Einki er at siga til, at vit eru bangin fyri at doyggja, tí deyðin er ein fíggindi. (1. Korintbræv 15:26) Og tí royna vit eisini alt, vit eru ment, at halda okkum á lívi. Men ein ógvisligur ótti fyri deyðanum, sum stendst av pátrúgv ella øðrum skeivum fatanum, kann gera, at fólk verða hildin „í trældómi alla lívstíð sína“. (Hebrearabrævið 2:15) At vita sannleikan um deyðan kann fría teg frá einum sjúkligum ótta – einum ótta, sum kann forða tær í at gleðast um lívið. – Jóhannes 8:32.

Sannleikin um deyðan

•   Tey deyðu vita ikki til sín. (Sálmur 146:4) Tú skalt ikki vera bangin fyri at verða píndur, tá ið tú ert deyður, tí Bíblian samanber deyðan við tað at sova. – Sálmur 13:4; Jóhannes 11:11-14.

•   Tey deyðu kunnu ikki gera okkum fortreð. Sjálvt fólk, sum vóru harðlig, fáa einki gjørt í deyðanum. Bíblian sigur: „Hatri teirra og øvund teirra er langt síðani úti við.“ – Prædikarin 9:6.

•   Deyðin merkir ikki endiliga, at tað er heilt úti við okkum. Gud fer at reisa fólk upp frá deyðum, so tey aftur kunnu liva. – Jóhannes 5:28, 29; Ápostlasøgan 24:15.

•   Gud hevur lovað, at einaferð skal „deyðin ... ikki vera longur.“ (Opinberingin 21:4) Um ta tíðina sigur Bíblian: „Hini rættvísu arva landið og búgva í tí allar ævir“, og eru als ikki bangin fyri at doyggja. – Sálmur 37:29.