”Aku karo bojoku, Sophia, a wis nikah 39 taun. Tapi dhèwèké lara, terus akhiré mati. Aku berupaya tabah, terus akèh kanca-kancaku sing padha ndhukung aku. Tapi selama setaun, aku isih ngrasa sedhih banget. Rasané ora karuan. Bahkan meskipun saiki wis telung taun, kadhang aku isih ngrasa sedhih, malah tiba-tiba isa nangis dhéwé.”​—Kostas.

Nèk njenengan tau ditinggal mati, njenengan mesthi paham perasaané Kostas. Nèk bojo, keluarga, utawa kanca ana sing mati, mesthi rasané lara banget. Para ahli ya setuju nèk kuwi bener. Misalé, ing artikel saka The American Journal of Psychiatry disebutké nèk ”sedhihé kuwi isa nganti suwé, bahkan isa nganti seumur hidup”. Apa kuwi sing njenengan rasakké? Nèk iya, piyé bèn ora sedhih terus?

Ing majalah iki bakal dibahas jawabané. Ing artikel berikuté bakal dijelaské apa waé sing mungkin dirasakké wong-wong sing bar ditinggal mati. Terus ya ana saran-saran bèn ora sedhih terus.

Muga-muga isiné majalah iki isa menghibur wong-wong sing lagi sedhih merga ditinggal mati.