အသက် ၂၅ နှစ်အရွယ် ကျွန်တော့်​အဖေ ဂျွန် မီး​လ်​ဟာ ၁၉၁၃၊ နယူးယောက်​မြို့မှာ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ ညီအစ်ကို ရပ်စယ်က နှစ်ခြင်း​ဟောပြောချက် ပေးတယ်။ မကြာခင် ထရီနီဒက်ကို အဖေ ပြောင်းရွှေ့​သွားတယ်။ နောက်ပိုင်း ထက်သန်တဲ့ ကွန်စတန့် ဖာမာနဲ့ လက်ထပ်​လိုက်တယ်။ “ဖန်ဆင်းခြင်း ဓာတ်ပုံ​ပြဇာတ်” ပြဖို့ မိတ်ဆွေ ဝီလျံ ဘရောင်း​ကို အဖေ ကူညီ​ပေးတာ အနောက်​အာဖရိက​ကို ဘရောင်း​တို့ မောင်နှံ ပြောင်းရွှေ့​သွားတဲ့ ၁၉၂၃ အထိပဲ။ ကောင်းကင်​မျှော်လင့်ချက်​ရှိတဲ့ အဖေနဲ့ အမေကတော့ ထရီနီဒက်မှာ ဆက်​အမှုဆောင်​ကြတယ်။

ကျွန်တော်တို့မှာ မောင်နှမ ကိုးယောက်​ရှိတယ်။ သားဦး​ကို အဲဒီတုန်းက ကင်းမျှော်စင် သမ္မာကျမ်းစာ​နဲ့ ဝေစာ​အသင်းရဲ့ ဥက္ကဋ္ဌ ရပ်သဖော့ရဲ့ နာမည်ကို ပေးတယ်။ ၁၉၂၂၊ ဒီဇင်ဘာ ၃၀ မှာ ကျွန်တော် မွေး​လာတော့ ရွှေခေတ် (အခု နိုးလော့!) ရဲ့ အယ်ဒီတာ က​လေ​တန် ဝုဒ်​ဝေါ့ ရဲ့ နာမည်ကို ပေးတယ်။ မိဘတွေက ကျွန်တော်တို့ကို အခြေခံ​ပညာ သင်ပေးပေမဲ့ ဘုရားရေးရာ ပန်းတိုင်တွေကို အာရုံစိုက်​ဖို့ အားပေးတယ်။ အမေက ကျမ်းစာနဲ့ ကောင်းကောင်း ကျိုးကြောင်း​ဆင်ခြင်​တတ်​ပြီး အဖေက ကျမ်းစာ​ပုံပြင်​တွေကို အသက်ဝင်​အောင် သရုပ်ဆောင်​ပြ​တတ်တယ်။

သူတို့ရဲ့ ကြိုးစားမှု​ကြောင့် သား​ငါးယောက်​ထဲ​က သုံးယောက် ဂိလဒ်​ကျောင်း တက်ခဲ့​ပြီး ညီမ​သုံးယောက်​က ထရီနီဒက်နဲ့ တို​ဘာ​ဂို​မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ရှေ့ဆောင်​လုပ်ခဲ့ကြတယ်။ မိဘတွေက သွန်သင်မှု​နဲ့ ပုံသက်သေ​ကောင်း​အားဖြင့် “ယေဟောဝါရဲ့ အိမ်တော်မှာ” ကျွန်တော်တို့ကို စိုက်ပျိုး​ခဲ့​တယ်။ သူတို့ရဲ့ အားပေးမှု​က “တံတိုင်းတော်​ထဲမှာ” ဆက်နေ​ပြီး ရှင်သန်​ကြီးထွားဖို့ ကူညီ​ပေးတယ်။—ဆာ. ၉၂:၁၃။

