پادشاهی خدا،‏ حکومتی واقعی است که یَهُوَه خدا آن را برقرار کرده است.‏ از آنجا که مقرّ این حکومت در آسمان است،‏ در کتاب مقدّس «پادشاهی آسمان‌ها» نیز خوانده می‌شود.‏ (‏مَرقُس ۱:‏۱۴،‏ ۱۵؛‏ مَتّی ۴:‏۱۷‏)‏ این حکومت از بسیاری جهات به حکومت‌های بشری شباهت دارد،‏ اما از هر لحاظ از آن‌ها برتر است.‏ به چند نمونه توجه کنید:‏

•   حکمرانان.‏ خدا،‏ عیسی مسیح را به عنوان پادشاه این حکومت برگزیده است و به او قدرت و اختیاری بخشیده است که حکمرانان بشری نمی‌توانند از آن برخوردار شوند.‏ (‏مَتّی ۲۸:‏۱۸‏)‏ عیسی از این قدرت و اختیار به نفع مردم استفاده می‌کند؛‏ زیرا او ثابت کرده است که پیشوایی دلسوز و قابل اعتماد است.‏ (‏مَتّی ۴:‏۲۳؛‏ مَرقُس ۱:‏۴۰،‏ ۴۱؛‏ ۶:‏۳۱-‏۳۴؛‏ لوقا ۷:‏۱۱-‏۱۷‏)‏ عیسی تحت راهنمایی خدا کسانی را از ملت‌های گوناگون برگزیده است که با او از آسمان «در مقام پادشاه بر زمین» سلطنت کنند.‏—‏مکاشفه ۵:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

•   مدت زمان حکمرانی.‏ برخلاف حکومت‌های بشری،‏ پادشاهی خدا «تا به ابد استوار خواهد ماند.‏»—‏دانیال ۲:‏۴۴‏.‏

•   تابعین.‏ هر کسی که از خدا اطاعت کند می‌تواند از هر پیشینه یا نژاد،‏ تابع این حکومت باشد.‏—‏اعمال ۱۰:‏۳۴،‏ ۳۵‏.‏

•   قوانین.‏ قوانین پادشاهی خدا نه تنها تابعین این حکومت را از اعمال نادرست باز می‌دارد،‏ بلکه آنان را به داشتن معیارهای والای اخلاقی نیز ترغیب می‌کند.‏ برای نمونه،‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «‹یَهُوَه خدای خود را با تمامی دل،‏ تمامی جان و تمامی ذهن خود دوست بدار.‏› این بزرگ‌ترین و نخستین حکم است.‏ حکم دوم مانند حکم اول است،‏ این که ‹همسایه‌ات را همچون خویشتن دوست بدار.‏›» (‏مَتّی ۲۲:‏۳۷-‏۳۹‏)‏ تابعین این حکومت به خاطر محبتشان به خدا و همنوع،‏ به نفع دیگران عمل می‌کنند.‏

•   آموزش.‏ پادشاهی خدا نه تنها برای تابعین خود معیارهایی والا تعیین می‌کند،‏ بلکه همچنین به آنان آموزش می‌دهد که چگونه این معیارها را در زندگی رعایت کنند.‏—‏اِشَعْیا ۴۸:‏۱۷،‏ ۱۸‏.‏

•   هدف.‏ پادشاهی خدا از تابعین خود سوءاستفاده نمی‌کند تا صاحب‌منصبانش به ثروت‌های کلان برسند.‏ برعکس،‏ خواست خدا را به انجام می‌رساند و زمین را به بهشت تبدیل می‌کند تا دوستداران او تا ابد در آنجا زندگی کنند.‏—‏اِشَعْیا ۳۵:‏۱،‏ ۵،‏ ۶؛‏ مَتّی ۶:‏۱۰؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۱-‏۴‏.‏