තාත්තායි බීබීයි අතර කිට්ටු බැඳීමක් තිබුණා. පවුලට හුඟක් හිතැති බීබීගේ මිතුරියක් එහෙම කිව්වත් ඒකෙන් හිත සැනසෙනවා වෙනුවට හිත පෑරුණා. “තාත්තා මැරුණ එක හොඳ දෙයක් වෙන්නේ කොහොමද” කියලා ඇය නිතරම හිතුවා. අවුරුදු ගාණකට පස්සේ පොතකින් තාත්තාගේ අනතුර ගැන කියවද්දිත් ඇයට ඒ දුක තිබුණා.

තමන්ට හුඟක් කිට්ටුවෙන් හිටිය, ආදරය කරපු කෙනෙක් මැරුණාම ඒ දුක තුනී කරගන්න සෑහෙන කාලයක් යනවා. බයිබලයේ මරණය විස්තර කරලා තියෙන්නේ “අන්තිම සතුරා” කියලයි. (1 කොරින්ති 15:26) අපිට කිට්ටුවෙන් හිටිය කෙනෙක්ව ඩැහැගන්න ඒ සතුරා හුඟක් වෙලාවට එන්නේ අපි නොහිතපු වෙලාවක. ඒක වළක්වන්න අපි කාටවත් බැහැ. ඒ දුක හැමෝටම පොදුයි. ඒ නිසා ඒ වගේ අවස්ථාවකදී මොනවද කරන්නේ කියලා හිතාගන්න බැරි වෙන එක පුදුමයක් නෙමෙයි.

සමහරවිට ඔයා මෙහෙම කල්පනා කරයි. ‘මේ දුක නැති කරගන්න කොච්චර කාලයක් යයිද? දුක දරාගන්නේ කොහොමද? වියෝදුකෙන් ඉන්න කෙනෙක්ව සනසන්න පුළුවන් කොහොමද? මැරුණ අය ගැන බලාපොරොත්තුවක් තියාගන්න පුළුවන්ද?’