ابراهیم​—‏مردی با عشق و محبت

ابراهیم در سوگ همسر عزیز ازدست‌رفته‌اش نشسته است.‏ این مرد سالخورده،‏ هزاران هزار خاطرات خوش زندگی‌شان را به یاد می‌آورد؛‏ از شدّت غم و اندوه اشک از چشمانش سرازیر می‌شود.‏ (‏پیدایش ۲۳:‏۱،‏ ۲‏)‏ اشک‌های او نشانهٔ ضعف نیست که بخواهد از آن خجل و شرمسار شود،‏ بلکه زیباترین خصوصیت او را نشان می‌دهد یعنی عشق و محبتش را.‏

عشق و محبت چیست؟‏ محبت،‏ احساس دلبستگی و وابستگی به دیگری است.‏ شخص بامحبت،‏ با اعمال خود احساسش را نسبت به آنانی که دوستشان دارد،‏ نشان می‌دهد،‏ حتی اگر نیاز به فداکاری و ازخودگذشتگی باشد.‏

ابراهیم عشق و محبتش را چگونه ابراز داشت؟‏ ابراهیم نشان داد که به خانواده‌اش عشق می‌ورزد.‏ بی‌شک ابراهیم مرد پر مشغله‌ای بود.‏ اما هرگز نیازهای روحی و معنوی خانواده‌اش را نادیده نگرفت.‏ در واقع یَهُوَه پی برد که ابراهیم به خوبی خانواده‌اش را سرپرستی می‌کند و آنان را در پرستش خدا،‏ هدایت و راهنمایی می‌نماید.‏ (‏پیدایش ۱۸:‏۱۹‏)‏ یَهُوَه همچنین مشخصاً به عشق و محبت ابراهیم اشاره کرد.‏ در حالی که با ابراهیم گفتگو می‌کرد،‏ اسحاق را ‹پسری که او را دوست می‌دارد› یا به او عشق می‌ورزد،‏ خواند.‏—‏پیدایش ۲۲:‏۲‏.‏

عشق و محبت ابراهیم را همچنین می‌توان در سوگواری او برای سارا،‏ همسر عزیزش دید.‏ همان طور که در ابتدای این مقاله خواندیم،‏ ابراهیم برای همسرش گریه و زاری کرد.‏ با این که مردی قوی و پرشهامت بود،‏ از این واهمه نداشت که احساساتش را ابراز کند.‏ ابراهیم آمیزه‌ای زیبا از ملایمت و قدرت را نشان داد.‏

 ابراهیم در تمام ابعاد زندگی‌اش عشق و محبتش را به خدا ابراز داشت.‏ چگونه؟‏ در اوّل یوحنا ۵:‏۳ می‌خوانیم:‏ «محبت به خدا همین است که از احکام او اطاعت کنیم.‏» آری،‏ ابراهیم با اطاعت از احکام خدا،‏ الگویی بس برجسته از عشق و محبت به خدا به جا گذاشت.‏

هر گاه یَهُوَه به ابراهیم فرمانی می‌داد،‏ او فوراً از آن اطاعت می‌کرد.‏ (‏پیدایش ۱۲:‏۴؛‏ ۱۷:‏۲۲،‏ ۲۳؛‏ ۲۱:‏۱۲-‏۱۴؛‏ ۲۲:‏۱-‏۳‏)‏ مهم نبود که اطاعت از آن فرمان آسان باشد یا سخت،‏ یا اینکه آیا ابراهیم دلیل فرمان خدا را می‌دانست یا نه.‏ از نظر ابراهیم چنین نکاتی اهمیتی نداشت.‏ اگر خدایش به او فرمانی می‌داد،‏ با دل و جان آمادهٔ اطاعت از آن بود.‏ ابراهیم اطاعت از هر فرمان یَهُوَه را فرصتی می‌دید که عشقش را به او ثابت کند.‏

از عشق و محبت ابراهیم چه می‌آموزیم؟‏ ما می‌توانیم ابراهیم را سرمشق قرار دهیم و به دیگران مهر و محبت ورزیم،‏ به خصوص به خانواده‌مان.‏ همچنین هرگز نمی‌گذاریم که فشارهای زندگی چنان ما را گرفتار سازد که برای نزدیکانمان وقت نداشته باشیم.‏

ما می‌خواهیم از دل و جان به یَهُوَه عشق ورزیم.‏ چنین عشقی می‌تواند انگیزه‌ای قوی در ما ایجاد کند.‏ برای نمونه،‏ این عشق می‌تواند ما را برانگیزاند که در رفتار،‏ کردار و گفتارمان تغییراتی دهیم تا مورد قبول خدا واقع شویم.‏—‏۱پِطرُس ۱:‏۱۴-‏۱۶‏.‏

درست است که اطاعت از احکام یَهُوَه همیشه آسان نیست.‏ اما می‌توانیم اطمینان داشته باشیم خدایی که ابراهیم را ‹دوست خود› خواند و به او یاری رساند،‏ از ما نیز حمایت و پشتیبانی می‌کند.‏ (‏اِشَعْیا ۴۱:‏۸‏)‏ کلام خدا چنین وعده‌ای به ما می‌دهد:‏ ‹خدا خودْ شما را استوار و نیرومند و پایدار خواهد ساخت.‏› (‏۱پِطرُس ۵:‏۱۰‏)‏ به راستی چه وعدهٔ دلگرم‌کننده‌ای از سوی دوست صمیمی ابراهیم!‏

‏[کادر در صفحهٔ ۱۱]‏

آیا گریهٔ مرد،‏ نشانهٔ ضعف است؟‏

بسیاری به این پرسش،‏ پاسخ مثبت می‌دهند.‏ آنان ممکن است تعجب کنند که کتاب مقدّس نه فقط از ابراهیم بلکه از مردان باایمان و پرشهامت دیگری نیز نام می‌برد که در مصیبت و سختی گریه و زاری کردند؛‏ مردانی همچون یوسف،‏ داود،‏ پِطرُس رسول و پیران مسیحی در اِفِسُس و حتی عیسی.‏ (‏پیدایش ۵۰:‏۱؛‏ ۲سموئیل ۱۸:‏۳۳؛‏ لوقا ۲۲:‏۶۱،‏ ۶۲؛‏ یوحنا ۱۱:‏۳۵؛‏ اعمال ۲۰:‏۳۶-‏۳۸‏)‏ پس به روشنی می‌توان دید که کتاب مقدّس گریهٔ مرد را نشانهٔ ضعف نمی‌داند.‏