ကျွန်တော်တို့​အိမ်ဟာ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​အတွက် ဗဟိုပဲ။ ရှေ့ဆောင်​တွေ စုဆုံ​ကြတယ်။ ထရီနီဒက်​ကို လာလည်တဲ့ ကနေဒါ​နိုင်ငံသား သာသနာပြု ညီအစ်ကို ဂျော့ခ်ျယန်း​ အကြောင်း ပြောလေ့ရှိ​တယ်။ အနောက်​အာဖရိက​ကို ရောက်နေတဲ့ ဘရောင်း​တို့အကြောင်း​လည်း မိဘတွေ ပြောလေ့ရှိ​တယ်။ အဲဒါတွေက အသက်​ဆယ်နှစ်​နဲ့ အမှုဆောင်​လုပ်ငန်းမှာ စ​ပါဝင်ဖို့ ကျွန်တော့်ကို လှုံ့ဆော်​ပေးတယ်။

အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ စာစောင်တွေမှာ မှားယွင်းတဲ့ ဘာသာ၊ လောဘ​ကြီးတဲ့ စီးပွားရေး၊ နိုင်ငံရေး ကလိမ်ကျမှု​တွေ​အကြောင်း တဲ့တိုး ဖော်ထုတ်​တယ်။ ရလဒ်​က ၁၉၃၆ မှာ ဓမ္မဆရာ​တွေရဲ့ သွေးထိုးမှုကြောင့် ထရီနီဒက် အစိုးရဟာ ကင်းမျှော်စင် စာပေ​အားလုံးကို ပိတ်ပင်​လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်တို့​က စာပေတွေကို လျှို့ဝှက်​သိမ်းထား​ပြီး ကုန်​တဲ့​အထိ ဆက်ဝေငှကြ​တယ်။ လက်ကမ်း​စာစောင်​တွေ၊ ဆိုင်းဘုတ်​ပြား​တွေ သုံးပြီး ခြေကျင်​နဲ့​ရော စက်ဘီးနဲ့​ပါ ကြော်ငြာ​ချီတက်​ပွဲ​တွေ လုပ်ကြတယ်။ တူ​နာ​ပူ​နာ​မြို့ကနေ အသံချဲ့စက်​ကား​တွေ​နဲ့ ထရီနီဒက်​ရဲ့ ဝေးလံတဲ့ ဒေသ​တွေ​အထိ ဟောပြော​ကြတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ​ပဲ။ အဲဒီလို ဝန်းကျင်​မှာ ကြီးပြင်းလာတဲ့​အတွက် အသက် ၁၆ နှစ်မှာ နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။

မိသားစု အမွေအနှစ်​နဲ့ အစောပိုင်း အတွေ့အကြုံ​တွေ​ကြောင့် သာသနာပြု​တစ်ယောက် ဖြစ်ချင်​လာတယ်။ ဒါကြောင့် ၁၉၄၄ မှာ အာရူးဘား​ကျွန်း​ကို သွားပြီး ညီအစ်ကို အက်​မွန် ကမ်မင်းနဲ့ အမှုဆောင်တယ်။ ၁၉၄၅ မှာ သတိရအောက်မေ့ပွဲကို ဆယ်ယောက် လာ​တက်​လို့ စိတ်လှုပ်ရှား​ခဲ့​ရတယ်။ နောက်​နှစ်မှာ အဲဒီ​ကျွန်းရဲ့ ဦးဆုံး​အသင်းတော်ကို စတင်​နိုင်ခဲ့တယ်။

မကြာခင် အလုပ်ဖော် အိုရစ် ဝီလျံ​ကို အလွတ်သဘော သက်သေခံ​ခဲ့​တယ်။ အိုရစ်က သူ​သိထားတဲ့ အယူဝါဒတွေကို အပြင်းအထန် ခုခံ​ပြောဆိုတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျမ်းစာ လေ့လာပြီး​နောက်မှာတော့ အမှန်တရားကို သိလာပြီး ၁၉၄၇၊ ဇန်နဝါရီ ၅ မှာ နှစ်ခြင်းခံတယ်။ နောက်ပိုင်း ကျွန်တော်တို့ လက်ထပ်​လိုက်တယ်။ ၁၉၅၀၊ နိုဝင်ဘာ​မှာ အိုရစ် ရှေ့ဆောင်​စ​လုပ်တယ်။ အိုရစ်နဲ့ကျမှ ဘဝဟာ ပို​စိုပြည်​လာတယ်။

