آیا میدانستید که . . .
در دوران باستان مسافران چگونه با کشتی سفر میکردند؟
در قرن اول کشتیهای مسافربری وجود نداشت. مسافرانی که میخواستند با کشتی سفر کنند معمولاً از کشتیهای باربریای که مقصدشان با آنان یکی بود میخواستند که در صورت امکان آنان را به مقصد برسانند. (اعما ۲۱:۲، ۳) حتی اگر مقصد مسافران با جایی که کشتی میرفت یکی نبود، آنان میتوانستند در توقفگاههای بین راه، کشتی دیگری بیابند که به سمت مقصدشان برود.—اعما ۲۷:۱-۶.
سفرهای دریایی تنها در ماههای خاصّی از سال امکانپذیر بود و برنامهٔ حرکت کشتیها نیز چندان دقیق نبود. آبوهوای نامساعد تنها دلیل تأخیر کشتیها نبود. گاه ملوانانی که به خرافات اعتقاد داشتند به دلایل مختلفی همچون شنیدن صدای کلاغ از بالای دکل کشتی یا دیدن کشتیای شکسته در ساحل، حرکت کشتی را به عقب میانداختند. ملوانان به جهت وزش باد توجه میکردند و هنگامی که باد موافقی میوزید، بندر را ترک میکردند. زمانی که مسافری میخواست سوار یک کشتی شود، با وسایلش در اسکله منتظر میماند تا اعلام کنند که کشتی آمادهٔ حرکت است.
تاریخنگاری به نام لیونِل کاسِن میگوید: «در شهر روم سیستمی راهاندازی شد که مردم راحتتر بتوانند کشتیای را که مقصدش با مقصد آنان یکی باشد بیابند. بندر شهر روم در دهانهٔ رود تیبر قرار داشت. در نزدیکی این بندر شهر کوچکی به نام اوسْتیا بود. دفاتری که برنامهٔ کشتیها را هماهنگ میکرد، در میدان بزرگی در این شهر بود. بسیاری از این دفاتر متعلّق به مالکان کشتیهایی بود که از بنادر دیگر میآمدند. برای مثال، دفتر مربوط به شهر ناربون واقع در فرانسهٔ کنونی، دفتر مربوط به شهر کارتاژ واقع در تونس کنونی و دفاتر دیگر. مسافران برای یافتن کشتیای که به سمت مقصد آنان میرفت میتوانستند به این دفاتر مراجعه کنند.»
با این که سفرهای دریایی سریعتر بود، خطراتی برای مسافران به همراه داشت. برای مثال، کشتیهایی که پولُس با آنها به سفرهای میسیونری میرفت چند بار در هم شکست.—۲قر ۱۱:۲۵.