១៩២៤ មួយរយឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ
នៅខែមករា ឆ្នាំ១៩២៤ ឯកសារប៊ូឡើទិន(Bulletin) a បានរៀបរាប់ថា៖ «ដើមឆ្នាំថ្មីជាឱកាសដ៏ល្អដែលកូនរបស់ព្រះរកវិធីដើម្បីបង្កើនកិច្ចបម្រើ»។ នៅអំឡុងឆ្នាំនោះ និស្សិតគម្ពីរបានធ្វើតាមយោបល់នេះដោយបង្ហាញចិត្តក្លាហាន និងផ្សព្វផ្សាយតាមរបៀបថ្មី។
បង្ហាញចិត្តក្លាហានដោយផ្សាយដំណឹងល្អតាមវិទ្យុ
នៅតំបន់ស្ថាធិនអៃឡេន ក្នុងរដ្ឋញូវយ៉ក បងប្អូនបេតអែលបានចំណាយពេលអស់មួយឆ្នាំជាងដើម្បីសាងសង់ស្ថានីយវិទ្យុWBBR។ ដំបូង បងប្អូនបានកាប់ឆ្ការព្រៃ រួចមកសង់អាគារធំពីរ។ មួយសម្រាប់បងប្អូនដែលធ្វើការនៅក្នុងស្ថានីយវិទ្យុ ហើយមួយទៀត សម្រាប់ទុកឧបករណ៍ដែលគេប្រើដើម្បីផ្សាយវិទ្យុ។ លុះសាងសង់ចប់ហើយ បងប្អូនចាប់ផ្ដើមដំឡើងឧបករណ៍ផ្សេងៗដើម្បីផ្សាយវិទ្យុ តែមានបញ្ហាមួយចំនួនដែលត្រូវដោះស្រាយ។
បញ្ហាមួយគឺបងប្អូនពិបាកដំឡើងអង់តែន ដោយសារអង់តែនមានកម្ពស់៩១ម៉ែត្រ ហើយដើម្បីទ្រវាត្រូវដាក់បង្គោលឈើពីរដែលមានកម្ពស់៦១ម៉ែត្រ។ នៅពេលដែលព្យាមយាមដំឡើងអង់តែនជាលើកទី១ ពួកគេធ្វើមិនកើតទេ។ ប៉ុន្តែ ដោយមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា បងប្អូនអាចដំឡើងអង់តែនបាន។ បងខាលវិន ប្រាសសឺដែលបានចូលរួមកិច្ចការនោះបាននិយាយថា៖ «បើយើងដំឡើងអង់តែននោះបានតាំងពីដំបូង នោះយើងប្រហែលជាចង់សរសើរខ្លួនឯង»។ តែដោយសារពួកគាត់បានបរាជ័យនៅដើមដំបូង ពួកគាត់ដឹងថាកិច្ចការនោះគឺមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា។ ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ នៅតែមានបញ្ហាផ្សេងទៀត។
ការដំឡើងអង់តែននៅស្ថានីយវិទ្យុWBBR
បញ្ហានោះគឺ បច្ចេកទេសសម្រាប់ផ្សាយវិទ្យុទើបតែចាប់ផ្ដើមមាននៅសម័យនោះ។ ដូច្នេះ មិនសូវមានក្រុមហ៊ុនដែលលក់ឧបករណ៍សម្រាប់ផ្សាយកម្មវិធីតាមវិទ្យុទេ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ បងប្អូនបានរកឃើញម៉ាស៊ីនកែច្នៃដែលមានកម្លាំង៥០០វ៉ាត់ ហើយជាជាងទិញមេក្រូថ្មី ពួកគេប្រើមេក្រូពីទូរស័ព្ទដែលគេប្រើនៅសម័យនោះ។ យប់មួយនៅខែកុម្ភៈ បងប្អូនបានសម្រេចចិត្តសាកប្រើឧបករណ៍នោះដោយច្រៀងចម្រៀងរាជាណាចក្រ។ បងអឺណឺស ឡូក៏បានចូលរួមការសាកសំឡេងឧបករណ៍នោះដែរ។ ពេលកំពុងសាកនោះ ពួកគេបានទទួលទូរស័ព្ទពីបងរ៉ូធើហ្វឺត។ b បងរ៉ូធើហ្វឺតបានឮចម្រៀងដែលពួកគេច្រៀងនោះតាមវិទ្យុនៅតំបន់ប៊្រុគ្លីន ដែលមានចម្ងាយប្រហែល២៥គីឡូម៉ែត្រ។
