عیسی پس از رستاخیزش،‏ به ۱۱ رسول خود گفته بود که او را بر کوهی در جلیل ببینند.‏ حدود ۵۰۰ شاگرد دیگر نیز به آنجا رفتند و او را در آنجا دیدند.‏ البته برخی از آنان در ابتدا شک کردند که او همان عیساست.‏ (‏مَتّی ۲۸:‏۱۷؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۶‏)‏ اما آنچه عیسی به زبان آورد آنان را متقاعد کرد که او به‌راستی رستاخیز یافته است.‏

عیسی اشاره کرد که خدا تمامی اقتدار در آسمان و بر روی زمین را به او داده است.‏ پس او شاگردانش را چنین ترغیب کرد:‏ «بروید و از مردمِ همهٔ قوم‌ها شاگرد بسازید،‏ آنان را به نام پدر و پسر و روح‌القدس تعمید دهید و به آنان تعلیم دهید که هر آنچه به شما فرمان داده‌ام به عمل آورند.‏» (‏مَتّی ۲۸:‏۱۸-‏۲۰‏)‏ آری،‏ عیسی زنده بود و خواست قلبی او هنوز این بود که خبر خوش پادشاهی خدا موعظه شود.‏

عیسی فرمان شاگردسازی را به همهٔ شاگردانش،‏ اعم از مرد و زن و پیر و جوان داد.‏ شکی نبود که شاگردان با شروع فعالیت موعظه و تعلیم با مخالفت روبرو می‌شدند،‏ اما عیسی به آنان چنین اطمینان داد:‏ «تمامی اقتدار در آسمان و بر روی زمین به من داده شده است.‏» این چه اطمینان خاطری به شاگردان می‌داد؟‏ عیسی گفت:‏ «من هر روز تا پایان نظام حاضر با شما هستم.‏» آری،‏ عیسی با کمک روح مقدّس خدا از کسانی که به فعالیت موعظه می‌پرداختند،‏ حمایت می‌کرد.‏ البته،‏ این بدین مفهوم نبود که تمامی آنان قدرت معجزه می‌یافتند.‏

عیسی «طی ۴۰ روز» پس از رستاخیزش چندین بار بر شاگردان خود ظاهر شد.‏ او با بدن‌های مختلف بر آنان ظاهر می‌شد.‏ عیسی همچنین «با بسیاری شواهد قطعی به ایشان ثابت کرد که زنده است .‏ .‏ .‏ و در مورد پادشاهی خدا‏» به آنان تعلیم داد.‏—‏اعمال ۱:‏۳؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۷‏.‏

ظاهراً رسولان هنوز در جلیل بودند که عیسی از آنان خواست به اورشلیم بازگردند.‏ وقتی رسولانش را در اورشلیم دید،‏ به آنان گفت:‏ «اورشلیم را ترک مکنید،‏ بلکه منتظر وعده‌ای که پدر داده است و از من شنیده‌اید،‏ باشید؛‏ زیرا هرچند یحیی با آب تعمید می‌داد،‏ شما چند روز دیگر،‏ با روح‌القدس تعمید خواهید یافت.‏»—‏اعمال ۱:‏۴،‏ ۵‏.‏

عیسی پس از آن،‏ بار دیگر نزد رسولانش آمد.‏ او «آنان را بیرون شهر تا بیت‌عَنیا» که در دامنهٔ شرقی کوه زیتون بود،‏ برد.‏ (‏لوقا ۲۴:‏۵۰‏)‏ با این که عیسی بارها با رسولانش در مورد رفتنش صحبت کرده بود،‏ آنان هنوز بر این تصوّر بودند که پادشاهی‌اش به شکلی بر روی زمین برقرار خواهد شد.‏—‏لوقا ۲۲:‏۱۶،‏ ۱۸،‏ ۳۰؛‏ یوحنا ۱۴:‏۲،‏ ۳‏.‏

