گاهی این واژه برای مردان عقیم‌شده به کار رفته است.‏ در دورانی که کتاب مقدّس به نگارش در می‌آمد،‏ برخی از مردان را برای تنبیه و مردانی دیگر را هنگام اسارت یا بردگی عقیم می‌ساختند.‏ مردان معتمدی که عقیم‌شده بودند،‏ بر حرمسرای زنان دربار نظارت داشتند.‏ برای مثال،‏ هیجای و شَعَشْغاز که خواجه‌سرای پادشاه پارس،‏ اَخْشُورُش (‏ظاهراً همان خشایارشای اول)‏ بودند،‏ از زنان و کنیزان پادشاه نگهبانی می‌کردند.‏—‏اِسْتَر ۲:‏۳،‏ ۱۴‏.‏

با این حال،‏ تمام خواجه‌سرایانی که در کتاب مقدّس نام برده شده‌اند،‏ عقیم نشده بودند.‏ برخی از محققان می‌گویند که این واژه به مفهوم مقامی والا در دربار پادشاه به کار برده می‌شد.‏ ظاهراً این موضوع در مورد عَبَدْمَلَک که با اِرْمیا در ارتباط بود و مرد حبشی‌ای که فیلیپُسِ مبشّر به او موعظه کرد،‏ صدق می‌کند.‏ از قرار معلوم،‏ عَبَدْمَلَک دارای مقامی والا بود چون می‌توانست سریع نزد پادشاه برود.‏ (‏اِرْمیا ۳۸:‏۷،‏ ۸‏)‏ به علاوه،‏ دربارهٔ آن مرد حبشی توصیف شده است که خزانه‌دار دربار بود و «برای پرستش به اورشلیم رفته بود.‏»—‏اعمال ۸:‏۲۷‏.‏

عیسی در توصیف روز داوری چنین گفت:‏ «وقتی پسر انسان در جلال خود .‏ .‏ .‏ آید،‏ .‏ .‏ .‏ تمام قوم‌ها .‏ .‏ .‏ را از یکدیگر جدا خواهد کرد؛‏ همان گونه که شبان گوسفندها را از بزها جدا می‌کند.‏» (‏مَتّی ۲۵:‏۳۱،‏ ۳۲‏)‏ چرا چوپانان حیوانات خود را از هم جدا می‌کردند؟‏

معمولاً گوسفندان و بزها طی روز در یک گله نگه داشته می‌شدند و در کنار هم چرا می‌کردند.‏ در شب،‏ آن‌ها را در محوطه‌ای بسته جمع می‌کردند تا از گزند حیوانات وحشی،‏ دزدان و سرما در امان باشند.‏ (‏پیدایش ۳۰:‏۳۲،‏ ۳۳؛‏ ۳۱:‏۳۸-‏۴۰‏)‏ این دو نوع حیوان را در دو آخور نگه می‌داشتند تا گوسفندان تقریباً رام،‏ به‌خصوص ماده‌ها و برّه‌ها را از بزهای ستیزه‌خو محفوظ نگه دارند.‏ در کتابی دربارهٔ تاریخچهٔ کتاب مقدّس آمده است که چوپانان همچنین «گوسفندان را هنگام جفت‌گیری،‏ شیردوشی و پشم‌چینی از بزها جدا می‌کردند.‏» عیسی در مَثَل خود از تشبیه‌ای استفاده کرد که برای مخاطبانش آشنا بود،‏ زیرا همه در اسرائیل باستان با کار چوپانی و محیط چراگاه آشنایی داشتند.‏