ԵՐԲ ՈՂԲԵՐԳԱԿԱՆ ԴԵՊՔԵՐ ԵՆ ԼԻՆՈՒՄ, ԴՈՒՔ Է՞Լ ԵՔ ՀԱՐՑՆՈՒՄ. «Ո՞ՒՐ ԷՐ ԱՍՏՎԱԾ»։ ԿԱՄ ԵՐԲ ՁԵՐ ԿՅԱՆՔՈՒՄ Է ԴԺԲԱԽՏՈՒԹՅՈՒՆ ՊԱՏԱՀՈՒՄ, ՄՏԱԾՈ՞ՒՄ ԵՔ, ԹԵ ԱՐԴՅՈՔ ԱՍՏՎԱԾ ՀՈԳ ՏԱՆՈՒՄ Է ԱՆՁԱՄԲ ՁԵՐ ՄԱՍԻՆ։

Շատերն են այդպիսի զգացումներ ունենում։ Օրինակ՝ Շեյլան, որն ապրում է Միացյալ Նահանգներում և մեծացել է շատ կրոնասեր ընտանիքում, ասում է. «Փոքրուց ձգտել եմ Աստծու մասին ավելին իմանալ, քանի որ նա մեր Արարիչն է։ Բայց ինձ երբեք մոտ չեմ զգացել նրան։ Մտածում էի, որ նա տեսնում է ինձ, հետևում է իմ կյանքին, բայց միայն հեռվից։ Ճիշտ է, չէի մտածում, թե նա ատում է ինձ, բայց չէի էլ հավատում, որ նա հոգ է տանում իմ մասին»։ Ինչո՞ւ Շեյլան այդպիսի զգացումներ ուներ։ Նա պատմում է. «Մեր ընտանիքում մեկը մյուսի հետևից ցավալի դեպքեր տեղի ունեցան, և թվում էր՝ Աստված ընդհանրապես չի օգնում մեզ»։

Շեյլայի պես գուցե դուք էլ եք վստահ, որ Ամենակարող Աստված գոյություն ունի, բայց դժվարանում եք հավատալ, որ նա իսկապես հոգ է տանում անձամբ ձեր մասին։ Աստվածավախ Հոբը հավատում էր, որ Ստեղծիչը իմաստուն է ու զորեղ, սակայն նա էլ նմանատիպ կասկածներ ուներ (Հոբ 2։3; 9։4)։ Երբ նրա կյանքում մեկը մյուսի հետևից աղետալի դեպքեր եղան, նա հայտնվեց հուսահատ վիճակում և այսպիսի խոսքեր ասաց Աստծուն. «Ինչո՞ւ ես ծածկում քո երեսը և ինձ քո թշնամին համարում» (Հոբ 13։24)։

Ի՞նչ է ասում Աստվածաշունչը։ Աստվա՞ծ է մեղավոր տեղի ունեցող դժբախտությունների համար։ Կա՞ որևէ հիմք հավատալու, որ Աստված հոգ է տանում առհասարակ ողջ մարդկության, ինչպես նաև մեզանից յուրաքանչյուրի մասին։ Կարո՞ղ ենք անձամբ համոզվել, որ նա տեսնում, հասկանում ու կարեկցում է մեզ և օգնում է լուծել մեր խնդիրները։

Հաջորդ հոդվածներից կիմանանք, թե Աստծու ստեղծագործությունները ինչ են հայտնում նրա հոգատարության մասին (Հռոմեացիներ 1։20)։ Հետո կտեսնենք, թե այդ մասին ինչ է ասում Աստվածաշունչը։ Որքան լավ ճանաչենք Արարչին նրա ստեղծագործության և Աստվածաշնչի միջոցով, այդքան ավելի կհամոզվենք, որ նա «հոգ է տանում [մեր] մասին» (1 Հովհաննես 2։3; 1 Պետրոս 5։7)։