၁၉၅၅ မှာ ဂိလဒ်​ကျောင်း တက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံရတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ အလုပ်​က ထွက်၊ အိမ်နဲ့ တခြား​ပိုင်ဆိုင်တာတွေ ရောင်းပြီး အာရူးဘား​ကျွန်း​ကို နှုတ်ဆက်​ခဲ့​ကြတယ်။ ၁၉၅၆၊ ဇူလိုင် ၂၉ မှာ ၂၇ ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​ကျောင်း ဆင်းခဲ့ပြီး နိုင်ဂျီးရီးယား​မှာ တာဝန်ကျ​တယ်။

အိုရစ် ပြန်​ပြောတာက “သာသနာပြု​ဘဝနဲ့ နေသားကျ​အောင် ယေဟောဝါရဲ့ စွမ်းအားတော် ကူညီ​ပေးနိုင်တယ်။ ကျွန်မက ကျွန်မ​ယော​က်ျား​လို သာသနာပြု ဖြစ်ချင်​တာ မဟုတ်ဘူး။ မိသားစု​ဘဝ တည်ဆောက်​ချင်​တာ။ ဒါပေမဲ့ သတင်းကောင်း ဟော​ဖို့ ဘယ်လောက် အရေးကြီး​မှန်း သိလာတဲ့​အခါ ကျွန်မရဲ့ သဘောထား ပြောင်း​သွားတယ်။ ဂိလဒ်​ကျောင်းဆင်းတော့ သာသနာပြု​စိတ် အပြည့်​ရှိနေပြီ။ ကွင်း​မေရီ သင်္ဘော​ပေါ် တက်​တော့ ညီအစ်ကို နောရ်ရဲ့ ရုံးခန်း​မှာ လုပ်တဲ့ ဝေါ့ သော်န်​တန် လိုက်​ပို့တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မတို့ ဗေသလ​မှာ လုပ်ရမယ်လို့ ပြောတယ်။ ‘သွားပါပြီ’ လို့ သက်ပြင်းချ​မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဗေသလ​မှာ ခဏလေး​နဲ့ နေသားကျ​ပြီး ပျော်​လာတယ်။ တာဝန်​အမျိုးမျိုး လုပ်​ရတဲ့​အထဲမှာ အကြိုက်ဆုံး​က ဧည့်ကြို​အလုပ်ပဲ။ ကျွန်မက လူတွေကို ချစ်​တော့ ညီအစ်ကို/မ​တွေ​နဲ့ တိုက်ရိုက် ထိတွေ့​ရတဲ့ ဒီ​အလုပ်ကို သဘောကျ​တယ်။ သူတို့က မောပန်း​ဆာလောင်​ပြီး ဖုန်အလိမ်းလိမ်း​နဲ့ ရောက်လာလေ့​ရှိတယ်။ သူတို့ အမောပြေအောင် ဧည့်ခံ​ပေး​ရတာ ပျော်စရာ​ပဲ။ အဲဒါ​အားလုံး​က ယေဟောဝါရဲ့ မြင့်မြတ်တဲ့​လုပ်ငန်း ဖြစ်လို့ ကျေနပ်​ပျော်ရွှင်တယ်။” မှန်ပါတယ်။ တာဝန်​အားလုံးဟာ ကျွန်တော်တို့ကို ရှင်သန်​ကြီးထွား​စေတယ်။

