Margar fornþjóðir líflétu vissa afbrotamenn með því að hengja þá á staur eða súlu. Rómverjar bundu eða negldu afbrotamenn á staurinn og það gátu liðið nokkrir dagar uns sársauki, hungur, þorsti og náttúruöflin urðu honum að aldurtila. Meðal Rómverja var það álitin mikil skömm að vera staurfestur. Slík refsing var einungis ætluð verstu glæpamönnum.

Hvernig var farið að í Ísrael til forna? Voru afbrotamenn þar í landi teknir af lífi með því að hengja þá á staur? Í Móselögunum var eftirfarandi ákvæði: „Fremji maður glæp sem dauðarefsing liggur við og sé líflátinn og þú hengir hann á tré má líkið ekki vera á staurnum náttlangt. Þú verður að grafa hann samdægurs.“ (5. Mós. 21:22, 23) Ljóst er af þessu að á tímum Hebresku ritninganna var dauðasekur maður líflátinn áður en hann var hengdur á staur eða tré.

Um þetta er sagt í 3. Mósebók 20:2: „Sérhver Ísraelsmaður eða aðkomumaður á meðal ykkar, sem gefur Mólok barn sitt, skal deyja. Fólkið, sem býr í landinu, skal grýta hann.“ Í 3. Mósebók 20:27 segir einnig að karl eða kona, sem hefðu „særingaranda eða spásagnaranda“, skyldu líflátin. Það átti að taka þau af lífi með því að „lemja þau grjóti“. – Biblían 1981.

Í 5. Mósebók 22:23, 24 stendur: „Ef óspjölluð mey er föstnuð manni og einhver annar hittir hana í borginni og leggst með henni skuluð þið færa þau bæði að borgarhliðinu og grýta þau í hel, stúlkuna af því að hún hrópaði ekki á hjálp í borginni og manninn af því að hann spjallaði konu náunga síns. Þú skalt eyða hinu illa þín á meðal.“ Af þessum dæmum er ljóst að þeir sem gerðust sekir um hryllilega glæpi í Forn-Ísrael og skyldu líflátnir voru yfirleitt grýttir. *

Í 5. Mósebók 21:23 segir: „Sá sem er hengdur er bölvaður af Guði.“ Það hlýtur að hafa haft sterk áhrif á Ísraelsmenn að sjá lík afbrotamanns sem var „bölvaður af Guði“. Það var hengt upp á staur öðrum til viðvörunar.