ამ საკითხზე ჩვენი თვალსაზრისი ბიბლიურ სწავლებებზეა დაფუძნებული.

•   ახლობლის სიკვდილის დროს გლოვა სავსებით ნორმალურია. იესოს მოწაფეები გლოვობდნენ საყვარელ ადამიანებს (იოანე 11:33—35, 38; საქმეები 8:2; 9:39). საყვარელი ადამიანის სიკვდილი ჩვენშიც დიდ მწუხარებას იწვევს (ეკლესიასტე 3:1, 4; 7:1—4). ამ დროს ჩვენ თანავუგრძნობთ მგლოვიარეთ (რომაელები 12:15).

•   მკვდრები არაფერს გრძნობენ. იეჰოვას მოწმეები ეთნიკური თუ კულტურული წარმომავლობის მიუხედავად, არ ასრულებენ ცრურწმენასთან დაკავშირებულ წეს-ჩვეულებებს, რომელთა თანახმად მკვდართა სულები განაგრძობენ არსებობას და მათ ცოცხლებზე გავლენის მოხდენა შეუძლიათ (ეკლესიასტე 9:5, 6, 10). ასეთ წეს-ჩვეულებებში შეიძლება შედიოდეს მიცვალებულისთვის ღამის გათევა, ქელეხის, ორმოცის და წლისთავის გადახდა; მიცვალებულისთვის მსხვერპლის შეწირვა, მკვდართან საუბარი, მისთვის თხოვნით მიმართვა და ქვრივებისთვის სპეციალური სამგლოვიარო რიტუალების შესრულება. იეჰოვას მოწმეები არ მონაწილეობენ მსგავს წეს-ჩვეულებებში, რადგან ემორჩილებიან ბიბლიაში ჩაწერილ მითითებას: „გამოდით მათგან და გამოეყავით,.. უწმინდურს ნუღარ მიეკარებით“ (2 კორინთელები 6:17).

•   იმედი გარდაცვლილთათვის. ბიბლიიდან ვიგებთ, რომ იქნება მკვდრეთით აღდგომა. ღვთის სიტყვიდან იმასაც ვიგებთ, რომ დადგება დრო, როცა სიკვდილი აღარ იარსებებს (საქმეები 24:15; გამოცხადება 21:4). პირველ საუკუნეში მცხოვრებ ქრისტიანებს ეს იმედი ეხმარებოდა, მეტისმეტად არ ეწუხათ საყვარელი ადამიანის სიკვდილის გამო. ეს იმედი ჩვენც გვეხმარება, მოვერიდოთ უკიდურესი ფორმის სამგლოვიარო რიტუალებს (1 თესალონიკელები 4:13).

•   ბიბლია მოკრძალების გამოვლენისკენ მოგვიწოდებს (იგავები 11:2). ჩვენ, იეჰოვას მოწმეები მივიჩნევთ, რომ დაკრძალვის ცერემონიალი მოკრძალებული უნდა იყოს. ჩვენ არ გვსურს ქონებით ტრაბახი ან საკუთარი სოციალური თუ ეკონომიკური მდგომარეობის წარმოჩენა (1 იოანე 2:16). შესაბამისად, არ ვაწყობთ პომპეზურ ცერემონიალებს, არც ძვირადღირებულ სასახლეში ვასვენებთ გარდაცვლილთ და არც განსაკუთრებული სამოსით ვმოსავთ მათ.

•   ჩვენს შეხედულებებს თავს არავის ვახვევთ. ჩვენ ვითვალისწინებთ ბიბლიურ პრინციპს: „ყოველი ჩვენგანი საკუთარი თავისთვის აგებს პასუხს ღვთის წინაშე“ (რომაელები 14:12). თუმცა, როცა შესაძლებლობა გვეძლევა, „რბილად და ღრმა პატივისცემით“ ვუხსნით სხვებს, რა გვწამს (1 პეტრე 3:15).

 ადგილმდებარეობა: ოჯახი თავად წყვეტს, ჩაატარებს თუ არა დაკრძალვის ცერემონიალს. დაკრძალვის ცერემონიალის ჩატარება მათ შეუძლიათ სამეფო დარბაზში, კერძო სახლში, კრემატორიუმში ან სასაფლაოზე.

 დაკრძალვის მოხსენება: ჭირისუფალთა სანუგეშებლად წარმოითქმება ბიბლიაზე დაფუძნებული მოხსენება. ამ დროს მომხსენებელი საუბრობს აღდგომის იმედზე და იმაზე, თუ რა მდგომარეობაში არიან მკვდრები (იოანე 11:25; რომაელები 5:12; 2 პეტრე 3:13). მომხსენებელს შეუძლია ისაუბროს იმ კარგ თვისებებსა და ერთგულებაზე, რომელთაც ადამიანი სიცოცხლეში ავლენდა (2 სამუელი 1:17—27).

 ამ შეხვედრაზე შესაძლოა მოწმეებმა შეასრულონ სიმღერა, რომლის ტექსტიც ბიბლიურ მუხლებს ეფუძნება (კოლოსელები 3:16). პროგრამის დასასრულს მომხსენებელი წარმოთქვამს ლოცვას (ფილიპელები 4:6, 7).

 გადასახადი და ფულის შეგროვება: იეჰოვას მოწმეების რელიგიურ შეხვედრებზე დასწრება უფასოა. მსგავსადვე, დაკრძალვის პროგრამაზე დასწრება უფასოა და არ ხდება ფულის აკრეფა (მათე 10:8).

 დასწრება: დაკრძალვის პროგრამას, რომელიც სამეფო დარბაზში ტარდება, შეუძლია დაესწროს ნებისმიერი ადამიანი.

 თითოეული იეჰოვას მოწმე ბიბლიით განსწავლული სინდისის საფუძველზე თავად წყვეტს, დაესწრება თუ არა დაკრძალვის ამა თუ იმ ცერემონიალს (1 ტიმოთე 1:19). თუმცა ისინი მონაწილეობას არ იღებენ ისეთ სამგლოვიარო რიტუალებში, რომლებიც ეწინააღმდეგება ბიბლიურ სწავლებებს (2 კორინთელები 6:14—17).