„Niech Bóg, który daje nadzieję, ze względu na wasze zaufanie do Niego napełni was wszelką radością i pokojem — tak byście mocą ducha świętego wręcz obfitowali w nadzieję” (Rzymian 15:13, Przekład Nowego Świata).

 „Niechaj Bóg nadziei napełni was przez wiarę wszelką radością i pokojem, abyście byli bogaci w nadzieję przez moc Ducha Świętego” (Rzymian 15:13, Kowalski).

 Tymi słowami apostoł Paweł wyraził swoje szczere pragnienie, żeby jego współwyznawcy otrzymali od Boga radość i pokój. Te piękne cechy mają związek z nadzieją, którą daje Bóg, i z „mocą ducha świętego”.

 O tej nadziei od Boga dowiadujemy się z Jego spisanego Słowa, Biblii. W Liście do Rzymian 15:4 powiedziano, że „wszystko, co wcześniej napisano [w Biblii], napisano dla naszego pouczenia, żebyśmy dzięki wytrwałości i dzięki pocieszeniu płynącemu z Pism mieli nadzieję”. Biblia wyjaśnia, że Bóg obiecał rozwiązać problemy, które dzisiaj tak bardzo utrudniają nam życie. Na przykład usunie ubóstwo, niesprawiedliwość, choroby i śmierć (Objawienie 21:4). Zrobi to za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Właśnie dlatego możemy mieć nadzieję na lepszą przyszłość (Rzymian 15:12).

 A jak można ‛obfitować’ w tę nadzieję, inaczej ‛być w nią bogatym’? Trzeba ufać Bogu. Im więcej się o Nim dowiadujemy, tym bardziej jesteśmy przekonani, że On nie rzuca słów na wiatr (Izajasza 46:10; Tytusa 1:2). Dzięki niezawodnej nadziei od Boga możemy odczuwać radość i pokój — nawet jeśli przeżywamy trudności (Rzymian 12:12).

 Pokój, radość i nadzieja mają też związek z duchem świętym, czyli z czynną siłą Boga a. Bóg posługuje się tym duchem, żeby spełniać swoje obietnice. A to umacnia naszą nadzieję. Poza tym duch święty może nam pomóc rozwijać dobre cechy, takie właśnie jak radość i pokój (Galatów 5:22).

 List do Rzymian został skierowany do zboru w Rzymie, do którego należeli chrześcijanie wywodzący się z różnych narodów. Paweł zachęcał ich wszystkich, żeby byli zjednoczeni w poglądach i działaniu mimo różnic związanych z pochodzeniem i kulturą (Rzymian 15:6).

 Paweł przypomniał chrześcijanom w Rzymie, że już dawno Bóg zapowiedział czas, kiedy ludzie ze wszystkich narodów będą wielbić Go w zjednoczony sposób. Na potwierdzenie tego apostoł cztery razy zacytował Pisma Hebrajskie b (Rzymian 15:9-12). Co chciał przez to podkreślić? Wszyscy — Żydzi i ludzie z innych narodów — mogą skorzystać z tego, co zrobił dla nich Chrystus. Obie grupy mają tę samą nadzieję od Boga. Dlatego wszyscy chrześcijanie w tamtejszym zborze, bez względu na pochodzenie, mieli ‛serdecznie przyjmować drugich’, czyli okazywać sobie wzajemnie życzliwość i gościnność (Rzymian 15:7).