Á biblíutímanum hafði Guð velþóknun á föstum ef fólk fastaði af réttum hvötum. Annars voru þær Guði vanþóknanlegar. Hins vegar er fólki hvorki fyrirskipað né bannað að fasta nú á dögum samkvæmt Biblíunni.

•   Þegar þeir leituðu hjálpar Guðs og leiðsagnar. Fólk sem var á leið til Jerúsalem fastaði til að sýna að það leitaði í einlægni hjálpar Guðs. (Esrabók 8:21-23) Páll og Barnabas föstuðu stundum þegar þeir völdu safnaðaröldunga. – Postulasagan 14:23.

•   Þegar þeir íhuguðu fyrirætlun Guðs. Jesús fastaði í 40 daga eftir skírn sína til að búa sig undir að gera vilja Guðs í þjónustunni sem var framundan. – Lúkas 4:1, 2.

•   Þegar iðrun vegna fyrri synda var látin í ljós. Guð sagði ótrúum Ísraelsmönnum fyrir milligöngu spámannsins Jóels: ,Snúið yður til mín af öllu hjarta yðar, með föstu, með gráti, með harmakveini.‘ – Jóel 2:12-15.

•   Þegar friðþægingardagurinn var haldinn hátíðlegur. Í lögmálinu, sem Guð gaf Ísraelsþjóðinni, var meðal annars boð um að fasta á árlegum friðþægingardegi. a (3. Mósebók 16:29-31) Það var við hæfi að fasta þennan dag því það minnti Ísraelsmenn á að þeir væru ófullkomnir og þyrftu á fyrirgefningu Guðs að halda.

•   Að vekja aðdáun annarra. Jesús kenndi að trúarleg fasta ætti að vera einkamál milli manns og Guðs. – Matteus 6:16-18.

•   Að sýna fram á eigið réttlæti. Fasta gerir mann hvorki betri siðferðilega né trúarlega. – Lúkas 18:9-14.

•   Að reyna að bæta fyrir synd af yfirlögðu ráði. (Jesaja 58:3, 4) Guð viðurkenndi aðeins föstur ef þeim fylgdi hlýðni og einlæg iðrun fyrir syndir.

•   Þegar fastan er trúarlegt formsatriði. (Jesaja 58:5-7) Að þessu leyti er Guð eins og foreldri, honum mislíkar ef börnin hans tjá honum kærleika af skyldukvöð en ekki af öllu hjarta.

 Nei, Guð ætlaðist til þess að Ísraelsmenn föstuðu á friðþægingardeginum, en þetta boð féll úr gildi þegar Jesús friðþægði fyrir syndir iðrandi fólks í eitt skipti fyrir öll. (Hebreabréfið 9:24-26; 1. Pétursbréf 3:18) Kristnir menn eru ekki undir Móselögunum sem kváðu á um friðþægingardaginn. (Rómverjabréfið 10:4; Kólossubréfið 2:13, 14) Þeir geta þess vegna sjálfir ákveðið hvort þeir fasta. – Rómverjabréfið 14:1-4.

 Kristnir menn skilja að þeir þurfa ekki að fasta til að tilbeiðsla þeirra sé Guði þóknanleg. Í Biblíunni tengist fasta aldrei hamingju. En trú sannkristinna manna einkennist af gleði sem endurspeglar persónuleika Jehóva „hins sæla Guðs“. – 1. Tímóteusarbréf 1:11, Biblían 1912; Prédikarinn 3:12, 13; Galatabréfið 5:22.

 Ranghugmynd: Kristnir menn eiga að fasta þegar þeir minnast dauða Krists.

 Staðreynd: Jesús sagði ekki að lærisveinar hans ættu að fasta þegar þeir minnast dauða hans. (Lúkas 22:14-18) Enda þótt Jesús hafi sagt að lærisveinar hans myndu fasta þegar hann dæi, voru það ekki fyrirmæli heldur var hann bara að segja hvað myndi gerast. (Matteus 9:15) Í Biblíunni er kristnum mönnum sagt að borða heima hjá sér áður en þeir halda minningarhátíðina um dauða Jesú. – 1. Korintubréf 11:33, 34.