បងរ៉ូធើហ្វឺតនិយាយថា៖ «ឈប់ច្រៀងទៅ ព្រោះច្រៀងដូចឆ្មាខាំគ្នាអ៊ីចឹង!»។ ពេលឮដូច្នេះ ពួកគេមានអារម្មណ៍ខ្មាសគេបន្តិច ហើយក៏បិទម៉ាស៊ីននោះភ្លាម។ ប៉ុន្តែ ពួកគេជឿជាក់ថាម៉ាស៊ីននោះអាចប្រើបានដើម្បីផ្សាយតាមប៉ុស្តិ៍វិទ្យុ។
នៅថ្ងៃទី២៤ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩២៤ បងរ៉ូធើហ្វឺតបានសម្ពោធស្ថានីយវិទ្យុនោះជាផ្លូវការ។ គាត់បានប្រាប់ថា៖ «គោលបំណងនៃប៉ុស្តិ៍វិទ្យុនោះ គឺដើម្បីផ្សព្វផ្សាយអំពីរាជាណាចក្ររបស់មេស្ស៊ី ហើយប្រើគម្ពីរដើម្បីជួយមនុស្សយល់អត្ថន័យនៃព្រឹត្តិការណ៍ដែលកំពុងកើតឡើងនៅសម័យយើង មិនថាពួកគេកាន់សាសនាណាក៏ដោយ»។
ខាងឆ្វេង៖ បងរ៉ូធើហ្វឺតនៅស្ថានីយវិទ្យុទី១
ខាងស្ដាំ៖ ឧបករណ៍ដែលប្រើនៅស្ថានីយវិទ្យុ
នេះជាលើកទី១ដែលប៉ុស្តិ៍វិទ្យុនេះបានផ្សាយជាផ្លូវការ។ មនុស្សជាច្រើនបានស្ដាប់កម្មវីធីនេះ។ អស់រយៈពេល៣៣ឆ្នាំ ប៉ុស្តិ៍វិទ្យុWBBR ទៅជាប៉ុស្តិ៍វិទ្យុដែលសំខាន់បំផុតសម្រាប់រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
ការលាតត្រដាងដោយចិត្តក្លាហានអំពីកំហុសរបស់អ្នកដឹកនាំសាសនា
នៅខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩២៤ និស្សិតគម្ពីរពីទូទាំងពិភពលោកបានចូលរួមមហាសន្និបាតមួយនៅក្រុងកូឡុំប៊ុស រដ្ឋអូហៃយ៉ូ។ ពួកគេបានស្ដាប់មហាសន្និបាតជាភាសាអារ៉ាប់ អង់គ្លេស បារាំង អាល្លឺម៉ង់ ក្រិច ហុងគ្រី អ៊ីតាលី លីទុយអានី ប៉ូឡូញ រុស្ស៊ី អ៊ុយក្រែន និងភាសានានានៃតំបន់ស្កង់ឌីណាវី។ សុន្ទរកថាខ្លះបានផ្សាយតាមវិទ្យុ ហើយកាសែតមួយបានចុះព័ត៌មានអំពីមហាសន្និបាតនេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ (Ohio State Journal)
មហាសន្និបាតនៅក្រុងកូឡុំប៊ុស រដ្ឋអូហៃយ៉ូ នាឆ្នាំ១៩២៤
អ្នកចូលរួមមហាសន្និបាតទាំងអស់បានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលរួមកិច្ចផ្សព្វផ្សាយនៅថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី២៤ ខែកក្កដា ហើយមនុស្សជាង៥.០០០នាក់បានចូលរួមកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនោះ។ ពួកគេបានចែកចាយសៀវភៅជិត៣០.០០០ក្បាល ហើយបានរកឃើញសិស្សគម្ពីររាប់ពាន់នាក់។ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមបានរៀបរាប់អំពីថ្ងៃនោះថា៖ «ជាថ្ងៃដ៏សប្បាយបំផុត»។
