ជីវប្រវត្ដិ
ខ្ញុំបានរៀនពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ
ខ្ញុំអរគុណព្រះយេហូវ៉ាដែលខ្ញុំមានលោកជា«គ្រូបង្រៀនដ៏ឧត្ដមបំផុត»។ (អេ. ៣០:២០) លោកបង្រៀនអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍របស់លោកតាមរយៈគម្ពីរដែលជាបណ្ដាំរបស់លោក ការបង្កើតដ៏អស្ចារ្យរបស់លោក និងអង្គការរបស់លោក។ លោកក៏ប្រើបងប្អូនរួមជំនឿដើម្បីបង្រៀនយើងដែរ។ ទោះជាខ្ញុំមានអាយុជិត១០០ឆ្នាំហើយក្ដី ខ្ញុំនៅតែទទួលប្រយោជន៍ពីការបង្ហាត់បង្រៀនពីព្រះយេហូវ៉ាតាមរបៀបទាំងអស់នេះ។ សូមឲ្យខ្ញុំពន្យល់មូលហេតុដែលខ្ញុំនិយាយដូច្នេះ។
ខ្ញុំជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារនាឆ្នាំ១៩៤៨
ខ្ញុំបានកើតនៅឆ្នាំ១៩២៧ ក្នុងភូមិមួយជិតក្រុងឈីខាកូ រដ្ឋអ៊ីលីណយ សហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំមានកូនប្រាំនាក់គឺ ទី១ចិតថា ទី២ដន ទី៣ខ្ញុំ ទី៤ខាល និងទី៥ជយ។ យើងទាំងអស់គ្នាតាំងចិត្តបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ពីដួងចិត្ត។ ចិតថាដែលជាបងស្រីរបស់ខ្ញុំបានចូលរួមវគ្គសិក្សាសាលាគីលាតជំនាន់ទី២ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៣។ រីឯបងដន ខាល និងជយ បានចូលបម្រើនៅបេតអែលប៊្រុគ្លីន នារដ្ឋញូវយ៉ក។ បងដនបានចូលបម្រើនៅបេតអែលប៊្រុគ្លីននៅឆ្នាំ១៩៤៤ ខាលនៅឆ្នាំ១៩៤៧ ហើយជយនៅឆ្នាំ១៩៥១។ គំរូល្អរបស់ពួកគាត់ ព្រមទាំងគំរូល្អរបស់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យចង់បម្រើព្រះយេហូវ៉ាថែមទៀត។
ក្រុមគ្រួសារយើងរៀនសេចក្ដីពិត
ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំជាអ្នកដែលចូលចិត្តអានគម្ពីរនិងជាអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ ហើយពួកគាត់ក៏បង្រៀនកូនៗឲ្យស្រឡាញ់ព្រះដែរ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពីបម្រើជាទាហាននៅទ្វីបអឺរ៉ុបក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទី១ ឪពុករបស់ខ្ញុំលែងឲ្យតម្លៃចំពោះវិហារ។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំសប្បាយចិត្តជាខ្លាំងដែលឪពុករបស់ខ្ញុំមានជីវិត ហើយត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ដូច្នេះ ម្ដាយនិយាយទៅឪពុកថា៖ «ខាល តោះយើងទៅវិហារដូចដែលយើងធ្លាប់ទៅពីមុន»។ ឪពុកតបទៅវិញថា៖ «បងអាចដើរជូនអូនទៅ តែបងមិនចូលក្នុងវិហារទេ»។ ម្ដាយខ្ញុំក៏សួរគាត់ថា៖ «ម៉េចអ៊ីចឹងបង?»។ ឪពុកក៏ឆ្លើយថា៖ «នៅអំឡុងពេលធ្វើសង្គ្រាម ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាពីសាសនាដូចគ្នាបានសុំព្រះឲ្យពរលើពួកទាហានដែលចូលធ្វើសង្គ្រាមច្បាំងគ្នា។ តើព្រះគាំទ្រទាំងសងខាងឬទេ?»។
