ယေရှု​က ပျောက်​တဲ့​သိုး​နဲ့ ပျောက်​တဲ့​ဒ​ရက်​မာ ပုံဥပမာ​တွေကို ဂျော်ဒန်​မြစ်​အရှေ့ဘက် ပေရိယ​နယ်​မှာ ပြောခဲ့တာ​ဖြစ်မယ်။ ပုံဥပမာ​နှစ်ခုစလုံး​က အပြစ်သား​တစ်ဦး နောင်တ​ယူပြီး ဘုရားဆီ ပြန်လာတဲ့​အခါ ကျွန်တော်တို့ ဝမ်းမြောက်သင့်ကြောင်း သင်ပေးတယ်။ ဖာရိရှဲနဲ့ ကျမ်းတတ်​တွေ​ကတော့ အပြစ်သားတွေကို ယေရှု ကြိုဆိုလက်ခံ​တာ​ကို ပြစ်တင်​ဝေဖန်​ကြတယ်။ အပြစ်ရှာ​တဲ့ ဒီ​လူတွေဟာ ယေရှုရဲ့ ပုံဥပမာ နှစ်ခုကနေ သင်ယူ​ကြသလား။ နောင်တ​ရတဲ့ အပြစ်သားတွေကို ကောင်းကင်ဖခင် ဘယ်လို သဘောထား​မှန်း နားလည်ကြသလား။ ဒီ​အရေးကြီး သင်ခန်းစာ​ကိုပဲ အလေးပေး​ချင်​လို့ စိတ်ထိမိ​စေတဲ့​ပုံဥပမာ နောက်​တစ်ခုကို ယေရှု​ပြောတယ်။

ပုံဥပမာ​က ဖခင်​နဲ့ သား​နှစ်ယောက်​အကြောင်း ဖြစ်ပြီး အဓိက​ဇာတ်ကောင်​ကတော့ သားငယ်​ပါ။ ဖာရိရှဲနဲ့ ကျမ်းတတ်​တွေ​အပြင် ယေရှု ပြောတာကို နားထောင်​နေ​သူတွေဟာ သားငယ်​ရဲ့ အဖြစ်အပျက်ကနေ သင်ခန်းစာယူ​နိုင်တယ်။ ဖခင်​နဲ့ သားကြီး​ကိုလည်း မေ့မထားသင့်​ဘူး။ သူတို့ရဲ့ သဘောထားတွေ​ကနေ​လည်း သင်ယူစရာ​ရှိတယ်။ ပုံဥပမာ​ကို ယေရှု ပြောပြ​နေတဲ့​အခါ သူတို့​သုံးယောက်​အကြောင်း စဉ်းစားကြည့်ပါ–

“လူတစ်ယောက်မှာ သား​နှစ်ယောက်​ရှိတယ်။ သားငယ်​က ‘အဖေ၊ ကျွန်တော်​ရမယ့်​အမွေ ခွဲပေး​ပါ’ လို့​တောင်းတဲ့​အခါ အဖေက အမွေ​ခွဲပေး​လိုက်တယ်။” (လုကာ ၁၅:၁၁၊ ၁၂) သားငယ်​က အဖေ​သေသွား​လို့ အမွေ​တောင်း​နေတာ မဟုတ်ဘူး။ အဖေက သက်ရှိ​ထင်ရှား ရှိနေတုန်းပဲ။ ဒါပေမဲ့ သားငယ်​က အခုပဲ အမွေ​လိုချင်​တယ်။ ငွေ​ရှိ​မှ သူ့​စိတ်ကြိုက် လုပ်ချင်​တာ လုပ်နိုင်​မှာ​ကိုး။ ဒါနဲ့ ဘာ​ဆက်ဖြစ်သလဲ။