មានកម្មវិធីពិសេសមួយទៀតនៅថ្ងៃសុក្រ ទី២៥ ខែកក្កដា។ បងរ៉ូធើហ្វឺតបានអានឯកសារមួយដែលលាតត្រដាងកំហុសរបស់អ្នកដឹកនាំសាសនា។ ឯកសារនោះមានបែបបទដូចឯកសារក្នុងតុលាការ។ ឯកសារនោះចោទប្រកាន់អ្នកដឹកនាំសាសនា អ្នកនយោបាយ អ្នកពាណិជ្ជកម្មថា៖ «ពួកគេរារាំងមនុស្សមិនឲ្យរៀនសេចក្ដីពិតអំពីរាជាណាចក្រព្រះដែលលោកនឹងប្រើដើម្បីផ្ដល់ពរដល់មនុស្សជាតិ»។ ម្យ៉ាងទៀត ឯកសារនោះក៏លើកបញ្ជាក់ថា៖ «អ្នកដឹកនាំទាំងនេះលើកតម្កើងអង្គការសម្ព័ន្ធប្រជាជាតិ ហើយប្រកាសថាអង្គការនោះជាតំណាងរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនៅផែនដី»។ ដូច្នេះ និស្សិតគម្ពីរពិតជាត្រូវការចិត្តក្លាហានដើម្បីផ្សព្វផ្សាយអំពីនោះ។
តើមហាសន្និបាតនេះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើនិស្សិតគម្ពីរ? ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមបានរៀបរាប់ថា៖ ‹ពួកគាត់មានជំនឿរឹងមាំជាងមុន ហើយទោះជាសត្រូវមានអាវុធខ្លាំងក្លាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មិនអាចធ្វើឲ្យជំនឿរបស់គេចុះខ្សោយឡើយ›។ បងលីអូ ខ្លោសដែលបានចូលរួមមហាសន្និបាតនោះរៀបរាប់ថា៖ «ក្រោយចប់មហាសន្និបាត យើងមានចិត្តរំភើបចង់ផ្សព្វផ្សាយដំណឹងនេះ»។
ខិត្តប័ណ្ណការលាតត្រដាងកំហុសរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា(Ecclesiastics Indicted)
និស្សិតគម្ពីរបានបោះពុម្ពខិត្តប័ណ្ណមួយដែលមានចំណងជើងថាការលាតត្រដាងកំហុសរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា (Ecclesiastics Indicted)។ ក្នុងខិត្តប័ណ្ណនោះមានពាក្យរបស់បងរ៉ូធើហ្វឺតដែលគាត់បានអាននៅមហាសន្និបាត។ រួចមក នៅខែតុលា ពួកគេចាប់ផ្ដើមចែកចាយខិត្តប័ណ្ណនោះអស់រាប់លានសន្លឹក។ ក្នុងចំណោមពួកគេមានបងហ្វ្រេង ចនសុន។ គាត់ចែកចាយខិត្តប័ណ្ណនៅក្រុងគ្លីវឡិន រដ្ឋអូក្លាហូម៉ា។ ក្រោយចែកចាយខិត្តប័ណ្ណអស់មួយរយៈ គាត់ផ្អាកចែកចាយដើម្បីរង់ចាំបងប្អូនដែលនៅតំបន់ផ្សាយផ្សេងឲ្យមកទទួលគាត់។ ដូច្នេះ គាត់ត្រូវរង់ចាំ២០នាទី តែគាត់មិនអាចរង់ចាំនៅទីសាធារណៈទេ ព្រោះនៅទីនោះមនុស្សផ្ទុះកំហឹងជាខ្លាំងពេលពួកគេអានខិត្តប័ណ្ណដែលគាត់បានចែកចាយ ហើយពួកគេតាមចាប់គាត់។ ដូច្នេះ គាត់បានទៅលាក់ខ្លួននៅវិហារនៅជិតនោះ។ ពេលគាត់ចូលទៅក្នុងវិហារគាត់ឃើញថា គ្មានមនុស្សនៅទីនោះទេ។ ដូច្នេះ គាត់បានទុកខិត្តប័ណ្ណក្នុងគម្ពីររបស់គ្រូគង្វាលដែលតម្កល់ទុកនៅក្នុងវិហារ ហើយគាត់ក៏ទុកខិត្តប័ណ្ណលើកៅអីនីមួយៗរបស់អ្នកចូលរួមដែរ។ ក្រោយពីទុកខិត្តប័ណ្ណហើយ គាត់បានរត់ចេញពីវិហារនោះភ្លាមៗ។ ក្រោយមក គាត់ឃើញថាបងប្អូននៅតែមិនទាន់មកទទួលគាត់ ដូច្នេះគាត់បានចូលទៅវិហារពីរផ្សេងទៀត ហើយទុកខិត្តប័ណ្ណនៅទីនោះដែរ។
