Około siedmiu stuleci po spisaniu Księgi Micheasza spełniło się zawarte w niej proroctwo mesjańskie: w Betlejem urodził się Jezus. Jakieś 30 lat później, w roku 29 n.e., urzeczywistniła się pierwsza część proroctwa Daniela, dotycząca pojawienia się Mesjasza: Jezus został ochrzczony, a Bóg namaścił go swoim świętym duchem. Długo wyczekiwany Mesjasz, Potomek, przyszedł dokładnie w wyznaczonym czasie!

Jezus od razu przystąpił do działania — zaczął rozgłaszać „dobrą nowinę o królestwie Bożym” (Łukasza 8:1). Zgodnie z proroctwami był życzliwy, łagodny i okazywał innym szczere zainteresowanie. Nauczał w sposób praktyczny i pełen miłości, a na dowód, że cieszy się poparciem Bożym, leczył z „wszelkiej niemocy” (Mateusza 4:23). Garnęli się do niego ludzie w każdym wieku, którzy doszli do tego samego wniosku, co jeden z jego uczniów: „Znaleźliśmy Mesjasza”! (Jana 1:41).

Jezus zapowiedział, że na krótko przed tym, zanim jego Królestwo przejmie całkowitą władzę, świat będzie trapiony przez wojny, trzęsienia ziemi i wiele innych nieszczęść. Jezus zachęcił wszystkich do czuwania (Marka 13:37).

Ten doskonały, posłuszny Bogu człowiek miał wrogów, którzy w końcu doprowadzili do jego uśmiercenia. Jednak ta śmierć stanowiła doskonałą ofiarę, pozwalającą odzyskać to, co zaprzepaścili Adam z Ewą — możliwość bezkresnego życia w raju.

Śmierć Jezusa była spełnieniem proroctw — podobnie jak to, że trzeciego dnia Bóg wskrzesił go jako potężne stworzenie duchowe. Potem Jezus ukazał się przeszło 500 uczniom. Przed wstąpieniem do nieba polecił swoim naśladowcom głosić wśród „ludzi ze wszystkich narodów” dobrą nowinę o nim i o Królestwie, w którym będzie Władcą (Mateusza 28:19). Jak uczniowie wywiązywali się z tego zadania?

(Na podstawie ewangelii według: Mateusza, Marka, Łukasza, Jana, Listu 1 do Koryntian).