“ရက်​အနည်းငယ်​ကြာ​တော့ သားငယ်​က အမွေဥစ္စာ​ရှိသမျှကို ယူပြီး တိုင်းတစ်ပါး​ကို ထွက်သွား​တယ်။ အဲဒီမှာ အပျော်အပါး​လိုက်စား​ပြီး ပိုင်ဆိုင်သမျှကို သုံးဖြုန်း​ပစ်တယ်” လို့ ယေရှု​ ရှင်းပြတယ်။ (လုကာ ၁၅:၁၃) သားသမီးတွေကို စောင့်ရှောက်​ပြီး လို​လေ​သေး​မရှိ ထောက်ပံ့​ပေးနေတဲ့ ဖခင်​နဲ့​အတူ လုံခြုံတဲ့​အိမ်မှာ မနေ​ဘဲ သားငယ်​က တိုင်းတစ်ပါး​ကို ထွက်သွား​တယ်။ အဲဒီမှာ အပျော်အပါး​လိုက်စား​ပြီး အမွေ​ အားလုံးကို သုံးဖြုန်း​ပစ်တယ်။ အခုတော့ သူ ဒုက္ခ​လှလှ​တွေ့​နေပြီ။ ယေရှု ဒီလို ဆက်ပြောတယ်–

“ဒီလိုနဲ့ ရှိသမျှ ကုန်​သွားတဲ့​အပြင် အဲဒီ​ပြည်မှာ အကြီး​အကျယ် အငတ်ဘေး​ဆိုက်​တဲ့​အတွက် သူ​ငတ်ပြတ်​နေတော့တယ်။ ဒါနဲ့ ပြည်သား​တစ်ယောက်​ဆီ သွားပြီး အတင်း​ခိုကပ်​နေ​တော့ အဲဒီ​လူက သူ့ကို လယ်တော​မှာ ဝက်​ကျောင်း​ခိုင်းတယ်။ သူဟာ ဝက်တွေ​စားတဲ့ ပဲ​တော​င့်​ကိုတောင် စားချင်စိတ်​ပေါက်​လာတယ်။ ဘယ်သူမှ သူ့ကို စားစရာ မပေး​ကြဘူး။”—လုကာ ၁၅:၁၄-၁၆။

ဘုရား​ပညတ်​အရ ဝက်​ဟာ မသန့်ရှင်းတဲ့ တိရစ္ဆာန်​ဖြစ်ပေမဲ့ သားငယ်​က ဝက်​ကျောင်း​တဲ့​အလုပ်ကို လုပ်​ရတော့တယ်။ သူ​ဗိုက်ဆာ​လွန်း​လို့ ဝက်တွေ၊ တိရစ္ဆာန်တွေ​စားတဲ့ ပဲ​တော​င့်​ကိုတောင် စားချင်စိတ်​ပေါက်​လာတယ်။ ဒီလို​အကြီးအကျယ် ဒုက္ခရောက်​နေချိန်မှာ “သူ အသိတရား​ရလာ” တယ်။ ဒါနဲ့ ဘာ​လုပ်​သလဲ။ “ငါ့​အဖေရဲ့ အလုပ်သမားတွေ​ဟာ ဝဝ​လင်​လင် စား​ရတယ်။ ငါ့မှာတော့ ငတ်​လို့ သေရ​တော့​မယ်။ အခု၊ အဖေ့​ဆီ ပြန်​ပြီး ‘အဖေ၊ ကျွန်တော်ဟာ ကောင်းကင်မှာ စံမြန်းတဲ့ ဘုရားသခင်ကိုရော အဖေ့ကိုပါ ပြစ်မှား​ပါပြီ။ အဖေ့သားလို့​တောင် အခေါ်​မခံထိုက်​တော့​ပါဘူး။ အဖေ့​ဆီမှာ အလုပ်သမား​အနေနဲ့ နေခွင့်​ပေးပါ’ လို့ ပြော​ကြည့်မယ်” လို့​တွေး​ပြီး အဖေ​ဆီ​သွားတယ်။—လုကာ ၁၅:၁၇-၂၀။

