NIKARAGUA zyskała sobie miano krainy jezior i wulkanów. Może się poszczycić największym jeziorem w Ameryce Centralnej, nazywanym przez większość ludzi Nikaragua, a przez rdzenne plemiona Cocibolca, co oznacza „słodkie morze”. Usiane jest ono setkami wysp i stanowi jedyny zbiornik słodkowodny, w którym występują oceaniczne gatunki ryb, między innymi rekiny, mieczniki i tarpony.

Na obszarze Nikaragui leży też jeden z najbardziej niedostępnych regionów Ameryki Centralnej — Wybrzeże Moskitów. Jest to pas długości 65 kilometrów, który zajmuje większą część wschodniego wybrzeża tego kraju i ciągnie się aż na teren sąsiedniego Hondurasu. Jeszcze przed przybyciem w XVI wieku Europejczyków pas ten zamieszkiwały nikaraguańskie ludy, takie jak plemię Miskito (zwane też Moskito).

Plemię to tworzy bardzo zżytą społeczność, w której panują ciekawe zwyczaje. Na przykład w języku miskito nie ma formalnych zwrotów typu „pan” czy „pani”. Na wsiach młodzi mówią do starszych osób „wujku”  lub „ciociu”, nawet jeśli nie są rodziną. Dawnym zwyczajem kobiety witają przyjaciółki i krewne, dotykając policzkiem ich policzka. Potem kobieta, która zainicjowała powitanie, robi głęboki wdech przez nos.