ក្រោយពីទុកខិត្តប័ណ្ណក្នុងវិហារទាំងនោះហើយ គាត់ក៏រូតរះទៅចាំបងប្អូននៅកន្លែងដែលពួកគេណាត់មកទទួលគាត់។ នៅទីនោះ គាត់បានទៅពួនខ្លួននៅខាងក្រោយការ៉ាស់សាំង ហើយខំរកមើលថាមានអ្នកមកតាមចាប់គាត់ឬយ៉ាងណា។ ដូច្នេះ ពេលពួកអ្នកដែលតាមចាប់គាត់ជិះកាត់កន្លែងដែលគាត់បានពួនខ្លួន ពួកគេមិនឃើញគាត់ទេ។ លុះពួកគេជិះទៅបាត់ ស្រាប់តែបងប្អូនដែលនៅតំបន់ផ្សាយផ្សេងក៏មកដល់ ហើយបងចនសុនបានឡើងជិះឡានទៅជាមួយពួកគេ។
បងប្រុសម្នាក់ដែលនៅក្នុងឡានជាមួយបងចនសុននិយាយថា៖ «ពេលយើងកំពុងជិះចេញពីក្រុង យើងបានជិះកាត់វិហារបី[ដែលបងចនសុនបានទុកខិត្តប័ណ្ណ]។ នៅមុខវិហារនីមួយៗ មានមនុស្សប្រហែល៥០នាក់។ អ្នកខ្លះកំពុងអានខិត្តប័ណ្ណ អ្នកខ្លះទៀតកំពុងបង្ហាញខិត្តប័ណ្ណនោះដល់គ្រូគង្វាល។ យើងហៀបនឹងមានបញ្ហាធំ! ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានការពារយើង ហើយជួយយើងឲ្យឆ្លាតជាងសត្រូវ។ យើងពិតជាដឹងគុណព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងណាស់»។
ការផ្សព្វផ្សាយដោយចិត្តក្លាហាននៅប្រទេសឯទៀត
បងចូសែហ្វ ក្រិត
នៅប្រទេសផ្សេងទៀត និស្សិតគម្ពីរក៏ផ្សព្វផ្សាយដោយចិត្តក្លាហានដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅប៉ែកខាងជើងប្រទេសបារាំង បងចូសែហ្វ ក្រិតបានផ្សព្វផ្សាយដល់ជនជាតិប៉ូឡូញដែលជាកម្មករជីករ៉ែ។ មានពេលមួយបងចូសែហ្វ ក្រិតបានត្រូវសុំឲ្យថ្លែងសុន្ទរកថាដែលមានចំណងជើងថា«មិនយូរទៀត មនុស្សស្លាប់នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ»។ ពេលបងប្អូនអញ្ជើញអ្នកឯទៀតឲ្យមកស្ដាប់សុន្ទរកថានេះ គ្រូគង្វាលដែលរស់នៅតំបន់នោះបានព្រមានសមាជិកវិហារគាត់មិនឲ្យចូលរួម។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ មានមនុស្សជាង៥.០០០នាក់បានចូលស្ដាប់សុន្ទរកថានោះ ហើយគ្រូគង្វាលនោះក៏ចូលរួមដែរ។ ក្នុងអំឡុងកម្មវិធី បងក្រិតបានអញ្ជើញគ្រូគង្វាលនោះឲ្យឡើងមកពន្យល់ជំនឿរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ គ្រូគង្វាលនោះបានបដិសេធ។ ក្រោយកម្មវិធីចប់ បងក្រិតបានចែកចាយសៀវភៅទាំងអស់ដែលគាត់មាន ហើយគាត់ឃើញថាមនុស្សនៅទីនោះពិតជាចង់រៀនពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ។—អេម. ៨:១១
បងខ្លូត ប្រោន