အဖေ သူ့ကို​တွေ့​တော့ ဘာ​လုပ်သလဲ။ တွေ့​တွေ့​ချင်း​ပဲ ဒေါသတကြီး အော်ငေါက်​ပြီး ဆူပူ​ကြိမ်းမောင်းသလား။ သူ့ကို အရေး​မစိုက်​တဲ့သဘော၊ မလိုလား​တဲ့သဘော ပြသလား။ သင်သာ အဖေ​နေရာမှာ​ရှိရင် ဘာလုပ်မလဲ။ သင့်ရဲ့သား ဒါမှ​မဟုတ် သမီး​က အဲဒီလို ဖြစ်နေမယ်ဆိုရင်​ကော။

အဖေ့​ရဲ့ ခံစားချက်​နဲ့ လုပ်ရပ်​ကို ယေရှု အခုလို ဖော်ပြ​တယ်– “ဖခင်​က သားကို အဝေးကနေ လှမ်းမြင်တဲ့​အခါ သနား​စိတ်​ ယိုဖိတ်​လာတော့ ပြေးဖက်​ပြီး နမ်းတယ်။” (လုကာ ၁၅:၂၀) သူ့သား အကျင့်​စာရိတ္တ ပျက်ပြား​ခဲ့​တာတွေကို အဖေ​ကြား​ထားမယ်​ဆိုရင်တောင် အခု သား​ပြန်လာတဲ့​အခါ ကြိုဆို​တယ်။ ယေဟောဝါကို သိပါတယ်၊ ကိုးကွယ်ပါ​တယ်လို့ ပြောနေတဲ့ ဂျူး​ခေါင်းဆောင်​တွေ​အနေနဲ့ နောင်တ​ရတဲ့ အပြစ်သားတွေကို ကောင်းကင်ဖခင် ဘယ်လိုသဘောထား​မှန်း ဒီ​အဖြစ်အပျက်ကနေ သိမြင်​နိုင်ကြ​မလား။ ယေရှုမှာ​လည်း အဲဒီလို​ကြိုဆို​တဲ့ သဘောထား​ရှိ​မှန်း အသိအမှတ်ပြု​ကြ​မလား။

အဖေက သား​မျက်နှာကို ကြည့်တာ​နဲ့ နောင်တရ​နေမှန်း ရိပ်မိ​မှာပဲ။ ဒါပေမဲ့ အဖေက အစပြု​ပြီး မေတ္တာနဲ့ ကြိုဆို​တဲ့အခါ သားက​လည်း သူ့​အပြစ်တွေကို ဝန်ခံ​ဖို့ ပိုလွယ်​သွားတာ​ပေါ့။ “သားက​လည်း ‘အဖေ၊ ကျွန်တော်ဟာ ကောင်းကင်မှာ စံမြန်းတဲ့ ဘုရားသခင်ကိုရော အဖေ့ကိုပါ ပြစ်မှား​ပါပြီ။ အဖေ့သားလို့​တောင် အခေါ်​မခံထိုက်​တော့​ပါဘူး’ လို့​ပြောတယ်။”—လုကာ ၁၅:၂၁။

ဒီ​အခါ အဖေက ကျွန်တွေကို “အကောင်းဆုံး​ဝတ်လုံကို မြန်မြန်​ယူလာ​ပြီး သူ့ကို​ဝတ်​ပေး​ကြ။ လက်စွပ် စွပ်ပေးပြီး ဖိနပ် စီး​ပေး​ကြ။ ဆူဖြိုး​တဲ့ နွား​ကလေးကို ယူပြီး သတ်​ကြ။ စားသောက်ပွဲ လုပ်ကြ​ရအောင်။ ဘာကြောင့်လဲ​ဆိုတော့ ငါ့သားဟာ သေ​ရာ​ကနေ ပြန်ရှင်​လာပြီ။ ပျောက်​သွားပြီး​မှ ပြန်တွေ့တာ” လို့​ပြောတယ်။ ဒီ​နောက် သူတို့တွေ “တ​ပျော်​တ​ပါး စားသောက်​ကြတယ်။”—လုကာ ၁၅:၂၂-၂၄။