၁၉၆၁၊ ထရီနီဒက်မှာ မိသားစု စုဆုံပွဲ​လုပ်​တော့ ညီအစ်ကို ဘရောင်း​က အာဖရိကရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ တွေ့ကြုံမှုတွေ ပြောပြ​တယ်။ ကျွန်တော်က နိုင်ဂျီးရီးယား​ရဲ့ တိုးတက်မှု​အကြောင်း ပြောပြတဲ့​အခါ ညီအစ်ကို ဘရောင်း​က ကျွန်တော့် ပခုံး​ပေါ် လက်တင်​ပြီး အဖေ့ကို “ဂျော်နီ၊ အာဖရိက​ကို ခင်ဗျား မ​ရောက်​ပေမဲ့ ဝုဒ်​ဝေါ့က​တော့ ရောက်​သွားပြီ” လို့ ပြောတယ်။ အဲဒီအခါ အဖေက “ဆက်လုပ်ပါ ဝုဒ်​ဝေါ့၊ ဆက်လုပ်ပါ” ဆိုပြီး ပြောတယ်။ အဲဒီလို ဘုရားရေးရာ​ဘက် ရင့်ကျက်သူတွေရဲ့ အားပေးမှု​ကြောင့် အမှုဆောင်​လုပ်ငန်းကို ပြီးမြောက်​အောင် လုပ်ဆောင်​ချင်စိတ် တိုးများလာ​တယ်။

၁၉၆၂ မှာ ဆယ်​လ​ကြာ ၃၇ ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​ကျောင်း ထပ်​တက်ဖို့ အခွင့်အရေး​ရခဲ့တယ်။ နိုင်ဂျီးရီးယား ဌာနခွဲ ကြီးကြပ်မှူး ညီအစ်ကို ဝီဖရက် ဂွတ်က ၃၈ ကြိမ်မြောက် ကျောင်းတက်​ပြီး အင်္ဂလန်​မှာ တာဝန်ကျ​တဲ့​ အတွက် နိုင်ဂျီးရီးယား ဌာနခွဲ​ကို ဦးစီး​ဖို့ ကျွန်တော့်​တာဝန် ဖြစ်လာတယ်။ ညီအစ်ကို ဘရောင်းရဲ့ ပုံသက်သေ​အတိုင်း ချစ်စရာ​ကောင်းတဲ့ နိုင်ဂျီးရီးယား ညီအစ်ကို​တွေ​ဆီ လည်ပတ်ပြီး သိကျွမ်း​အောင် လုပ်တယ်။ သူတို့ဟာ ဖွံ့ဖြိုး​ပြီး​နိုင်ငံက သာမန်​လူတွေမှာ ရှိတဲ့ ရုပ်ပစ္စည်း​တွေ မရှိပေမဲ့ ရောင့်ရဲ​ပြီး ကျေနပ်​ပျော်ရွှင်​နေကြ​တယ်။ ဒါက အဓိပ္ပာယ်​ရှိတဲ့ ဘဝ​ဆိုတာ ငွေကြေး၊ ပစ္စည်းဥစ္စာ ပိုင်ဆိုင်မှု​အပေါ် မ​မူတည်​ကြောင်း ဖော်ပြတယ်။ ခက်ခဲပေမဲ့ အစည်းအဝေးတွေကို​တော့ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း၊ သပ်သပ်ရပ်ရပ် လာကြတာ ချီးမွမ်းစရာ​ပဲ။ အစည်းအဝေးကြီး​တွေ သွားတဲ့အခါ ထရပ်ကား​တွေ၊ ဘိုလီကာဂျာ * လို့ ခေါ်တဲ့ ဒေသ​သုံး​ကား​တွေ စီး​ရတယ်။ တချို့​ကားတွေမှာ “ရေ​စက်​လေး​တွေ​က ပင်လယ်​ကြီး​ဖြစ်စေတယ်” စတဲ့ စိတ်ဝင်စားစရာ စာသားတွေ ရေးထားလေ့​ရှိတယ်။

အဲဒီ​စာသားက သိပ်​မှန်တယ်။ တစ်ဦးချင်းစီရဲ့ ကြိုးစားမှု​ကြောင့် ၁၉၇၄ မှာ နိုင်ဂျီးရီးယားဟာ အမေရိကန်​ပြီးရင် ကြေညာသူ ၁၀၀,၀​၀​၀ ပြည့်တဲ့​နိုင်ငံ ဖြစ်လာတယ်။ လုပ်ငန်း တိုးတက်​လာပြီ။