នៅទ្វីបអាហ្វ្រិក បងខ្លូត ប្រោនបាននាំដំណឹងល្អទៅហ្គូល ខូស ដែលឥឡូវត្រូវបានគេស្គាល់ថាប្រទេសហ្គាណា។ នៅទីនោះសុន្ទរកថារបស់គាត់ និងសៀវភៅដែលគាត់បានចែកចាយបានជួយឲ្យដំណឹងល្អឮសុសសាយក្នុងប្រទេសនោះយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ នៅពេលនោះ បងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះចន ប្លេងសុនដែលជាសិស្សសិក្សាផ្នែកឱសថសាស្ត្របានចូលរួមស្ដាប់សុន្ទរកថារបស់បងប្រោន។ ពេលស្ដាប់សុន្ទរកថានោះ គាត់ទទួលស្គាល់ថាគាត់បានរកឃើញសេចក្ដីពិត។ បងចននិយាយថា៖ «ខ្ញុំពិតជារំភើបចិត្តណាស់ ហើយខ្ញុំបានប្រាប់សិស្សឯទៀតអំពីសេចក្ដីពិតនោះ»។
បងចន ប្លេងសុន
បងចនបានយល់ច្បាស់ជាងថាសេចក្ដីបង្រៀនព្រះបីរួមគ្នាតែមួយមិនស្របតាមគម្ពីរទេ។ ដូច្នេះ នៅថ្ងៃមួយគាត់បានទៅវិហារដើម្បីសួរគ្រូគង្វាលអំពីសេចក្ដីបង្រៀននោះ។ លុះសួរចប់ហើយ គ្រូគង្វាលបានបណ្ដេញគាត់ចេញ ហើយស្រែកដាក់គាត់ថា៖ «អ្នកមិនមែនជាគ្រិស្តសាសនិកពិតទេ អ្នកជាកូនរបស់មេកំណាច។ ឆាប់ចេញទៅ!»។
ពេលបងចនបានទៅដល់ផ្ទះវិញ គាត់បានសរសេរសំបុត្រអញ្ជើញគ្រូគង្វាលដែលបានបណ្ដេញគាត់នោះឲ្យចូលរួមកម្មវិធីសាធារណៈមួយដើម្បីនិយាយអំពីព្រះបីរួមគ្នាតែមួយ។ លុះអានសំបុត្រចប់ហើយ គ្រូគង្វាលនោះបានទៅប្រាប់គ្រូនៅសាលារបស់បងចន ហើយគាត់បានប្រាប់បងចនឲ្យទៅទីនោះ។ ក្រោយមក ពេលបងចនទៅដល់ គ្រូនោះបានសួរបងចនថា តើចនបានសរសេរសំបុត្រនេះមែនឬ?
បងចនឆ្លើយថា៖ «បាទលោកគ្រូ ខ្ញុំបានសរសេរ»។
ដូច្នេះ គ្រូបានឲ្យបងចនសរសេរសំបុត្រសុំទោសគ្រូគង្វាល។ បងចនសរសេរថា៖
«គ្រូខ្ញុំបានឲ្យខ្ញុំសរសេរសំបុត្រសុំទោសលោក។ ខ្ញុំនឹងសុំទោសលោក លុះត្រាតែលោកសារភាពថាសេចក្ដីបង្រៀនរបស់លោកគឺមិនត្រឹមត្រូវ»។
គ្រូរបស់គាត់បានសួរទាំងហួសចិត្តថា៖ «ប្លេងសុនចង់សរសេរអ៊ីចឹងមែន?»។
បងចននិយាយថា៖ «បាទលោកគ្រូ។ ខ្ញុំសុខចិត្តសរសេរតែប៉ុណ្ណឹងទេ»។
គ្រូបានឆ្លើយថា៖ «អ្នកត្រូវបណ្ដេញចេញពីសាលា។ អ្នកគិតថាអ្នកនិយាយប្រឆាំងគ្រូគង្វាលនៅក្នុងវិហារដែលជាសាសនារបស់រដ្ឋ ហើយនៅតែអាចធ្វើការងារឲ្យរដ្ឋបានឬ?»។
បងចននិយាយថា៖ «លោកគ្រូ . . . ពេលលោកគ្រូពន្យល់មេរៀន ហើយមានចំណុចណាមួយដែលយើងមិនយល់ យើងត្រូវសួរសំណួរមែនទេ?»។
គ្រូបាននិយាយថា៖ «មែន បើឆ្ងល់ត្រូវសួរ»។
បងចននិយាយថា៖ «ដូច្នេះ នេះជាមូលហេតុដែលខ្ញុំសួរសំណួរទៅគ្រូគង្វាល ដោយសារគាត់ជាអ្នកបង្រៀនគម្ពីរនៅវិហារ ហើយពេលខ្ញុំមានសំណួរខ្ញុំចង់សួរគាត់។ ដូច្នេះ បើគាត់ឆ្លើយមិនរួច ហេតុអ្វីខ្ញុំគួរសរសេរសំបុត្រសុំទោសគាត់?»។