အဲဒီအချိန်မှာ သားကြီး​က လယ်​မှာ​ရှိနေတယ်။ သူနဲ့​ပတ်သက်​ပြီး ယေရှု ဒီလို​ပြောတယ်– “သူ​ပြန်လာပြီး အိမ်​ရောက်​ခါနီး​မှာ တီးမှုတ်​ကခုန်​သံ​ကို ကြား​တော့ အစေခံ​တစ်ယောက်ကို ခေါ်ပြီး အကျိုးအကြောင်း မေးမြန်းတယ်။ အစေခံ​က ‘သခင့်​ညီလေး ပြန်လာတယ်။ ကျန်းကျန်းမာမာ​နဲ့ ပြန်ရောက်​လာလို့ သခင့်​အဖေက ဆူဖြိုး​တဲ့​နွား​လေး​ကို သတ်​ပါတယ်’ လို့​ဖြေတယ်။ သားကြီး​က စိတ်ဆိုး​ပြီး အိမ်ထဲ မဝင်​ဘူး။ အဲဒီအခါ ဖခင်​က ထွက်လာပြီး ဖျောင်းဖျတယ်။ သားကြီး​က ‘ကျွန်တော် နှစ်ပေါင်းများစွာ အဖေ့​ဆီမှာ အစေခံ​ခဲ့​တယ်။ အဖေ့​စကားကိုလည်း တစ်ခါ​မှ မလွန်ဆန်​ခဲ့​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဖေက ကျွန်တော့်ကို သူငယ်ချင်းတွေ​ နဲ့​အတူ စားသောက်ပွဲ​လုပ်ဖို့ ဆိတ်​ကလေး တစ်ကောင်​တောင် မပေးဖူးဘူး။ ပြည့်တန်ဆာတွေနဲ့ ပျော်ပါး​ပြီး အဖေ့​စည်းစိမ်​ကို သုံးဖြုန်းတဲ့ ဒီသား​လည်း ရောက်လာ​ရော ဆူဖြိုး​တဲ့ နွား​လေး​ကို သတ်​တယ်​ပေါ့’ လို့​ပြောတယ်။”—လုကာ ၁၅:၂၅-၃၀။

သာမန်​လူတန်းစားတွေ၊ အပြစ်သားတွေကို ယေရှု ဂရုစိုက်​ပြီး ကရုဏာ​ပြ​တဲ့အခါ သားကြီး​လို​ပဲ ဘယ်သူတွေ ပြစ်တင်​ဝေဖန်​ကြသလဲ။ ဖာရိရှဲနဲ့ ကျမ်းတတ်​တွေ​ပဲ။ အပြစ်သားတွေကို ယေရှု ကြိုဆိုလက်ခံ​တာ​နဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူတို့ ပြစ်တင်​ဝေဖန်​နေတာကို ဒီ​ပုံဥပမာ​က ဖော်ထုတ်​လိုက်တာပဲ။ မှန်ပါတယ်၊ ဘုရားသခင် ကရုဏာ​ပြ​နေတာကို ပြစ်တင်​ဝေဖန်သူ​တွေဟာ ဒီသင်ခန်းစာ​ကို နှလုံးသွင်းသင့်တယ်။

အဖေက သားကြီး​ကို ဖျောင်းဖျ​ပြောဆိုတဲ့ စကားနဲ့ ဒီ​ပုံဥပမာ​ကို ယေရှု နိဂုံးချုပ်​လိုက်တယ်– “ဖခင်​က ‘သားရယ်၊ မင်း​က အဖေနဲ့​အတူ အမြဲ​ရှိနေတာပဲ။ အဖေ့​ရဲ့ ဥစ္စာ​ရှိသမျှဟာ မင်းရဲ့​ဥစ္စာတွေပဲလေ။ မင်းရဲ့​ညီလေး​ကတော့ သေ​ရာ​ကနေ ပြန်ရှင်​လာတာပါ။ ပျောက်​သွားပြီး​မှ ပြန်တွေ့တာ​ပါ။ ဒါကြောင့် ပျော်ပျော်ပါးပါး ပွဲ​လုပ်တာ​ပါ’လို့ ပြောတယ်။”—လုကာ ၁၅:၃၁၊ ၃၂။