پس رسولان از عیسی پرسیدند:‏ «سَرور،‏ آیا در این زمان پادشاهی را به اسرائیل بازمی‌گردانی؟‏» او فقط در پاسخ گفت:‏ «برای شما منظور نشده است که از زمان‌ها یا ایّامی آگاه شوید که پدر در اختیار خود نگاه داشته است.‏» سپس بر کاری که آنان باید انجام می‌دادند،‏ تأکید کرد و گفت:‏ «وقتی روح‌القدس بر شما آید،‏ قدرت خواهید یافت و در اورشلیم،‏ در تمام یهودیه،‏ در سامره و تا دورافتاده‌ترین مناطق زمین،‏ شاهدان من خواهید بود.‏»—‏اعمال ۱:‏۶-‏۸‏.‏

هنگامی که رسولان به همراه عیسای رستاخیزیافته هنوز بر کوه زیتون بودند،‏ دیدند که عیسی به آسمان می‌رود.‏ چیزی نگذشت که ابری او را از نظر آنان پوشاند.‏ عیسی بعد از رستاخیزش با بدن‌های مختلف خود را آشکار کرده بود،‏ اما او بدن جسمانی‌ای را که در آن هنگام داشت،‏ از دست داد و به صورت موجودی روحی به آسمان بالا رفت.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۴۴،‏ ۵۰؛‏ ۱پِطرُس ۳:‏۱۸‏)‏ در حالی که رسولان وفادار عیسی به آسمان چشم دوخته بودند،‏ «دو مرد در جامه‌هایی سفید در کنارشان» ظاهر شدند.‏ آنان فرشتگانی بودند که بدن جسمانی به خود گرفته بودند و گفتند:‏ «ای مردان جلیلی،‏ چرا ایستاده‌اید و به آسمان خیره شده‌اید؟‏ این عیسی که از نزد شما به آسمان برده شد،‏ به همین نحوی که او را دیدید به آسمان رفت،‏ خواهد آمد.‏»—‏اعمال ۱:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏

رفتن عیسی از زمین بدون جنجال و هیاهو بود و تنها پیروان وفادارش شاهد آن بودند.‏ او «به همین نحو» نیز می‌آمد؛‏ یعنی آمدنش بدون جنجال و هیاهو می‌بود و  تنها پیروان وفادارش حضور او را در مقام پادشاه تشخیص می‌دادند.‏

پس از عروج عیسی به آسمان،‏ رسولان به اورشلیم بازگشتند.‏ آنان در یکی از روزهای پس از این واقعه با شماری دیگر از شاگردان جمع شدند.‏ در میان آن جمع «مریم مادر عیسی و برادران او» نیز بودند.‏ (‏اعمال ۱:‏۱۴‏)‏ آنان خود را وقف دعا کردند.‏ یکی از موضوع‌های دعای آنان انتخاب رسولی به جای یهودای اِسخَریوطی بود؛‏ زیرا می‌دانستند که شمار رسولان باید بار دیگر ۱۲ نفر شود.‏ (‏مَتّی ۱۹:‏۲۸‏)‏ آنان می‌خواستند شخصی را انتخاب کنند که شاهد فعالیت‌ها و رستاخیز عیسی بوده باشد.‏ پس برای پی بردن به خواست خدا قرعه انداختند.‏ (‏مزمور ۱۰۹:‏۸؛‏ امثال ۱۶:‏۳۳‏)‏ مَتیاس که احتمالاً یکی از آن ۷۰ نفری بود که عیسی برای موعظه فرستاد،‏ انتخاب شد و «همچون آن ۱۱ نفر،‏ رسول شمرده شد.‏» (‏اعمال ۱:‏۲۶‏)‏ این آخرین باری است که در کتاب مقدّس به قرعه انداختن اشاره می‌شود.‏

ده روز پس از عروج عیسی به آسمان،‏ عید یهودی پِنتیکاست ۳۳ میلادی بود.‏ حدود ۱۲۰ نفر از شاگردان در بالاخانه‌ای در اورشلیم گرد هم آمده بودند.‏ ناگهان صدایی همچون صدای وزش باد شدید تمام خانه را پر کرد.‏ سپس زبانه‌هایی شبیه زبانه‌های آتش بر آنان نمایان شد و بر هر یک از ایشان قرار گرفت.‏ همهٔ آن شاگردان به زبان‌های مختلف شروع به صحبت کردند.‏ این همان ریخته‌شدن روح‌القدس بود که عیسی از آن صحبت کرده بود.‏—‏یوحنا ۱۴:‏۲۶‏.‏