၁၉၆၇ ကနေ ၁၉၇၀ အတွင်း နိုင်ဂျီးရီးယား​မှာ ပြည်တွင်းစစ် ဖြစ်တယ်။ နိုင်​ဂျာ​မြစ်ရဲ့ တစ်ဖက်​ကမ်း​မှာ ရှိတဲ့ ဘိုင်ယာဖရမ်​ဒေသက ညီအစ်ကို​တွေဟာ ဌာနခွဲရုံး​နဲ့ လ​ပေါင်း​များစွာ အဆက်ပြတ်​သွားတယ်။ သူတို့ဆီ စာပေတွေ ပို့ပေး​ရတော့မယ်။ ဒါကြောင့် အစပိုင်းမှာ ပြော​သလို ယေဟောဝါကို ယုံကြည်​စိတ်နဲ့ ဆုတောင်းပြီး မြစ်ကို အကြိမ်ကြိမ် ဖြတ်​ခဲ့​ကြတယ်။

လက်နက်ကိုင် စစ်သားတွေ၊ ရောဂါ​နဲ့ တခြား​အသက်​အန္တရာယ်​တွေ​ကြား နိုင်​ဂျာ​မြစ်ကို ဖြတ်​ရတဲ့ ခရီးစဉ်​တွေကို မှတ်မိ​သေးတယ်။ အစိုးရ​စစ်သားတွေကို ကျော်ဖြတ်​ရတာထက် သူပုန်​တွေ​ရှိတဲ့ ဘိုင်ယာဖရမ်​ဘက်မှာ အန္တရာယ်​ပို​များတယ်။ တစ်ခါ​က ညဘက်မှာ နိုင်​ဂျာ​မြစ်ကို က​နူး​လှေ​နဲ့ ဖြတ်​ပြီး အ​ဆာ​ဘာ​မြို့ကနေ အို​နစ်​ရှာ​မြို့ကို သွားတယ်။ အဲဒီကနေ အီနူဂူမြို့​ကို ဆက်သွား​ပြီး အကြီးအကဲ​တွေကို အားပေးတယ်။ နောက်​ခရီးစဉ်​တစ်ခုကတော့ နေဝင်​မီးငြိမ်း​အမိန့် ထုတ်​ထားတဲ့ အ​ဘာ​မြို့​က အကြီးအကဲ​တွေကို အားရှိစေ​ခဲ့​တယ်။ ပို့တ်ဟာကုတ်​မြို့မှာတော့ အစည်းအဝေး​လုပ်​နေတုန်း မြို့ပြင်မှာ အစိုးရ​စစ်သားတွေ ဝင်​လာလို့ ဆုတောင်းပြီး အမြန်​နိဂုံးချုပ်​လိုက်ရတယ်။

အဲဒီ​အစည်းအဝေးတွေ​ကြောင့် ညီအစ်ကို/မ​တွေဟာ ယေဟောဝါရဲ့ မေတ္တာပါ စောင့်ရှောက်မှုကို ယုံကြည်​စိတ်ချ​လာပြီး ကြားနေမှု၊ စည်းလုံးမှု​နဲ့​ပတ်သက်တဲ့ လမ်းညွှန်ချက်တွေကို ရရှိ​ခဲ့​ကြတယ်။ ကြောက်မက်ဖွယ် ပြည်တွင်း​စစ်ကို ကျော်ဖြတ်​နိုင်ခဲ့ကြ​တယ်။ အချင်းချင်း ချစ်တဲ့​မေတ္တာ​ကြောင့် လူမျိုးစု မုန်းတီးမှု​ကို ကျော်လွှား​ပြီး ခရစ်ယာန်​စည်းလုံးမှုကို ထိန်းသိမ်း​နိုင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အချိန်အတွင်း သူတို့နဲ့အတူ ရှိနေ​ရတာ အခွင့်ထူးပါပဲ။

