یَهُوَه خدا،‏ خدایی بسیار سخاوتمند است.‏ (‏یعقو ۱:‏۱۷‏)‏ آفرینش او،‏ از ستاره‌های بی‌شمار در عمق آسمان گرفته تا پوشش سبز روی زمین،‏ از سخاوت آفریدگارمان خبر می‌دهد.‏—‏مز ۶۵:‏۱۲،‏ ۱۳؛‏ ۱۴۷:‏۷،‏ ۸؛‏ ۱۴۸:‏۳،‏ ۴‏.‏

مزمورنویس چنان تحت تأثیر خلقت و کارهای آفریدگار عالم قرار گرفت که بر آن شد،‏ سرودی برای حمد و ستایش او به قلم آورد.‏ لطفاً مزمور ۱۰۴ را بخوانید و ببینید که چه احساسی در شما ایجاد می‌شود.‏ مزمورنویس می‌گوید:‏ «من تا زنده هستم خداوند را خواهم سرایید!‏ تا وجود دارم برای خدایم سرود ستایش خواهم خواند!‏» (‏مز ۱۰۴:‏۳۳‏)‏ آیا شما نیز چنین آرزویی دارید؟‏

یَهُوَه خدا از ما می‌خواهد که در سخاوتمند بودن از او سرمشق گیریم.‏ او همچنین دلایلی خوب به ما داده است تا سخاوتمند باشیم.‏ به آنچه پولُس رسول تحت الهام نوشت،‏ توجه کنید:‏ «به ثروتمندان این دنیا حکم کن که متکبّر نباشند و امیدشان را نه به ثروت ناپایدار،‏ بلکه به خدا ببندند؛‏ خدایی که هر آنچه برای لذّت ماست،‏ به‌وفور برایمان مهیا می‌کند.‏ به ایشان بگو نیکویی پیشه کنند و در نیکوکاری ثروتمند باشند.‏ همچنین سخاوتمند بوده،‏ آنچه دارند مشتاقانه با دیگران سهیم شوند،‏ برای خود گنجی بیندوزند که زیربنایی خوب برای زندگی آینده‌شان باشد تا بدین سان امید به زندگی واقعی را در خود استوار نگاه دارند.‏»—‏۱تیمو ۶:‏۱۷-‏۱۹‏.‏

پولُس در دومین نامهٔ الهامی خود به مسیحیان جماعت قُرِنتُس توضیح داد که طرز فکر صحیح در رابطه با بخشیدن چیست.‏ او گفت:‏ «هر کس آن طور که در دل خود عزم کرده است،‏ انجام دهد،‏ نه با اکراه یا به اجبار؛‏ زیرا خدا بخشندهٔ شاد را دوست می‌دارد.‏» (‏۲قر ۹:‏۷‏)‏ سپس او بیان کرد که چه کسانی از سخاوتمندی فایده می‌برند.‏ آنانی که نیازهایشان برطرف می‌شود و همچنین آنانی که با سخاوت بخشیده‌اند،‏ از لطف خدا برخوردار می‌شوند.‏—‏۲قر ۹:‏۱۱-‏۱۴‏.‏

پولُس در آخر این بخش از نامه‌اش به بزرگ‌ترین گواه سخاوتمندی خدا اشاره کرد و گفت:‏ «خدا را برای عطیهٔ وصف‌ناپذیرش سپاس باد!‏» (‏۲قر ۹:‏۱۵‏)‏ از قرار معلوم،‏ این عطای یَهُوَه شامل تمام چیزهای نیکویی است که او به وسیلهٔ عیسی مسیح به قوم خود می‌بخشد.‏ عطیهٔ یَهُوَه چنان باارزش است که نمی‌توان آن را توصیف کرد.‏

چگونه می‌توانیم برای تمام کارهایی که یَهُوَه و پسرش برای ما انجام داده‌اند و در آینده نیز انجام خواهند داد،‏ قدردانی کنیم؟‏ یک راه این است که با سخاوت از وقت،‏ انرژی یا امکاناتمان در راه پیشبرد پرستش پاک یَهُوَه استفاده کنیم؛‏ حال چه توانمان کم باشد چه بسیار.‏—‏۱توا ۲۲:‏۱۴؛‏ ۲۹:‏۳-‏۵؛‏ لو ۲۱:‏۱-‏۴‏.‏