သားကြီး​က နောက်ဆုံး ဘယ်လို တုံ့ပြန်​တယ်​ဆိုတာ ယေရှု ဆက်​မပြောတော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ယေရှု​သေဆုံး​ပြီး ထမြောက်လာ​ပြီးနောက် “ပုရောဟိတ် အတော်များများလည်း ယုံကြည်သူတွေ ဖြစ်လာတယ်။” (တမန်တော် ၆:၇) သူတို့​ထဲမှာ ပျောက်​တဲ့သား​ပုံဥပမာ​ကို ယေရှု​ပြောပြ​တုန်း​က နားထောင်​ခဲ့​သူတချို့​လည်း ပါဝင်​နိုင်တယ်။ သူတို့လည်း အသိတရား ရလာ​ပြီးနောက် နောင်တ​ယူပြီး ဘုရားဆီ ပြန်​လှည့်လာ​နိုင်ပါတယ်။

အလွန်​ထိရောက်တဲ့ ဒီ​ပုံဥပမာ​ကနေ​ရရှိတဲ့ အရေးကြီး သင်ခန်းစာတွေကို ယေရှုရဲ့​နောက်လိုက်​အားလုံး နှလုံးသွင်းသင့်တယ်။ ပထမ သင်ခန်းစာ​ကတော့၊ “တိုင်းတစ်ပါး” နဲ့​တူတဲ့ လောကမှာ အပျော်အပါး​ရှာ​မယ့်​အစား ဘေးကင်းလုံခြုံ​တဲ့ ဘုရား​လူမျိုး​အလယ်မှာ၊ ကျွန်တော်တို့ကို​ချစ်​ပြီး လိုအပ်ရာ​မှန်သမျှ ထောက်မပေး​နေတဲ့ ကောင်းကင်ဖခင်​ရဲ့ စောင့်ရှောက်မှု​အောက်မှာ​နေတာ အကောင်းဆုံး​ပဲ။

ဒုတိယသင်ခန်းစာ​ကတော့ ဘုရားသခင့်​လမ်းစဉ်​ကနေ သွေဖည်​သွား​သူတွေဟာ ဘုရားသခင့်​မျက်နှာသာ ပြန်ရနိုင်​ဖို့ ကောင်းကင်ဖခင်​ဆီ နှိမ့်ချ​စွာ ပြန်​လှည့်လာသင့်တယ်။

သင်ခန်းစာ​နောက်​တစ်ခု ရှိပါ​သေးတယ်။ အဲဒါကတော့ ဖခင်ရဲ့ နားလည်ခွင့်​လွှတ်​တတ်တဲ့ သဘောထား​နဲ့ သားကြီး​ရဲ့ မကျေနပ်​တဲ့၊ မလိုလား​တဲ့သဘောထား ကွာခြားမှု​ပဲ။ လမ်းလွဲ​သွား​သူ​တစ်ယောက် နောင်တ​စစ်​ယူပြီး ‘အဖေ့​အိမ်’ ကို ပြန်လာတဲ့​အခါ ဘုရားရဲ့​ကျေးကျွန်တွေ ခွင့်လွှတ်​ပြီး ကြိုဆို​ချင်ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ညီအစ်ကို “သေ​ရာ​ကနေ ပြန်ရှင်​လာ” တဲ့​အတွက်၊ “ပျောက်​သွားပြီး​မှ ပြန်တွေ့” တဲ့​အတွက် ဝမ်းသာ​ကြပါစို့။