ក្រោយមកពេលដែលម្ដាយនៅវិហារ មានសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាពីរនាក់បានមកផ្ទះរបស់យើង។ ពួកគេបានស្នើផ្ដល់សៀវភៅសិក្សាគម្ពីរពីរក្បាលដែលមានចំណងជើងថាពន្លឺ(Light)ដល់ឪពុកខ្ញុំ។ សៀវភៅទាំងនោះពន្យល់អំពីសៀវភៅការបើកបង្ហាញ។ ប៉ាចាប់អារម្មណ៍ ហើយព្រមទទួលយកសៀវភៅទាំងនោះ។ ក្រោយមក ពេលម្ដាយឃើញសៀវភៅទាំងនោះ គាត់បានអាន។ នៅថ្ងៃមួយ គាត់ឃើញគេផ្សាយក្នុងកាសែតនូវការអញ្ជើញអស់អ្នកដែលចាប់អារម្មណ៍ឲ្យចូលរួមការសិក្សាគម្ពីរដោយប្រើសៀវភៅពន្លឺ។ ដូច្នេះ គាត់បានសម្រេចចិត្តចូលរួម។ ពេលគាត់ទៅដល់ ស្ត្រីវ័យចាស់ម្នាក់បានបើកទ្វារឲ្យគាត់។ ម្ដាយបានលើកសៀវភៅពន្លឺមួយក្បាល ហើយបានសួរថា៖ «នៅទីនេះសិក្សាសៀវភៅនេះទេ?»។ ស្ត្រីនោះឆ្លើយថា៖ «ចាស សូមចូលមក»។ នៅសប្ដាហ៍ក្រោយ ម្ដាយបាននាំពួកយើងជាកូនៗទៅជាមួយ ហើយក្រោយមកយើងបានចូលរួមជាទៀងទាត់។
នៅកិច្ចប្រជុំមួយ បងប្រុសដែលជាអ្នកដឹកនាំបានសុំខ្ញុំឲ្យអានចម្រៀងសរសើរព្រះ ១៤៤:១៥ដែលចែងថា ពួកអ្នកដែលគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាមានសុភមង្គលហើយ។ ខ្ញុំចូលចិត្តខគម្ពីរនេះ ព្រមទាំងធីម៉ូថេទី១ ១:១១ដែលចែងថា ព្រះយេហូវ៉ាគឺជា«ព្រះដែលមានសេចក្ដីសប្បាយ» ហើយមួយទៀតគឺអេភេសូរ ៥:១ដែលលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យ«យកតម្រាប់ព្រះ»។ ខ្ញុំយល់ថា ខ្ញុំគួរអរសប្បាយធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានដើម្បីព្រះដែលជាអ្នកបង្កើត ហើយអរគុណលោកសម្រាប់ឯកសិទ្ធិនេះ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមធ្វើអ្វីទាំងពីរនេះពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ។
ក្រុមជំនុំដែលនៅជិតផ្ទះរបស់យើងបំផុតគឺនៅក្រុងឈីខាកូ ហើយមានចម្ងាយ៣២គីឡូម៉ែត្រ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ យើងបានចូលរួម ហើយខ្ញុំស្គាល់គម្ពីរកាន់តែច្បាស់។ ខ្ញុំចាំពេលមួយ បងប្រុសដែលជាអ្នកដឹកនាំបានហៅបងចិតថាឲ្យឆ្លើយចម្លើយ។ ពេលស្ដាប់ចម្លើយគាត់ខ្ញុំគិតថា ‹ខ្ញុំស្គាល់ចម្លើយនោះដែរតើ។ ម៉េចខ្ញុំអត់លើកដៃឆ្លើយអ៊ីចឹង›។ ក្រោយមក ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមរៀបចំ ហើយឆ្លើយចេញពីចិត្ត។ សំខាន់បំផុត ខ្ញុំបានចូលកាន់តែជិតព្រះយេហូវ៉ាដូចបងប្អូនបង្កើតរបស់ខ្ញុំចូលកាន់តែជិតព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៤១។
ការរៀនពីព្រះយេហូវ៉ានៅមហាសន្និបាត
ខ្ញុំចាំមិនភ្លេចអំពីមហាសន្និបាតដែលយើងបានចូលរួមនៅក្រុងគ្លីវឡិន រដ្ឋអូហៃយ៉ូ ក្នុងឆ្នាំ១៩៤២។ គ្រួសាររបស់យើងបានស្នាក់នៅក្នុងតង់ជាមួយនឹងគ្រួសារជាច្រើនទៀត នៅជិតកន្លែងមហាសន្និបាតនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត បងប្អូនពីជាង៥០ក្រុងទៀតក្នុងសហរដ្ឋអាម៉េរិកបានស្ដាប់កម្មវិធីនោះតាមប្រព័ន្ធទូរស័ព្ទ។ នោះគឺក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ហើយការប្រឆាំងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមានកាន់តែច្រើនឡើងៗ។ នៅពេលល្ងាច