AMERYKAŃSKI pająk domowy (Parasteatoda tepidariorum) tka pajęczynę o tak dobranej lepkości, że potrafi ją wystarczająco mocno przyczepić do ściany oraz na tyle słabo przytwierdzić do podłoża, że gdy przyklei się do niej idący owad, pajęczyna odczepia się i niczym sprężynująca pułapka podrywa ofiarę do góry. Jak to możliwe, że pająk ten potrafi przytwierdzić pajęczynę mocniej lub słabiej, używając tego samego kleju?

Pomyśl: Pająk ten przymocowuje swą sieć do ścian, sufitu lub podobnych powierzchni za pomocą bardzo lepkich płatów pajęczyny (ang. scaffolding discs), tak mocnych, że wytrzymują uderzenie lecącej ofiary. Ale co ciekawe, naukowcy z Uniwersytetu w Akron w stanie Ohio odkryli, że płaty, którymi sieć jest przymocowana do podłoża (ang. gumfoot discs), mają zupełnie inną konstrukcję. Posiadają mniej przyczepnych punktów, co sprawia, że pajęczyna łatwo odczepia się od podłoża i gdy dotknie jej owad, błyskawicznie podrywa się do góry, pociągając ofiarę.

Uniwersytet w Akron podał do wiadomości, że naukowcy, którzy odkryli ten fenomen, „pracują nad stworzeniem syntetycznego kleju wzorowanego na inteligentnym rozwiązaniu stosowanym przez pająka domowego”. Specjaliści mają nadzieję, że uda im się stworzyć klej, który będzie można wykorzystać zarówno w zwykłych opatrunkach, jak i do leczenia złamanych kości.

Co o tym sądzisz? Czy umiejętność wytwarzania pajęczyny o dwóch różnych przyczepnościach przy użyciu jednego kleju pająk domowy zawdzięcza ewolucji? A może zostało to zaprojektowane?