SZARAŃCZE migrują w chmarach o tak dużym zagęszczeniu, że na jeden kilometr kwadratowy przypada do 80 milionów osobników. Mimo to nie zderzają się ze sobą. W czym tkwi sekret tych owadów?

Pomyśl: W tyle każdego z dwojga oczu szarańczy znajduje się wrażliwy na ruch neuron nazywany olbrzymim zrazikowym detektorem ruchu (LGMD). Kiedy kolizja wydaje się nieunikniona, oba neurony wysyłają impulsy do skrzydeł i odnóży owada, co powoduje jego błyskawiczną reakcję. Reakcja ta jest pięć razy szybsza niż mrugnięcie oka.

Naukowcy zainspirowani budową układu wzrokowego szarańczy stworzyli skomputeryzowany system, który pozwala robotom mobilnym wykrywać zbliżające się obiekty i unikać zderzenia z nimi. Dzięki temu nie ma potrzeby wykorzystywania skomplikowanych radarów czy detektorów podczerwieni. Trwają prace nad zastosowaniem tej technologii w pojazdach, ponieważ szybki i precyzyjny system ostrzegania przed kolizją mógłby zmniejszyć liczbę wypadków. „Ileż można się nauczyć od zwykłego owada, takiego jak szarańcza” — mówi Shigang Yue, wykładowca na Uniwersytecie w Lincoln w Wielkiej Brytanii.

Co o tym sądzisz? Czy wrażliwe na ruch neurony szarańczy są wytworem ewolucji? A może raczej zostały zaprojektowane?