ខ្ញុំបានឃើញបងប្រុសៗបានចតឡានតម្រៀបគ្នា ដោយឲ្យចង្កៀងឡានបែរមុខចេញពីជំរំ។ ពួកគេទាំងអស់គ្នានិយាយគ្នាថាក្នុងឡាននីមួយៗនឹងមានបងប្រុសម្នាក់យាម។ បើមានបញ្ហាណាមួយកើតឡើង បងប្រុសទាំងនោះនឹងចុចស៊ីផ្លេ ហើយបើកភ្លើងឡានដើម្បីឲ្យអ្នកដែលមកវាយប្រហារនោះចាំងភ្នែក រួចអ្នកឯទៀតអាចរត់មកជួយការពារយើងបាន។ ខ្ញុំបានគិតថា ‹រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំយ៉ាងល្អសព្វគ្រប់!›។ ដូច្នេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំមានសុវត្ថិភាព ហើយគេងលក់ស្រួល។ យើងគ្មានបញ្ហាណាកើតឡើងទេ។
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ពេលខ្ញុំគិតអំពីមហាសន្និបាតនោះខ្ញុំយល់ថាម្ដាយរបស់ខ្ញុំមិនបានព្រួយបារម្ភឬភ័យខ្លាចឡើយ។ គាត់បានទុកចិត្តលើព្រះយេហូវ៉ានិងអង្គការរបស់លោកទាំងស្រុង។ ខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចគំរូល្អរបស់គាត់ឡើយ។
មិនយូរមុនមហាសន្និបាតនោះ ម្ដាយខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល។ ដូច្នេះ នៅមហាសន្និបាតនោះគាត់យកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ជាពិសេសសុន្ទរកថាអំពីកិច្ចបម្រើពេញពេល។ នៅតាមផ្លូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញម្ដាយនិយាយថា៖ «ម៉ាក់ចង់បន្ដត្រួសត្រាយ ប៉ុន្តែម៉ាក់មិនអាចធ្វើដូច្នោះផង និងថែរក្សាផ្ទះបានយ៉ាងល្អផងបានទេ»។ ដូច្នេះ ម្ដាយបានសួរយើងបើយើងជាកូនៗចង់ជួយគាត់ ហើយយើងឆ្លើយថា យើងជួយបាន។ រួចគាត់បានចែកកិច្ចការឲ្យយើងម្នាក់ៗសម្អាតបន្ទប់មួយឬពីរ មុនញ៉ាំអាហារពេលព្រឹក។ ក្រោយពីយើងចេញទៅសាលា ម្ដាយពិនិត្យមើលផ្ទះថាមានរបៀបរៀបរយឬយ៉ាងណា ហើយក្រោយមកគាត់ចេញទៅផ្សព្វផ្សាយ។ ម្ដាយខ្ញុំជាស្ត្រីរវល់ណាស់។ ទោះជាដូច្នោះក៏ដោយ គាត់មិនដែលទុកកូនចោលទេ។ ពេលយើងមកផ្ទះញ៉ាំអាហារពេលថ្ងៃត្រង់ និងក្រោយចេញពីសាលានៅពេលរសៀលគាត់តែងតែនៅផ្ទះ។ ថ្ងៃខ្លះ ក្រោយពីសាលាយើងបានទៅផ្សព្វផ្សាយជាមួយគាត់ ហើយនោះជួយយើងឲ្យយល់ថាកិច្ចការត្រួសត្រាយគឺយ៉ាងណា។
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមកិច្ចបម្រើពេញពេល
ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមត្រួសត្រាយពេលខ្ញុំមានអាយុ១៦ឆ្នាំ។ ទោះជាឪពុករបស់ខ្ញុំមិនទាន់ទៅជាសាក្សីក៏ដោយ គាត់ចាប់អារម្មណ៍អំពីកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់ខ្ញុំ។ នៅល្ងាចមួយខ្ញុំប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំខំព្យាយាមផ្សព្វផ្សាយ តែមិនមានអ្នកណាម្នាក់ចង់រៀនគម្ពីរជាមួយខ្ញុំទាល់តែសោះ។ ក្រោយពីផ្អាកបន្តិច ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា៖ «តើប៉ាសុខចិត្តរៀនគម្ពីរជាមួយកូនទេ?»។ គាត់គិតមួយសន្ទុះ ហើយបានយល់ព្រមរៀនគម្ពីរជាមួយខ្ញុំ។ ដូច្នេះ សិស្សគម្ពីរដំបូងរបស់ខ្ញុំគឺជាឪពុកខ្ញុំ។ នេះពិតជាឯកសិទ្ធិណាស់!
