W CZASACH biblijnych zarządca domu zajmował się sprawami związanymi z domem lub mieniem innej osoby. Hebrajskie i greckie słowa oddawane jako „zarządca domu” lub „szafarz” odnoszą się też czasem do nadzorcy.

Kiedy Józef, syn patriarchy Jakuba, był niewolnikiem w Egipcie, został zarządcą domu swojego pana. O człowieku tym czytamy, że „powierzył opiece Józefa cały swój majątek” (Rodz. 39:2-6). Później, kiedy Józef stał się w Egipcie władcą, wyznaczył zarządcę swojego domu (Rodz. 44:4).

W czasach Jezusa właściciele ziemscy często mieszkali w miastach, z dala od swoich posiadłości. Dlatego wyznaczali zarządców, którzy nadzorowali codzienne zajęcia robotników.

Kto mógł zostać zarządcą domu? Żyjący w I wieku rzymski pisarz Lucjusz Juniusz Moderatus Kolumella radził, żeby był to niewolnik nauczony rzetelnej pracy. Chodziło o człowieka, który będzie umiał dopilnować, żeby robotnicy wykonali swoje zadania, ale nie będzie przy tym okrutny. Zdaniem tego pisarza najważniejsze było, żeby zarządca nie uważał, że wszystko wie, i żeby zawsze był gotowy uczyć się nowych rzeczy.

W Słowie Bożym przykład zarządcy domu odniesiono też do zadań wykonywanych w zborze chrześcijańskim. Na przykład apostoł Piotr zachęcał chrześcijan, żeby korzystali z otrzymanych od Boga zdolności, „usługując jedni drugim jako ci, którzy wspaniale rozporządzają niezasłużoną życzliwością Bożą” (1 Piotra 4:10, przypis).

Również Jezus nawiązał do roli zarządcy domu, kiedy podał przykład zapisany w Łukasza 16:1-8. Co więcej, w proroctwie dotyczącym znaku jego obecności jako Króla obiecał swoim naśladowcom, że wyznaczy „niewolnika” czy też „zarządcę”, który będzie „wierny i roztropny”. Głównym zadaniem tego zarządcy miało być zapewnianie żyjącym w czasie końca naśladowcom Jezusa stałego dostępu do pokarmu duchowego (Mat. 24:45-47; Łuk. 12:42). Cieszymy się, że możemy korzystać ze wzmacniających wiarę publikacji, które ten wierny zarządca przygotowuje i udostępnia na całym świecie.