Roma’nın kenar mahallelerinde, yoksul işçi sınıfının yaşadığı bir bölgede doğup büyüdüm. Hayat çok zordu. Öz annemi hiç tanımadım, babamla da iyi bir ilişkim yoktu. Sokakta nasıl hayatta kalınacağını öğrenerek büyüdüm.

10 yaşına geldiğimde çoktan hırsızlığa başlamıştım. İlk kez evden kaçtığımda 12 yaşındaydım. Birkaç defa babamın beni karakoldan alıp eve götürmesi gerekmişti. İnsanlarla sürekli tartışırdım. Agresif biriydim ve tüm dünyaya öfkeliydim. 14 yaşındayken bir daha dönmemek üzere evden ayrıldım. Uyuşturucu kullanmaya ve sokakta yaşamaya başladım. Kalacak yerim olmadığından, sokaktaki bir arabaya girip sabahın erken saatlerine kadar orda uyurdum. Sonra da elimi yüzümü yıkamak için bir çeşme arardım.

Hırsızlıkta ustalaşmıştım, kapkaççılıktan geceleyin ev ya da villa soymaya kadar her şeyi yapabiliyordum. Kötü bir nam yapmaya başladım ve çok geçmeden adı çıkmış bir çeteye çağrıldım. Bu sayede banka soygunculuğuna “terfi ettim.” Agresif yapımdan dolayı kısa süre sonra çetedekiler bana saygı duymaya başladı. Silahımı almadan hiçbir yere gitmezdim, hatta silahımı yastığımın altına koyup uyurdum. Şiddet, uyuşturucu, hırsızlık, küfür ve ahlaksızlık yaşam tarzım haline gelmişti. Polis sürekli peşimdeydi. Defalarca tutuklandım, yıllar boyunca birçok kez hapse girip çıktım.

Bir gün hapisten çıkınca teyzemi ziyaret etmeye karar verdim. Oraya gidince teyzemle iki kuzenimin Yehova’nın Şahidi olduğunu öğrendim. Beni ibadetlerine davet ettiler. Sırf meraktan gitmeye karar verdim. İbadet Salonuna gittiğimizde, kimin  girip çıktığını görebilmek için kapıya yakın bir yere oturmak istedim. Tabii ki silahım yanımdaydı.

O ibadet hayatımı değiştirdi. Sanki farklı bir gezegene gelmiştim. Sıcak, samimi ve güler yüzlü kişiler tarafından karşılandım. Şahitlerin samimi ve nazik bakışları hâlâ gözümün önünde. İbadetteyken, alıştığım dünyadan milyonlarca kilometre uzaktaymışım gibi hissettim.

Şahitlerle Kutsal Kitabı incelemeye başladım. Bilgi aldıkça yaşam tarzımı değiştirmem gerektiğini daha iyi anladım. Özdeyişler 13:20’deki şu sözleri uyguladım: “Hikmetlilerle aynı yolda giden hikmetli olur; akılsızlarla ilişkide olan ise zarar görür.” Çeteden uzak durmam gerektiğini fark ettim. Kolay olmasa da Yehova’nın yardımıyla bunu başardım.

Ayrıca kendime çekidüzen verdim. Sigara ve uyuşturucuyu bırakmak için çok çaba harcamam gerekti. Saçlarımı kestirdim, küpelerimi çıkardım ve küfürlü konuşmayı bıraktım. Hayatımda ilk defa davranışlarımı kontrol etmeye başladım.

Okumayı ve araştırmayı hiç sevmezdim, bu yüzden Kutsal Kitabı incelerken dikkatimi toplamakta çok zorlandım. Fakat çaba harcadıkça Yehova’yı sevmeye başladım. Ayrıca içimde bir şeylerin değiştiğini hissettim, vicdanım artık beni rahatsız ediyordu. Sık sık kendimle ilgili olumsuz düşüncelere kapılırdım ve Yehova’nın yaptığım onca kötülükten sonra beni asla bağışlamayacağını düşünürdüm. Böyle anlarda, Yehova’nın ciddi günahlar işleyen Kral Davut’u bağışladığı kaydı okumak beni çok rahatlatırdı (2. Samuel 11:1–12:13).

Yaşadığım başka bir zorluk da kapı kapı giderek inancımı başkalarıyla paylaşmaktı (Matta 28:19, 20). Geçmişte zarar verdiğim ya da kötülük yaptığım biriyle karşılaşacağım diye ödüm kopardı. Fakat zamanla bu korkumu yendim. İnsanların bizi bol bol bağışlayan muhteşem Tanrımız hakkında bilgi almasına yardım etmek bana büyük bir doyum vermeye başladı.

Yehova’yı tanımak hayatımı kurtardı. Eski arkadaşlarımdan çoğu ya hayatını kaybetti ya da hapiste. Bense gerçekten doyum veren bir hayata ve gelecekle ilgili güzel bir ümide sahibim. Alçakgönüllü olmayı, itaat etmeyi ve öfkemi kontrol etmeyi öğrendim. Bu sayede çevremdekilerle daha iyi bir ilişkiye sahip oldum. Güzel eşim Carmen’le mutlu bir evliliğimiz var. Birlikte başkalarının da Kutsal Kitap hakkında bilgi almasına yardım etmekten büyük sevinç duyuyoruz.

Bu arada artık düzgün bir işim var. İşim gereği hâlâ bankalara gitmem gerekse de artık onları soymak yerine temizliyorum.