យើងបានសិក្សាសៀវភៅមួយដែលមានចំណងជើងថា ‹សេចក្ដីពិតនឹងរំដោះអ្នករាល់គ្នាឲ្យមានសេរីភាព›(“The Truth Shall Make You Free”)។ ក្រោយពីយើងសិក្សាសៀវភៅនោះអស់មួយរយៈ ខ្ញុំយល់ថាដោយធ្វើដូច្នេះ ឪពុករបស់ខ្ញុំជួយខ្ញុំឲ្យចេះសិក្សាគម្ពីរនិងបង្រៀនអ្នកឯទៀត។ ជាឧទាហរណ៍ នៅល្ងាចមួយក្រោយពីអានវគ្គណាមួយ គាត់បាននិយាយថា៖ «ប៉ាដឹងថាសៀវភៅហ្នឹងចែងអ៊ីចឹង ប៉ុន្តែតើតាមរបៀបណាកូនដឹងថាសៀវភៅហ្នឹងគឺត្រឹមត្រូវ?»។ ខ្ញុំមិនបានរំពឹងថាគាត់នឹងសួរសំណួរនោះទេ ដូច្នេះខ្ញុំនិយាយថា៖ «កូនមិនអាចបង្ហាញភ័ស្តុតាងនៅឥឡូវនេះទេ ប៉ុន្តែកូននឹងព្យាយាមឆ្លើយសំណួររបស់ប៉ាពេលរៀនលើកក្រោយ»។ នៅការសិក្សាលើកក្រោយ ខ្ញុំបានឆ្លើយសំណួរនោះមែន។ ខ្ញុំបានរកឃើញខគម្ពីរមួយចំនួនដែលទាក់ទងនឹងអ្វីដែលយើងបានសិក្សាជាមួយគ្នានៅពេលនោះ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានរៀនឲ្យចេះសិក្សាស្រាវជ្រាវ ដើម្បីខ្ញុំអាចរៀបចំបានល្អប្រសើរជាងសម្រាប់ការសិក្សារបស់យើង។ ការធ្វើដូច្នោះជួយខ្ញុំឲ្យរីកចម្រើន ហើយក៏ជួយឪពុកខ្ញុំដែរ។ គាត់បានធ្វើតាមអ្វីដែលគាត់បានរៀន ហើយបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ១៩៥២។
នៅបេតអែលខ្ញុំក៏រៀនថែមទៀត
ពេលខ្ញុំមានអាយុ១៧ឆ្នាំខ្ញុំបានរើចេញពីផ្ទះ។ នៅពេលនោះ បងចិតថាចាប់ផ្ដើមបម្រើជាសាសនទូត ហើយបងដនបម្រើនៅបេតអែល។ ពួកគាត់ទាំងពីរនាក់ស្រឡាញ់ភារកិច្ចរបស់ពួកគាត់ខ្លាំងណាស់។ នេះលើកទឹកចិត្តខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ដូច្នេះខ្ញុំបានដាក់ពាក្យសុំសម្រាប់សាលាគីលាតនិងដាក់ពាក្យសុំបម្រើនៅបេតអែល ហើយរង់ចាំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យសម្រេចចិត្តថាខ្ញុំគួរបម្រើនៅកន្លែងណា។ ជាលទ្ធផល នៅឆ្នាំ១៩៤៦ ខ្ញុំបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបម្រើនៅបេតអែល។
អស់ជាច្រើនឆ្នាំនៅបេតអែលខ្ញុំមានភារកិច្ចផ្សេងៗជាច្រើន ដូច្នេះខ្ញុំអាចរៀនអ្វីថ្មីច្រើន។ ខ្ញុំបម្រើនៅបេតអែល៧៥ឆ្នាំហើយ ហើយក្នុងអំឡុងពេលនោះខ្ញុំបានរៀនអំពីគណនេយ្យនិងរបៀបបោះពុម្ពសៀវភៅ។ ខ្ញុំក៏រៀនអំពីរបៀបទិញរបស់របរដែលបេតអែលត្រូវការ និងរបៀបដឹកជញ្ជូនអ្វីដ៏សំខាន់ទៅកន្លែងផ្សេងទៀត។ ប៉ុន្តែលើសពីនេះ ខ្ញុំចូលចិត្តការអប់រំពីគម្ពីរនៅឯបេតអែលដែលយើងទទួលតាមរយៈការគោរពប្រណិប័តន៍ពេលព្រឹកនិងសុន្ទរកថាផ្សេងៗ។
ខ្ញុំបង្រៀននៅសាលាអ្នកចាស់ទុំ
