DE OREN van de Zuid-Amerikaanse sabelsprinkhaan (Copiphora gorgonensis) zijn nog geen millimeter groot, maar ze werken bijna hetzelfde als menselijke oren. Het insect kan op grote afstand sterk uiteenlopende frequenties onderscheiden. Het hoort bijvoorbeeld het verschil tussen het geluid van een andere sabelsprinkhaan en het ultrasone geluid van een jagende vleermuis.

Wetenswaardigheid: De oren van de sabelsprinkhaan zitten op zijn twee voorpoten. Zijn oren vangen net als menselijke oren geluid op, zetten het om en analyseren de frequentie. Wetenschappers hebben in het oor van dit insect een uniek orgaan ontdekt: een met vocht gevulde holte die onder druk staat en eruitziet als een langgerekte ballon. Het werkt ongeveer zoals het slakkenhuis in de oren van zoogdieren, maar is veel kleiner. De sabelsprinkhaan heeft zijn opmerkelijke gehoor aan dit orgaan te danken.

Daniel Robert, hoogleraar aan de Faculteit Biowetenschappen van de Universiteit van Bristol (Groot-Brittannië), zegt dat deze ontdekking zal bijdragen tot „de ontwikkeling van op de natuur geïnspireerde hoorapparaten die kleiner en beter zijn dan ooit”. Onderzoekers denken dat dit ook zal leiden tot een nieuwe generatie ultrasone technieken, bijvoorbeeld voor beeldvormende medische apparatuur.

Wat denkt u? Is het opmerkelijke gehoor van sabelsprinkhanen door evolutie ontstaan of is het ontworpen?