၁၉၆၉၊ နယူးယောက်၊ ရန်ကီး အားကစားကွင်း​မှာ ကျင်းပတဲ့ “မြေကြီးပေါ် ငြိမ်သက်ခြင်း” အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အစည်းအဝေး​မှာ ညီအစ်ကို မီလ်တန် ဟန်​ရှယ်​က သဘာပတိ၊ ကျွန်တော်က လက်ထောက်။ သူ့ဆီကနေ များစွာ သင်ယူ​ခဲ့​ရတယ်။ အချိန်ကိုက်ပါပဲ။ ၁၉၇၀၊ နိုင်ဂျီးရီးယား၊ လာဂို့စ်​မြို့မှာ “ဘုရား​မျက်နှာသာ​ရသူ​များ” အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အစည်းအဝေး​ကို ကျင်းပခဲ့​လို့​ပဲ။ ပြည်တွင်းစစ် ပြီးပြီးချင်း ကျင်းပတာ​ဖြစ်လို့ ယေဟောဝါ ကောင်းချီး​ကြောင့် အောင်မြင်ခဲ့​တာ​ပါ။ ဘာသာစကား ၁၇ မျိုးနဲ့ ကျင်းပ​ပြီး ၁၂၁,၁၂၈ ယောက် တက်ရောက်​လို့ သမိုင်းဝင်​ခဲ့​တယ်။ ညီအစ်ကို နောရ်၊ ဟန်​ရှယ်​တို့​အပြင် အမေရိကန်​နဲ့ အင်္ဂလန်​က စင်းလုံးငှား လေယာဉ်​တွေ​နဲ့ ရောက်လာတဲ့ ဧည့်သည်တွေ​ဟာ တပည့်သစ် ၃,၇၇​၅ ယောက် နှစ်ခြင်းခံတာကို မြင်ခဲ့ကြတယ်။ ဒါဟာ ပင်တေကုတ္တေပွဲ​ပြီးနောက် အများဆုံး နှစ်ခြင်းခံတဲ့ အစည်းအဝေး ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော့်​ဘဝမှာ အလုပ်​အများဆုံး အချိန်​ပါပဲ။ ကြေညာသူ​နှုန်း တစ်ဟုန်ထိုး တိုးတက်​လာတယ်။

နိုင်ဂျီးရီးယား​မှာ နေခဲ့တဲ့ အနှစ် ၃၀ ကျော်​အတွင်း အနောက်​အာဖရိက​မှာ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး၊ ဇုန်​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ် မကြာခဏ အမှုဆောင်ခဲ့​ရတယ်။ သာသနာပြုတွေ​ဟာ သူတို့​ရရှိတဲ့ အားပေးမှု၊ ဂရုစိုက်မှုကို သိပ်​တန်ဖိုးထား​ကြတယ်။ သူတို့ကို လျစ်လျူရှု​မထား​ကြောင်း ဖော်ပြခွင့်​ရလို့ ကျေနပ်​မိတယ်။ ယေဟောဝါရဲ့ အဖွဲ့အစည်း စည်းလုံး​ခိုင်မာ​ပြီး ရှင်သန်​ကြီးထွား​နေဖို့ ကူညီ​ပေးတဲ့ အဓိက​အချက်ကတော့ လူတွေကို ပုဂ္ဂိုလ်ရေး စိတ်ဝင်စားမှု ပြ​ခြင်း​ပဲ​ဆိုတာ ကျွန်တော် သိခဲ့ရတယ်။

ပြည်တွင်းစစ်​နဲ့ ရောဂါ​ကြောင့် ဖြစ်လာတဲ့ ပြဿနာတွေကို ယေဟောဝါရဲ့ အကူအညီ​ကြောင့်​သာ ဖြေရှင်း​နိုင်ခဲ့တယ်။ ယေဟောဝါ အမြဲ ကောင်းချီး​ပေးတယ်။ အိုရစ် ဒီလို​ပြောတယ်–

