Betania była niewielką wioską leżącą jakieś trzy kilometry od Jerozolimy (Jana 11:18). Parę tygodni przed śmiercią Jezusa doszło tam do tragedii. Jego bliski przyjaciel Łazarz niespodziewanie zapadł na poważną chorobę i zmarł.

Jezus powiedział wtedy swoim uczniom, że Łazarz śpi i że on idzie go obudzić (Jana 11:11). Ponieważ jednak uczniowie nie zrozumieli, o czym mówi, rzekł otwarcie: „Łazarz umarł” (Jana 11:14).

Kiedy cztery dni po pogrzebie Łazarza Jezus przybył do Betanii i chciał pocieszyć jego siostrę Martę, ta powiedziała: „Gdybyś tu był, mój brat by nie umarł” (Jana 11:17, 21). „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem” — odparł Jezus. „Kto we mnie wierzy, ten choćby nawet umarł, ożyje” (Jana 11:25).

Żeby pokazać, że nie są to tylko puste słowa, Jezus podszedł do grobowca i zawołał: „Łazarzu, wyjdź!” (Jana 11:43). I ku zdziwieniu obserwatorów zmarły wyszedł!

Wcześniej Jezus dokonał co najmniej dwóch wskrzeszeń. Jednego razu wzbudził z martwych dziewczynkę — córkę Jaira. Zanim to zrobił, jej stan również przyrównał do snu (Łukasza 8:52).

Zauważmy, że zarówno o Łazarzu, jak i córce Jaira Jezus powiedział, że śpią. To bardzo trafne porównanie. Dlaczego? Sen jest stanem nieświadomości i słusznie kojarzy się z odpoczynkiem od bólu i cierpień (Kaznodziei 9:5; zobacz ramkę  „Śmierć przypomina głęboki sen”). Pierwsi uczniowie Jezusa dobrze rozumieli, w jakim stanie są umarli. W dziele Encyclopedia of Religion and Ethics czytamy: „Naśladowcy Jezusa uważali, że śmierć przypomina sen, a grób jest miejscem wytchnienia (...) dla tych, którzy umarli w wierze” a.

 Bardzo pociesza świadomość, że zmarli śpią w grobie i nie cierpią. Wiedza ta sprawia, że śmierć traci aurę tajemniczości i nie ma powodu, by się jej bać.

Lubimy się dobrze wyspać, ale kto z nas chciałby spać wiecznie? Czy można się spodziewać, że zmarli, którzy śpią w grobie, znów ożyją — tak jak Łazarz i córka Jaira?

Właśnie nad tą kwestią zastanawiał się patriarcha Hiob, gdy wydawało mu się, że jest bliski śmierci. Zapytał: „Jeśli krzepki mąż umrze, czyż może znowu żyć?” (Hioba 14:14).

Zwracając się do wszechmocnego Boga, Hiob sam odpowiedział na to pytanie: „Ty zawołasz, a ja ci odpowiem. Zatęsknisz za dziełem swych rąk” (Hioba 14:15). Hiob był pewien, że Jehowa tęsknie wyczekuje dnia, kiedy będzie mógł przywrócić do życia swego wiernego sługę. Czy było to jedynie pobożne życzenie Hioba? Nic podobnego.

Wskrzeszenia dokonane przez Jezusa dobitnie wskazują, że Bóg dał mu władzę nad śmiercią. Jak mówi Biblia, Jezus ma „klucze śmierci” (Objawienie 1:18). Dzięki temu niejako otworzy groby, tak jak kiedyś nakazał odtoczyć kamień zamykający grób Łazarza.

Biblia wielokrotnie wspomina o nadziei zmartwychwstania. Anioł zapewnił proroka Daniela: „Spoczniesz, ale powstaniesz do swego losu z końcem dni” (Daniela 12:13). Saduceuszom — żydowskim przywódcom, którzy kwestionowali obietnicę zmartwychwstania — Jezus oświadczył: „Jesteście w błędzie, gdyż nie znacie ani Pism, ani mocy Bożej” (Mateusza 22:23, 29). Z kolei apostoł Paweł powiedział: „Mam w Bogu nadzieję, (...) że nastąpi zmartwychwstanie zarówno prawych, jak i nieprawych” (Dzieje 24:15).

Kiedy nastąpi to zmartwychwstanie prawych i nieprawych? Anioł powiedział prawemu Danielowi, że powstanie „z końcem dni”. Podobnie Marta wierzyła, że jej brat Łazarz „wstanie podczas zmartwychwstania w dniu ostatnim” (Jana 11:24).

Biblia łączy ten „dzień ostatni” z panowaniem Chrystusa w Królestwie Bożym. Paweł napisał: „Bo on [Chrystus] musi królować, aż Bóg położy wszystkich nieprzyjaciół pod jego stopy. Jako ostatni nieprzyjaciel ma zostać unicestwiona śmierć” (1 Koryntian 15:25, 26). To naprawdę ważny powód, dla którego powinniśmy modlić się o przyjście Królestwa Bożego i o to, żeby na ziemi działa się wola Boża b.

Bóg pragnie wskrzesić zmarłych, o czym dobrze wiedział Hiob. Kiedy ten dzień nadejdzie, śmierć rzeczywiście zostanie unicestwiona. I już nigdy nikt nie będzie się zastanawiał, czy jest ona końcem wszystkiego.