ខ្ញុំក៏បានរៀនពីខាលដែលជាប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ដែលបានមកបេតអែលនៅឆ្នាំ១៩៤៧។ គាត់ពូកែសិក្សានិងបង្រៀនគម្ពីរ។ នៅពេលមួយ ខ្ញុំបានសុំជំនួយពីគាត់ចំពោះសុន្ទរកថាដែលខ្ញុំត្រូវថ្លែង។ ខ្ញុំបានពន្យល់គាត់ថាខ្ញុំមានព័ត៌មានច្រើន ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវប្រើវាតាមរបៀបណាទេ។ ខាលបានជួយខ្ញុំឲ្យយល់ថាត្រូវធ្វើអ្វីដោយសួរសំណួរតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ គាត់បានសួរខ្ញុំថា៖ «ជោអែល តើអ្វីជាប្រធានសុន្ទរកថារបស់បង?»។ ភ្លាមៗខ្ញុំយល់ថា ខ្ញុំត្រូវប្រើតែព័ត៌មានដែលជាប់ទាក់ទងនឹងប្រធានសុន្ទរកថាប៉ុណ្ណោះ ហើយអ្វីផ្សេងទៀតមិនចាំបាច់ប្រើទេ។ ខ្ញុំមិនដែលភ្លេចមេរៀននោះឡើយ។
ដើម្បីមានអំណរក្នុងការបម្រើនៅបេតអែល យើងក៏ត្រូវខំអស់ពីសមត្ថភាពក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដែរ។ បើយើងធ្វើដូច្នេះ នោះយើងនឹងអាចមានបទពិសោធន៍ដ៏គួរឲ្យលើកទឹកចិត្ត។ ខ្ញុំចាំបទពិសោធន៍ដ៏ល្អនៅព្រលប់មួយនៅតំបន់ប្រនស៍ នាក្រុងញូវយ៉ក។ ខ្ញុំនឹងបងប្រុសម្នាក់បានទៅជួបស្ត្រីម្នាក់ដែលធ្លាប់ទទួលទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម និងទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក!ពីមុន។ យើងបានណែនាំខ្លួន ហើយនិយាយថា៖ «ល្ងាចនេះយើងមកដើម្បីជួយមនុស្សឲ្យស្គាល់អ្វីដ៏គួរឲ្យលើកទឹកចិត្តពីគម្ពីរ»។ ស្ត្រីនោះតបទៅវិញថា៖ «បើចង់និយាយអំពីគម្ពីរ សូមចូលមក»។ យើងបានអាននិងពិភាក្សាគ្នាខគម្ពីរមួយចំនួនអំពីរាជាណាចក្រព្រះ និងពិភពលោកថ្មីដែលនឹងមកដល់។ នេះច្បាស់ជានាំឲ្យស្ត្រីនោះកោតស្ងើចជាខ្លាំង ដោយសារសប្តាហ៍បន្ទាប់ ស្ត្រីនោះបានអញ្ជើញមិត្តភក្ដិខ្លះរបស់គាត់ឲ្យចូលរួមការសន្ទនានោះដែរ។ ក្រោយមក ស្ត្រីនោះនឹងប្ដីរបស់គាត់បានទៅជាអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា។
ខ្ញុំរៀនពីប្រពន្ធខ្ញុំ
ខ្ញុំសម្រេចចិត្តថាខ្ញុំចង់រៀបការ។ ដប់ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានរកឃើញប្អូនស្រីម្នាក់ដែលស័ក្តិសមនឹងខ្ញុំ។ តើអ្វីបានជួយខ្ញុំឲ្យរកឃើញប្រពន្ធល្អ? ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា និងគិតអំពីអ្វីដែលខ្ញុំចង់ធ្វើជាមួយប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំក្រោយពីយើងរៀបការហើយ។
ខ្ញុំនិងមេរីក្នុងកិច្ចការត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌល
ក្រោយមហាសន្និបាតឆ្នាំ១៩៥៣នៅកីឡាដ្ឋានយ៉ាងគី ខ្ញុំបានជួបប្អូនស្រីម្នាក់ឈ្មោះមេរី អាន់យ៉ល។ មេរីនិងបងស្រីខ្ញុំចិតថាបានរៀននៅសាលាគីលាតជំនាន់ទី២ជាមួយគ្នា ហើយក្រោយមកពួកគាត់បម្រើជាសាសនទូតជាមួយគ្នា។ មេរីបានប្រាប់ខ្ញុំយ៉ាងរំភើបអំពីភារកិច្ចជាសាសនទូតរបស់នាងនៅប្រជុំកោះការីប និងសិស្សគម្ពីរដែលនាងបានបង្រៀនអស់ប៉ុន្មានឆ្នាំ។ កាលដែលយើងកាន់តែស្គាល់គ្នា យើងទទួលស្គាល់ថាយើងមានគោលដៅដូចគ្នាក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះគ្នាកាន់តែកើនឡើង ហើយយើងបានរៀបការនៅខែមេសា ឆ្នាំ១៩៥៥។ ខ្ញុំឃើញថា តាមរបៀបផ្សេងៗជាច្រើនមេរីគឺជាអំណោយពីព្រះយេហូវ៉ានិងជាគំរូដែលគួរឲ្យចង់ធ្វើតាម។ នាងសប្បាយនឹងភារកិច្ចណាក៏ដោយដែលនាងបានទទួល។ នាងបានខិតខំធ្វើការ យកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងស្មោះចំពោះអ្នកឯទៀត និងតែងតែចាត់ទុកកិច្ចការរាជាណាចក្រថាជាអ្វីដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់នាង។ (ម៉ាថ. ៦:៣៣) យើងធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលអស់បីឆ្នាំ ហើយនៅឆ្នាំ១៩៥៨ យើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបម្រើនៅបេតអែល។
ខ្ញុំបានរៀនច្រើនណាស់ពីមេរី។ ជាឧទាហរណ៍ មិនយូរក្រោយពីយើងបានរៀបការ យើងសម្រេចចិត្តថាអានគម្ពីរជាមួយគ្នាដោយអានប្រហែល១៥ខក្នុងមួយថ្ងៃ។ ក្រោយពីអានផ្នែកណាមួយ យើងពិគ្រោះគ្នាអំពីខគម្ពីរទាំងនោះ ហើយរបៀបដែលយើងអាចធ្វើតាមក្នុងជីវិតរបស់យើង។ មេរីច្រើនតែប្រាប់ខ្ញុំអំពីអ្វីដែលគាត់បានរៀននៅសាលាគីលាត ឬពីកិច្ចបម្រើជាសាសនទូត។ ការពិគ្រោះគ្នាដូចនេះជួយខ្ញុំឲ្យមានសមត្ថភាពយល់ធ្លុះជ្រៅ និងជួយខ្ញុំឲ្យថ្លែងសុន្ទរកថាល្អជាង ហើយក៏ជួយខ្ញុំឲ្យស្គាល់អំពីរបៀបលើកទឹកចិត្តបងប្អូនស្រីច្រើនជាងដែរ។—សុភ. ២៥:១១
មេរីប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំបានស្លាប់នៅឆ្នាំ២០១៣។ ខ្ញុំពិតជារង់ចាំជួបនាងម្ដងទៀតនៅក្នុងពិភពលោកថ្មី! ទម្រាំដល់ពេលនោះ ខ្ញុំតាំងចិត្តបន្តរៀន ហើយទុកចិត្តព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់ពីដួងចិត្ត។ (សុភ. ៣:៥, ៦) ខ្ញុំទទួលការសម្រាលទុក្ខនិងអំណរដោយគិតអំពីអ្វីថ្មីដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើនៅពិភពលោកថ្មី។ នោះច្បាស់ជានឹងរួមបញ្ចូលការរៀនពីគ្រូបង្រៀនដ៏ឧត្តមបំផុត និងការរៀនអំពីលោក! មែនហើយ ខ្ញុំមិនអាចរកពាក្យណាមកថ្លែងអំណរគុណឲ្យគ្រប់គ្រាន់ឡើយ ចំពោះអ្វីទាំងអស់ដែលលោកបង្រៀនខ្ញុំរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ និងរបៀបជាច្រើនដែលលោកបានបង្ហាញគុណដ៏វិសេសលើសលប់ចំពោះខ្ញុំ។
