερμανία και τον Οκτώβριο του 1966 προσκλήθηκα να υπηρετήσω ως ειδική σκαπάνισσα στο Μέχερνιχ. Αλλά σε εκείνη την περιοχή, όσο ψυχρός ήταν ο καιρός άλλο τόσο ψυχρή ήταν και η ανταπόκριση των ανθρώπων στο άγγελμά μας. Ποτέ δεν μας έλεγαν να περάσουμε μέσα, ακόμα και όταν το κρύο ήταν τσουχτερό. Συχνά, ικέτευα τον Ιεχωβά στην προσευχή μου: «Αν μια μέρα με αξιώσεις να υπηρετήσω ως ιεραπόστολος, σε παρακαλώ, στείλε με σε μια ζεστή χώρα».

 Μετά από λίγους μόνο μήνες στο ειδικό σκαπανικό, ο Ιεχωβά ικανοποίησε την επιθυμία της καρδιάς μου! Προσκλήθηκα να παρακολουθήσω την 44η τάξη της Σχολής Γαλαάδ για ιεραποστόλους, από την οποία αποφοίτησα στις 10 Σεπτεμβρίου 1967. Πού διορίστηκα να πάω; Στη Νικαράγουα, μια υπέροχη τροπική χώρα στην Κεντρική Αμερική! Οι ιεραπόστολοι που βρίσκονταν ήδη εκεί υποδέχτηκαν εμένα και τις τρεις συνεργάτιδές μου με ανοιχτές αγκάλες. Ένιωσα σαν τον απόστολο Παύλο, που «ευχαρίστησε τον Θεό και πήρε θάρρος» όταν οι αδελφοί ήρθαν να τον προϋπαντήσουν.—Πράξεις 28:15.

 Διορίστηκα στην ήσυχη πόλη Λεόν, όπου πήρα την απόφαση να μάθω ισπανικά όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Δυσκολεύτηκα όμως πολύ, παρότι δύο συνεχόμενους μήνες διάβαζα 11 ώρες τη μέρα!

 Θυμάμαι που μια μέρα μια οικοδέσποινα μου πρόσφερε έναν τοπικό χυμό φρούτων, που στη Νικαράγουα τον ονομάζουν φρέσκο. Εγώ νόμιζα πως της απάντησα ότι μπορούσα να πιω μόνο «φιλτραρισμένο νερό». Η γυναίκα όμως με κοίταξε κάπως παράξενα. Μερικές μέρες αργότερα, κατάλαβα ότι στα σπαστά ισπανικά μου της είχα πει ότι μπορούσα να πιω μόνο «άγιο νερό»! Ευτυχώς, τα ισπανικά μου βελτιώθηκαν με τον καιρό.

 Συχνά, μελετούσα τη Γραφή με ολόκληρες οικογένειες. Ένιωθα ασφαλής στη Λεόν, οπότε μου άρεσε να κάνω Γραφικές μελέτες αργά το απόγευμα, μερικές φορές μέχρι και τις 10 το βράδυ. Στην πόλη, ήξερα σχεδόν τους πάντες ονομαστικά. Τα βράδια που γυρνούσα στο σπίτι, χαιρετούσα τους φιλικούς γείτονες και πιάναμε την κουβέντα ενώ κάθονταν στις κουνιστές καρέκλες έξω από τα σπίτια τους και απολάμβαναν το βραδινό αεράκι.

 Στη Λεόν, βοήθησα αρκετά άτομα να μάθουν την αλήθεια. Ένα από αυτά ήταν η Νούμπια, μια μητέρα οχτώ μικρών αγοριών. Κάναμε μελέτη μέχρι το 1976 που διορίστηκα στη Μανάγκουα. Από εκεί και έπειτα, για 18 χρόνια έχασα την επαφή με τη Νούμπια και τα παιδιά της, ώσπου επέστρεψα στη Λεόν για να παρακολουθήσω μια συνέλευση. Κάποια στιγμή στο διάλειμμα, με περικύκλωσαν κάμποσοι νεαροί άντρες—ήταν τα παιδιά της Νούμπια! Κατενθουσιάστηκα που είδα ότι η Νούμπια είχε καταφέρει να μεγαλώσει τους γιους της στην αλήθεια.

 Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στη Νικαράγουα άρχισαν να πληθαίνουν οι κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές. Εμείς συνεχίσαμε να κηρύττουμε όσο καλύτερα μπορούσαμε. Στον τομέα που μου είχε ανατεθεί—στη Μασάγια, στα νότια της πρωτεύουσας—συναντούσαμε συχνά άγριες διαδηλώσεις και ένοπλες εξεγέρσεις. Ένα βράδυ που ήμασταν στη συνάθροιση, χρειάστηκε να πέσουμε στο πάτωμα της Αίθουσας Βασιλείας επειδή αντάλλασσαν πυρά πολεμιστές των Σαντινίστας και στρατιώτες της κυβέρνησης. a

 Μια άλλη μέρα, ενώ ήμουν στο έργο, βρέθηκα μπροστά σε έναν κουκουλοφόρο των Σαντινίστας που πυροβολούσε έναν στρατιώτη. Προσπάθησα να απομακρυνθώ, αλλά εμφανίστηκαν και άλλοι κουκουλοφόροι. Έτρεξα για να στρίψω σε άλλον δρόμο, αλλά παγιδεύτηκα. Σφαίρες άρχισαν να πέφτουν βροχή από κυβερνητικά ελικόπτερα. Ξαφνικά, ένας άντρας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και με τράβηξε μέσα. Ένιωσα ότι ο Ιεχωβά με είχε σώσει!

