คนที่เป็นพลเมืองโรมันจะมีสิทธิ์และได้สิทธิพิเศษหลายอย่างไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนทั่วจักรวรรดิโรมัน พลเมืองโรมันจะอยู่ใต้กฎหมายของโรมไม่ใช่กฎหมายท้องถิ่นประจำเมือง เมื่อถูกกล่าวหาว่าทำผิดเขาจะให้กฎหมายท้องถิ่นหรือให้ศาลยุติธรรมของโรมตัดสินก็ได้ ในกรณีที่มีการตัดสินประหารชีวิตเขาก็มีสิทธิ์ที่จะอุทธรณ์ต่อจักรพรรดิ

เมื่อคิดถึงสิทธิพิเศษต่าง ๆ เหล่านี้ รัฐบุรุษชาวโรมันในศตวรรษแรกที่ชื่อซิเซโรบอกว่า “มีความผิดที่จะมัดหรือล่ามโซ่พลเมืองโรมัน การเฆี่ยนพลเมืองโรมันถือเป็นเรื่องโหดร้าย และการทำให้พลเมืองโรมันตายเท่ากับเป็นการฆ่าพ่อแม่ตัวเอง” นี่ยังรวมถึงการฆ่าญาติใกล้ชิดด้วย

มีอยู่สามครั้งที่เปาโลใช้สิทธิ์ในฐานะพลเมืองโรมันตอนที่เขาทำงานเผยแพร่ไปทั่วจักรวรรดิโรมัน คือ (1) หลังจากถูกเจ้าหน้าที่ชาวฟิลิปปอยเฆี่ยน เปาโลบอกว่าพวกเขาได้ละเมิดสิทธิ์พลเมืองโรมัน (2) ในเยรูซาเลมเปาโลบอกว่าตัวเขาเป็นพลเมืองโรมันเพื่อไม่ให้ถูกเฆี่ยน (3) เปาโลใช้สิทธิ์ของเขาในการอุทธรณ์ต่อซีซาร์จักรพรรดิของโรมเพื่อให้ซีซาร์เป็นผู้พิจารณาคดีเขา—กิจการ 16:37-39; 22:25-28; 25:10-12

ปฐมบรรพบุรุษยาโคบเลี้ยงดูฝูงแกะให้กับลาบานลุงของเขาเป็นเวลา 20 ปี ในช่วง 14 ปีแรกยาโคบทำงานเพื่อแลกกับลูกสาวสองคนของลาบาน และอีก 6 ปีหลังเพื่อแลกกับฝูงปศุสัตว์ (เยเนซิศ 30:25-33) วารสารบทวิจารณ์โบราณคดีด้านคัมภีร์ไบเบิล (ภาษาอังกฤษ) อธิบายว่า “ในสมัยของผู้เขียนและผู้อ่านคัมภีร์ไบเบิลโบราณ มีการทำข้อตกลงเรื่องการเลี้ยงฝูงแกะคล้าย ๆ กันกับที่ลาบานทำข้อตกลงกับยาโคบ”

สัญญาสมัยโบราณหลายฉบับที่ขุดค้นพบในเมืองนูซี เมืองลาร์ซา และบริเวณอื่น ๆ แถบอิรักในปัจจุบันก็มีข้อตกลงคล้าย ๆ กันนี้ สัญญาแบบนี้ครอบคลุมเวลาตั้งแต่ฤดูตัดขนแกะหนึ่งไปถึงอีกฤดูหนึ่ง คนเลี้ยงแกะจะทำหน้าที่รับผิดชอบดูแลแกะตามจำนวน เพศ และอายุตามที่ระบุไว้ พอปีถัดมาเจ้าของก็จะได้สิ่งต่าง ๆ ตามที่ตกลงกันไว้ขั้นต่ำ เช่น ขนแกะ ผลิตภัณฑ์นม และลูกแกะ ส่วนนอกนั้นก็จะตกเป็นของคนเลี้ยงแกะ

ฝูงแกะจะเพิ่มขึ้นหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับจำนวนแกะตัวเมียที่คนเลี้ยงแกะได้รับมอบหมายให้เลี้ยง โดยปกติแล้วถ้ามีแกะตัวเมียหนึ่งร้อยตัวน่าจะได้ลูกแกะอย่างน้อย 80 ตัว แต่ถ้าไม่ได้ตามจำนวนนี้คนเลี้ยงแกะต้องชดใช้ให้ นี่ทำให้คนเลี้ยงแกะต้องดูแลแกะที่อยู่ในความรับผิดชอบของเขาให้ดีที่สุด