ԸՍՏ Մովսիսական օրենքի՝ Եհովան որպես զոհ ընդունում էր և՛ տատրակներ, և՛ աղավնիներ։ Զոհեր մատուցելու վերաբերյալ օրենքներում այս երկու թռչունները միշտ միասին են հիշատակվում, և մեկը մյուսի փոխարեն կարող էր օգտագործվել (Ղևտ. 1։14; 12։8; 14։30)։ Ինչո՞ւ էր սա օգտակար իսրայելացիների համար։ Պատճառներից մեկն այն էր, որ նրանք միշտ չէ, որ կարող էին տատրակներ գտնել։ Տեսնենք, թե ինչու։

Տատրակները չվող թռչուններ են, որոնք միայն տարվա տաք ամիսներին են լինում Իսրայելի տարածքում։ Ամեն տարի՝ հոկտեմբերին, նրանք չվում են դեպի հարավ՝ ավելի տաք երկրներ, իսկ գարնանը վերադառնում են Իսրայել (Երգ 2։11, 12; Երեմ. 8։7)։ Այդ իսկ պատճառով իսրայելացիների համար դժվար կլիներ ձմռան ամիսներին որպես զոհ տատրակ մատուցել։

Իսկ աղավնիները սովորաբար չեն չվում, ուստի ողջ տարվա ընթացքում իսրայելացիները կարող էին աղավնիներ զոհաբերել։ Դեռ ավելին՝ աղավնիներին տնայնացնում էին (համեմատիր Հովհաննես 2։14, 16)։ Աստվածաշնչյան ժամանակների բույսերի ու կենդանիների մասին մի գրքում ասվում է. «Պաղեստինի բոլոր գյուղերում ու քաղաքներում մարդիկ աղավնիներ էին պահում։ Ամեն տուն ուներ իր աղավնատունը՝ պատի մեջ փորված անցքեր, որոնց մեջ թռչունները կարող էին բնակվել» (համեմատիր Եսայիա 60։8) (Bible Plants and Animals)։

Այն, որ Եհովան որպես զոհ ընդունում էր այնպիսի թռչուններ, ինչպիսիք հնարավոր էր ամբողջ տարին գտնել Իսրայելի տարածքում, արտահայտում է նրա սերն ու ողջամտությունը։