នៅទីបំផុត បងចន ប្លេងសុនមិនបានត្រូវបណ្ដេញចេញពីសាលាទេ ហើយគាត់ក៏មិនបានសរសេរសំបុត្រសុំទោសដែរ។
និស្សិតគម្ពីររំភើបចិត្តបំពេញកិច្ចការថែមទៀត
ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមមួយបានរៀបរាប់អំពីកិច្ចការដែលបងប្អូនបានធ្វើនៅឆ្នាំនេះថា៖ «យើងអាចនិយាយទាំងមានទំនុកចិត្តដូចដាវីឌថា៖ ‹លោកនឹងផ្ដល់កម្លាំងឲ្យខ្ញុំដើម្បីធ្វើសឹកសង្គ្រាម›»។ (ចម្រៀងសរសើរព្រះ ១៨:៣៩) ឆ្នាំនោះគឺជាឆ្នាំដ៏គួរឲ្យលើកទឹកចិត្ត ដោយសារយើងបានឃើញរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាជួយយើងដើម្បីបំពេញកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ។ អ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោក បំពេញកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដោយអំណរ»។
នៅចុងឆ្នាំ១៩២៤ បងប្អូនមានគម្រោងបង្កើតស្ថានីយវិទ្យុថ្មីមួយទៀត ដើម្បីប្រើក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ ដូច្នេះ នៅជិតក្រុងឈីខាកូ បងប្អូនបានចាប់ផ្ដើមសាងសង់ស្ថានីយវិទ្យុមួយទៀត។ ស្ថានីយវិទ្យុថ្មីនេះមានឈ្មោះថាWORD។ ម៉ាស៊ីនសម្រាប់ផ្សាយកម្មវិធីនៅក្នុងស្ថានីយវិទ្យុថ្មីនោះ មានកម្លាំង៥.០០០វ៉ាត់។ ដូច្នេះ ស្ថានីយវិទ្យុWORD អាចផ្សាយដំណឹងអំពីរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដល់ចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ សូម្បីតែឆ្ងាយដល់ប្រទេសកាណាដា ក៏អាចឮការផ្សាយពីប៉ុស្តិ៍វិទ្យុនេះដែរ។
នៅឆ្នាំ១៩២៥ ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយនិស្សិតគម្ពីរឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីការយល់ដឹងថ្មីដ៏គួរឲ្យរំភើបស្ដីអំពីការបើកបង្ហាញ ជំពូក១២។ ការយល់ដឹងថ្មីនេះបានធ្វើឲ្យអ្នកខ្លះជំពប់ដួល។ ប៉ុន្តែ បងប្អូនជាច្រើនសប្បាយដែលបានទទួលការយល់ដឹងច្បាស់ជាងអំពីព្រឹត្តិការណ៍ដែលបានកើតឡើងនៅស្ថានសួគ៌ និងរបៀបដែលព្រឹត្តិការណ៍នេះមានឥទ្ធិពលលើរាស្ត្ររបស់ព្រះនៅផែនដី។
a ឥឡូវហៅថាកិច្ចបម្រើនិងជីវិតជាគ្រិស្តសាសនិក កំណត់សម្រាប់កិច្ចប្រជុំ។
b បងចូសេហ្វ ហ្វ្រេងឃ្លីន រ៉ូធើហ្វឺតជាអ្នកនាំមុខនិស្សិតគម្ពីរនៅសម័យនោះ ហើយគាត់ក៏បានត្រូវគេហៅថាចៅក្រមរ៉ូធើហ្វឺតដែរ ដោយសារមុនគាត់បម្រើនៅបេតអែលគាត់ធ្លាប់ជាចៅក្រមពិសេសនៅតុលាការទី៨នៃរដ្ឋមីហ្សូរី។