 “ကျွန်မတို့ ခဏခဏ ငှက်ဖျား​ဖြစ်တယ်။ တစ်ခေါက်မှာ ဝေါ့က သတိလစ်​ပြီး လာဂို့စ်​မြို့ ဆေးရုံ​ကို ရောက်​သွားတယ်။ မရတော့ဘူး​လို့ ကျွန်မကို ဆရာဝန် လာ​ပြောပေမဲ့ ပြန်ကောင်း​လာလို့ တော်​သေးတယ်။ သတိ​ပြန်လည်​လာတာ​နဲ့ သူနာပြုကို ဘုရား​နိုင်ငံတော်​အကြောင်း ပြောပြ​တယ်။ နောက်ပိုင်း အဲဒီ​သူနာပြု မစ္စတာ နွမ်​ဘီ​ဝီ​ဆီ ကျွန်မ​နဲ့ ဝေါ့ ပြန်လည်ပတ်တယ်။ အမှန်တရားကို သူ​လက်ခံ​ပြီး အ​ဘာ​မြို့မှာ အကြီးအကဲ ဖြစ်လာတယ်။ မွတ်​စ​လင်​တွေ အပါအဝင် လူများစွာကို ယေဟောဝါရဲ့ ကျေးကျွန်တွေ ဖြစ်လာဖို့ ကျွန်မ ကူညီပေး​နိုင်ခဲ့တယ်။ နိုင်ဂျီးရီးယား လူမျိုး၊ ယဉ်ကျေးမှု၊ ဓလေ့၊ ဘာသာစကားကို သိခွင့်​ရပြီး မြတ်နိုး​လာတာဟာ အကြီးမားဆုံး ပျော်ရွှင်မှု​ပါပဲ။”

သင်ခန်းစာ​တစ်ခုကတော့ တိုင်းတစ်ပါး​မှာ ကိုယ့်​တာဝန်ကို အောင်မြင်​ချင်တယ်​ဆိုရင် ယဉ်ကျေးမှု ဘယ်လောက် ကွဲပြား​ပါစေ ညီအစ်ကို/မ​တွေကို ချစ်​တတ်အောင် သင်ယူဖို့​ဖြစ်တယ်။

နိုင်ဂျီးရီးယား ဗေသလ​မှာ အမှုဆောင်​ပြီးနောက် ၁၉၈၇ မှာ ကရစ်ဘီယံ​ကျွန်းစုထဲက လှပတဲ့ စိန့်လူစီယာ​ကျွန်းမှာ သာသနာပြု​အဖြစ် တာဝန်သစ်ရတယ်။ သိပ်ကောင်းတဲ့ တာဝန်​ ဖြစ်ပေမဲ့ စိန်ခေါ်ချက်​အသစ်တွေလည်း ရှိတယ်။ ယောက်ျား​တစ်ယောက်က မိန်းမ အများကြီး ယူ​လို့​ရတဲ့ အာဖရိက​နဲ့​မတူဘဲ စိန့်လူစီယာ​မှာ​တော့ စုံတွဲတွေ​ဟာ တရားဝင် လက်မ​ထပ်​ဘဲ အတူ​နေကြ​တယ်။ လိုအပ်တဲ့ အပြောင်းအလဲ​တွေ လုပ်ဖို့ ကျမ်းစာက သင်သား​များစွာကို လှုံ့ဆော်​ပေးတယ်။

