‏«كۇيەۋلەر ايەلدەرىن ٶز تانىندەي سۇيۋلەرى كەرەك.‏ ايەلىن سۇيگەن ٶزىن دە سۇيەدى.‏ ەشكىم دە ٶز ٴ‌تانىن جەك كورمەيدى،‏ قايتا،‏ وعان ٴ‌نار بەرىپ،‏ ايالاپ كۇتەدى» (‏ەفەستىكتەرگە 5:‏28،‏ 29‏)‏.‏

كۇيەۋلەر —‏ وتباسىنىڭ وتاعاسى (‏ەفەستىكتەرگە 5:‏23‏)‏.‏ ال جاقسى وتاعاسى دورەكى،‏ تالاپشىل بولمايدى.‏ ول ايەلىن قىمبات تۇتىپ،‏ كۇي-‏جايىن جاسايدى،‏ ونىڭ وي-‏سەزىمدەرىن ەسكەرەدى.‏ ايەلى جايناپ-‏جادىراپ ٴ‌جۇرۋ ٷشىن كۇيەۋى قولىنان كەلگەننىڭ ٴ‌بارىن ىستەيدى (‏فىلىپىلىكتەرگە 2:‏4‏)‏.‏ ول «ٴ‌بارى مەن ايتقانداي بولۋ كەرەك» دەپ قىرسىعىپ تۇرىپ المايدى.‏ جارىنا ٶز وي-‏سەزىمىن اشىق ايتادى.‏ ال ايەلى سويلەگەندە،‏ ونى بار زەيىنىمەن تىڭدايدى.‏ ول ايەلىنە اشۋ-‏ىزاسىن توكپەيدى،‏ ونى ۇرىپ-‏سوقپايدى،‏ جانىن سوزبەن جارالامايدى (‏قولوستىقتارعا 3:‏19‏)‏.‏

‏«ايەل.‏.‏.‏ كۇيەۋىنە زور قۇرمەت كورسەتسىن» (‏ەفەستىكتەرگە 5:‏33‏)‏.‏

كۇيەۋىن قۇرمەتتەيتىن ٵرى ونىڭ شەشىمدەرىن قولدايتىن ايەل وتباسىنىڭ بەرەكەسى مەن تىنىشتىعىنا سەپ بولادى.‏ جۇبايى قاتەلەسىپ جاتسا،‏ ايىبىن بەتىنە باسىپ،‏ كەمسىتپەيدى.‏ سونداي كەزدە ول سابىر ساقتاپ،‏ كۇيەۋىنە دەگەن سي-‏قۇرمەتىن جوعالتپايدى (‏پەتىردىڭ 1-‏حاتى 3:‏4‏)‏.‏ ەگەر كۇيەۋىمەن ٴ‌بىر ماسەلە جايلى سويلەسكىسى كەلسە،‏ دۇرىس ۋاقىت تاڭداپ،‏ ىزەتپەن سويلەيدى (‏ۋاعىزداۋشى 3:‏7‏)‏.‏

‏«ەركەك.‏.‏.‏ ايەلىنە قوسىلادى،‏ ٴ‌سۇيتىپ،‏ ەكەۋى ٴ‌بىرتۇتاس بولادى» (‏مۇسانىڭ 1-‏جازباسى 2:‏24‏)‏.‏

ەكى ادام وتاۋ قۇرعاندا،‏ ٴ‌بىر-‏بىرىنە وتە جاقىن بولىپ كەتەدى.‏ وسى جىلى قارىم-‏قاتىناستارىن سۋىتىپ الماي،‏ بەرىك ەتۋ ٷشىن ەرلى-‏زايىپتىلار كوپ كۇش سالۋ قاجەت.‏ ولار شەر تارقاتىپ سويلەسىپ،‏ كىشكەنە ىستەرمەن بولسا دا ٴ‌بىر-‏ٴ‌بىرىنىڭ كوڭىلىن اۋلاۋ كەرەك.‏ جارىنىڭ كوزىنە ٴ‌شوپ سالۋدى ولار ويلارىنا دا الماۋعا ٴ‌تيىس.‏ ويتكەنى وپاسىزدىقتان اسقان قيانات جوق!‏ ومىرلىك جارىنا ادال بولماعان ادام سەنىمنەن قالادى،‏ شاڭىراعىن شايقالتادى (‏ەۆرەيلەرگە 13:‏4‏)‏.‏

‏«بالانى تاربيەلەپ،‏ تۋرا جولعا سال،‏ جاسى ۇلعايعاندا دا تايماس ودان» (‏ناقىل سوزدەر 22:‏6‏)‏.‏

قۇداي تاعالا اتا-‏انالارعا بالالارىن تاربيەلەۋدى جۇكتەگەن.‏ سوندىقتان ولار بالالارىنا دۇرىس ٴ‌جۇرىپ-‏تۇرۋدى ۇيرەتۋلەرى قاجەت.‏ سونداي-‏اق  وزدەرى دە ۇلگى-‏ونەگە كورسەتكەنى ٴ‌جون (‏مۇسانىڭ 5-‏جازباسى 6:‏6،‏ 7‏)‏.‏ بالاسى بۇزىقتىق جاساسا،‏ پاراساتتى اتا-‏انا بىردەن ۇرسا جونەلمەيدى.‏ بىردەڭە ايتىپ قالۋعا،‏ اشۋلانۋعا اسىقپايدى.‏ الدىمەن بالالارىن جاقسىلاپ تىڭداپ الادى (‏جاقىپ 1:‏19‏)‏.‏ ال تۇزەتۋ كەرەك بولسا،‏ مۇنى اشۋ-‏ىزامەن ەمەس،‏ سۇيىسپەنشىلىكپەن ىستەيدى.‏

‏«بالالار،‏ اتا-‏انالارىڭا مويىنسۇنىڭدار.‏.‏.‏ اكە-‏شەشەلەرىڭدى قۇرمەتتەڭدەر» (‏ەفەستىكتەرگە 6:‏1،‏ 2‏)‏.‏

بالالار اتا-‏انالارىنىڭ ٴ‌تىلىن الىپ،‏ ولاردى سيلاۋ كەرەك.‏ سوندا ولاردىڭ كوڭىلىن شاتتىققا بولەيدى،‏ ٷي-‏ىشىندە دە ىنتىماق-‏بەرەكە بولادى.‏ ەسەيىپ كەتكەن بالالار دا اتا-‏اناسىن قادىرلەۋ كەرەك.‏ ولاردىڭ جاعدايىن ويلاپ،‏ قاجەت بولسا،‏ ٷي تىرلىگىنە قولعابىس ەتەدى نە قارجىلاي كومەكتەسەدى (‏تىموتەگە 1-‏حات 5:‏3،‏ 4‏)‏.‏