 Υπηρέτησα στη Μασάγια μέχρι τις 20 Μαρτίου 1982, μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Νωρίς εκείνο το πρωί, ενώ ετοιμαζόμασταν να φάμε πρωινό με τους άλλους πέντε ιεραποστόλους, είδαμε μια ομάδα στρατιωτών των Σαντινίστας με πολυβόλα να μπαίνουν στην πίσω αυλή του ιεραποστολικού οίκου. Όρμησαν στην τραπεζαρία, και ένας από αυτούς διέταξε αυστηρά: «Έχετε μία ώρα για να ετοιμάσει ο καθένας σας μία βαλίτσα και να έρθετε μαζί μας».

 Οι στρατιώτες μάς πήγαν σε μια φάρμα, όπου μας κράτησαν αρκετές ώρες. Κατόπιν, έβαλαν τέσσερις από εμάς σε ένα μικρό λεωφορείο, μας πήγαν στα σύνορα με την Κόστα Ρίκα και μας απέλασαν. Με τον καιρό, απελάθηκαν συνολικά 21 ιεραπόστολοι.

 Στην Κόστα Ρίκα μάς φιλοξένησαν κάποιοι αδελφοί, και την επόμενη μέρα φτάσαμε στο γραφείο τμήματος στο Σαν Χοσέ. Εκεί δεν μείναμε πολύ. Περίπου δέκα μέρες αργότερα, οχτώ από εμάς φύγαμε για τον νέο ιεραποστολικό μας διορισμό στην Ονδούρα.

 Στην Ονδούρα, διορίστηκα στην Τεγκουσιγκάλπα. Μέσα στα 33 χρόνια που υπηρέτησα εκεί, η μία εκκλησία έγινε οχτώ. Δυστυχώς, με τα χρόνια, η βία και το έγκλημα αυξήθηκαν σε αυτή την πόλη. Υπήρχαν πολλοί κλέφτες, και εγώ είχα πέσει θύμα τους αρκετές φορές. Υπήρχαν επίσης μέλη συμμοριών που μου ζητούσαν χρήματα, ή αλλιώς «φόρο πολέμου», όπως το αποκαλούσαν. Εγώ τους έλεγα: «Έχω κάτι πολυτιμότερο από χρήματα» και τους έδινα ένα φυλλάδιο ή ένα περιοδικό. Πάντα με άφηναν να φύγω!

 Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Τεγκουσιγκάλπα ήταν ειρηνικοί και ευγενικοί, και βοήθησα κάποιους από αυτούς να γνωρίσουν την αλήθεια. Για παράδειγμα, θυμάμαι την Μπέτι, μια κοπέλα με την οποία έκανα μελέτη και φαινόταν να προοδεύει καλά, ώσπου μια μέρα μού είπε ότι θα γινόταν μέλος μιας ευαγγελικής εκκλησίας. Η απογοήτευση που ένιωσα εξαφανίστηκε δύο χρόνια αργότερα, όταν η Μπέτι εγκατέλειψε εκείνη την εκκλησία και ξανάρχισε τη Γραφική της μελέτη μαζί μου. Γιατί επέστρεψε; Της έλειπε η γνήσια αγάπη που ένιωθε κοντά μας. (Ιωάννης 13:34, 35) Μου είπε: «Εσείς τους καλοδέχεστε όλους στις συναθροίσεις σας, και τους πλούσιους και τους φτωχούς. Είστε διαφορετικοί». Μετά από λίγο καιρό, η Μπέτι βαφτίστηκε.

 Όταν ο ιεραποστολικός οίκος στην Τεγκουσιγκάλπα έκλεισε το 2014, διορίστηκα στον Παναμά. Τώρα ζω σε έναν ιεραποστολικό οίκο μαζί με άλλους τέσσερις παλαίμαχους ιεραποστόλους.

 Έχω αφιερώσει 55 χρόνια στην ιεραποστολική υπηρεσία. Τώρα τελευταία, έχει χρειαστεί να ρίξω λίγο τους ρυθμούς μου επειδή έχω κάποια προβλήματα υγείας. Ο Ιεχωβά με έχει βοηθήσει να συνεχίζω δραστήρια να διδάσκω άλλους για εκείνον.

 Θα μπορούσα να είχα επιδιώξει άλλα πράγματα στη ζωή μου; Φυσικά. Αλλά θα είχα χάσει τόσο πολλές ευλογίες! Έχω βοηθήσει πάνω από 50 άτομα να γνωρίσουν την αλήθεια και τα νιώθω σαν παιδιά μου. Έχω επίσης πολλούς φίλους. Και πέρα από αυτή τη μεγάλη «οικογένεια», έχω την αγάπη και την υποστήριξη της Στέφι, της αγαπημένης μου θείας, η οποία ζει στη Γερμανία.

 Αν και δεν παντρεύτηκα, δεν έχω νιώσει ποτέ μόνη μου. Έχω τον Ιεχωβά στο πλάι μου. Έχω επίσης αποκτήσει υπέροχους φίλους, όπως η Μαργκερίτ Φόστερ, που ήταν συνεργάτιδά μου στο ιεραποστολικό έργο επί 17 χρόνια. Έχουμε ζήσει πολλές ωραίες εμπειρίες μαζί και μέχρι σήμερα παραμένουμε καλές φίλες.—Παροιμίες 18:24.

 Αυτό που μου δίνει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι ότι ξέρω πως χρησιμοποίησα τη ζωή μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο—υπηρέτησα τον Ιεχωβά πλήρως. Πραγματοποίησα το παιδικό μου όνειρο, και όλα αυτά τα χρόνια έχω ζήσει πολλές συναρπαστικές εμπειρίες! Έχω νιώσει αληθινή ευτυχία και ανυπομονώ να υπηρετώ τον Ιεχωβά στην αιωνιότητα.