ကျွန်တော်တို့ အသက်ကြီး​လာတဲ့​အတွက် အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့​က ၂၀၀​၅ မှာ အမေရိကန်၊ နယူးယောက်၊ ဘရွတ်ကလင် ဌာနချုပ်​ကို ပြောင်းရွှေ့​ပေးတယ်။ အိုရစ်​အတွက် ယေဟောဝါကို နေ့တိုင်း ကျေးဇူးတင်​မိတယ်။ ၂၀၁၅ မှာ သူ သေဆုံးသွားလို့ မဖော်​ပြ​နိုင်အောင် ဝမ်းနည်း​ခဲ့​ရတယ်။ အကောင်းဆုံး အဖော်မွန်၊ ချစ်ဇနီး​ပါပဲ။ အိမ်ထောင်သက် ၆၈ နှစ် တစ်လျှောက်လုံး သူ့ကို သိပ်​ချစ်​ခဲ့​တာ။ အိမ်ထောင်မှာ​ဖြစ်စေ၊ အသင်းတော်မှာ​ဖြစ်စေ ပျော်ရွှင်မှု ရစေတဲ့ ပုံသေနည်း​ကတော့ ဦးစီးမှုကို လေးစားခြင်း၊ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ နှိမ့်ချခြင်း၊ စွမ်းအားတော် အရည်အသွေး တင်ပြခြင်း​တို့​ဖြစ်ကြောင်း သိခဲ့ရတယ်။

စိတ်ဓာတ်ကျ​တဲ့အခါ ကိုယ့်ရဲ့ အနစ်နာခံ​မှု​တွေ အချည်းနှီး မဖြစ်အောင် ကူညီ​ပေးဖို့ ယေဟောဝါကို အားကိုးခဲ့​တယ်။ လိုအပ်​သလို ပြုပြင်​ပြောင်းလဲတဲ့​အခါ အမြဲ တိုးတက်​ကောင်းမွန်​လာ​ကြောင်း တွေ့ခဲ့​ရတယ်။ အကောင်းဆုံး​အချိန်​ကတော့ မကြာခင် ရောက်လာ​မှာပါ။—ဟေရှာ. ၆၀:၁၇။ ၂ ကော. ၁၃:၁၁။

ထရီနီဒက်နဲ့ တို​ဘာ​ဂို​မှာ မိဘတွေ​နဲ့ တခြား​သူတွေရဲ့ လုပ်ဆောင်မှုကို ယေဟောဝါ ကောင်းချီး​ပေးလို့ နောက်ဆုံး​မှတ်တမ်းအရ ယေဟောဝါကို ဝတ်ပြုသူ ၉,၈၉၂ ယောက် ရှိတယ်။ အာရူးဘား​မှာလည်း တိုးတက်​တဲ့ အသင်းတော် ၁၄ ခု ရှိနေပြီ။ နိုင်ဂျီးရီးယား​မှာ ကြေညာသူ အရေအတွက် ၃၈၁,၃၉၈ ယောက် အထိ တိုးတက်​လာတယ်။ စိန့်လူစီယာ​ကျွန်းမှာ ကြေညာသူ ၇၈​၃ ယောက် ရှိနေပြီ။

အခု ကျွန်တော် အသက် ၉၀ ကျော်​နေပြီ။ ယေဟောဝါရဲ့ အိမ်တော်မှာ စိုက်ပျိုး​ခံရသူတွေ​ဟာ “ဇ​ရာ​အို​အရွယ်မှာ​တောင် သီးပွင့်​ဝေဆာ​နေလိမ့်မယ်။ အားမာန်​အပြည့်​နဲ့ လန်းဆန်း​နေလိမ့်မယ်” လို့ ဆာလံ ၉၂:၁၄ မှာ ပြောတယ်။ ယေဟောဝါရဲ့ လုပ်ငန်းမှာ ပါဝင်​ခဲ့​တဲ့ အသက်တာ​အတွက် ကျေးဇူးတင်​လိုက်တာ။ ကျွန်တော်​ရခဲ့တဲ့ ကြွယ်ဝ​လှတဲ့ ခရစ်ယာန်​အမွေအနှစ်​က ယေဟောဝါ​အတွက် အပြည့်အဝ အမှုဆောင်ဖို့ လှုံ့ဆော်​ပေးခဲ့တယ်။ ယေဟောဝါဟာ ခိုင်မြဲ​တဲ့​မေတ္တာ​ကြောင့် ကျွန်တော့်ကို “တံတိုင်းတော်​ထဲမှာ ရှင်သန်​ကြီးထွား” ခွင့် ပေးခဲ့တယ်။—ဆာ. ၉၂:၁၃။