Kısa süre sonra vücut geliştirme ve jimnastikle ilgilenmeye başladım. Daha sonra California’nın (ABD) San Leandro şehrinde bir spor salonu açtım ve vücut geliştirme sporuyla ilgilenen kişilerle çalıştım. Hatta onlardan biri ABD’de düzenlenen vücut geliştirme yarışmasını kazanarak “Mr. America” unvanını almıştı. Ancak insanların güzel bulduğu kaslı bir vücuda sahip olmak içimdeki boşluğu doldurmaya yetmedi.

Spor salonundaki bir arkadaşım, Kutsal Kitabı öğrenmek istediğimi bildiği için bir tanıdığıyla görüşmemi önerdi. Ertesi sabah bir Yehova’nın Şahidi evime geldi. Dört saat boyunca, sorduğum tüm sorulara doğrudan Kutsal Kitaptan cevap verdi. Akşamüstü tekrar gelmesini istedim ve gece yarısına kadar Kutsal Kitap üzerinde konuştuk. Öğrendiğim şeylerden çok zevk aldım ve ertesi gün iyi haberi nasıl duyurduğunu görmek için onunla beraber gelip gelemeyeceğimi sordum. Onun insanların sorularına cevap vermek için Kutsal Kitabı nasıl kullandığını görmek beni çok etkiledi. O gün benim de yapmak istediğim şeyin bu olduğuna karar verdim.

Böylece işimi bıraktım ve günlerimi bu öncü biraderle beraber geçirmeye başladım. (İyi haberi tamgün duyuran Yehova’nın Şahitlerine öncü denir.) 1948’in Mayıs ayında, San Francisco’daki (California) Cow Palace Stadyumunda yapılan bölge ibadetinde vaftiz edildim. O yıl daha sonra ben de öncülüğe başladım.

Bu arada Şahitlerden annemi ziyaret etmelerini istedim. Annem olumlu karşılık verdi ve kısa süre sonra Yehova’nın Şahidi oldu. Ailesinden muhalefet görmesine rağmen ölene dek Tanrı’ya sadık kaldı. Maalesef ailemizden başka hiç kimse Yehova’nın Şahidi olmadı.

1950’de Colorado’nun Grand Junction şehrine taşındım ve orada Billie’yle tanıştım. Billie 1928’de doğmuş ve Büyük Bunalım döneminde büyümüştü. Annesi Minnie her gece gaz lambasının titreyen ışığında ona Kutsal Kitabı okurmuş. Billie dört yaşındayken okuyabiliyor ve Kutsal Kitaptaki birçok öyküyü ezbere biliyormuş. Annesi 1940’ların sonunda Şahitlerle Kutsal Kitabı incelerken, cehennem olarak çevrilen kelimenin bir işkence yeri değil insanların ortak mezarı olduğunu öğrenmiş (Vaiz 9:5, 10). Daha sonra hem Minnie hem de kocası Yehova’nın Şahidi olmuş.

Billie, Boston’da öğrenim gördüğü üniversiteden mezun olduktan sonra 1949’da geri dönmüş ve  Kutsal Kitabı ciddi bir şekilde incelemeye başlamış. Öğretmen olmak yerine hayatını Tanrı’ya adamaya karar vermiş. 1950’de Yankee Stadyumunda (New York) düzenlenen Yehova’nın Şahitlerinin uluslararası ibadetinde vaftiz edilmiş. Bundan kısa süre sonra Billie’yle tanıştık, evlendik ve birlikte tamgün hizmet etmeye başladık.

İlk olarak Eugene şehrinde (Oregon) hizmet ettik ve orada hayat boyu sürecek dostluklar kurduk. 1953’te küçük bir cemaati desteklemek için Grants Pass şehrine taşındık. O yıl daha sonra Gilead Okulunun 23. sınıfına davet edildik. Görevli vaizlerin eğitildiği bu okul, New York şehrinin yaklaşık 400 kilometre kuzeybatısındaki South Lansing yakınlarında yer alıyordu.

Gilead’dan mezun olduktan beş ay sonra, Aralık 1954’te Billie’yle beraber çift pervaneli bir uçakla Brezilya’ya doğru yola çıktık. Uçak havalandıktan bir saat sonra motorlardan biri bozuldu, neyse ki Bermuda’ya güvenli bir şekilde inebildik. Daha sonra Küba’ya da acil iniş yapmamız gerekti. Ardından 36 saatlik yorucu bir yolculuktan sonra Yehova’nın Şahitlerinin Rio de Janeiro’daki bürosuna vardık.

Orada kısa bir süre kaldıktan sonra başka iki görevli vaizle beraber São Paulo’nun Bauru şehrine gittik ve birlikte bir ev tuttuk. Şehrin nüfusu 50.000’in üzerindeydi ve biz oradaki ilk Şahitlerdik.

İnsanları evlerinde ziyaret etmeye başladık, ancak oradaki Katolik papaz hemen muhalefet etmeye başladı. Peşimizden gelip ev sahiplerini bizi dinlememeleri için uyarıyordu. Buna rağmen birkaç hafta içerisinde Kutsal Kitabı incelediğimiz kalabalık bir aile hakikati kabul etti ve sonra vaftiz edildiler. Daha sonra başkalarıyla da Kutsal Kitabı incelemeye başladık.

Vaftiz edilen ailenin bir akrabası ünlü bir kulübün başkanıydı. Kulübün tesislerinde büyük ibadet yapabilmek için bazı düzenlemeler yaptım. Papaz yaptığımız sözleşmenin iptal edilmesi için baskı yaptı. Fakat başkan kulüp üyeleriyle buluşup onlara şöyle dedi: “Eğer sözleşmeyi iptal ederseniz istifa ederim!” Böylece büyük ibadetimizi yapabildik.

Sonraki yıl, yani 1956’da Santos şehrinde düzenlenen bölge ibadetine davet edildik. Cemaatimizden yaklaşık 40 Şahit oraya trenle gitti. Bauru’ya geri döndüğümüzde posta kutumda bir mektup buldum. Mektupta gezici gözetmen olarak tayin edildiğim yazıyordu, artık Yehova’nın Şahitlerinin cemaatlerini ziyaret edecektim. Böylece yaklaşık 25 yıllık serüvenimiz başlamış oldu. Bu süre içinde uçsuz bucaksız bir ülke olan Brezilya’nın çoğu yerini ziyaret edecektik.

O günlerde oldukça ilkel şartlarda yolculuk ediliyordu. Otobüsle, trenle, at arabasıyla, bisikletle ve yaya olarak neredeyse bütün ülkeyi dolaştık. São Paulo’da ziyaret ettiğimiz ilk şehirlerden biri Jaú’ydu. Orada da bir papaz bize zorluk çıkardı.

Bize “‘Benim koyunlarıma’ vaaz edemezsiniz!” diye çıkıştı.

Biz de ona “Onlar senin değil, Tanrı’nın koyunları” diye cevap verdik.

Dünya çapındaki duyuru faaliyetimizle ilgili The New World Society in Action isimli filmin gösterimi için düzenlemeler yaptık. Fakat papaz insanları bize saldırmaları için kışkırttı. Derhal polise haber verdik. Papaz ve kilise üyelerinden oluşan öfkeli kalabalık salona geldiğinde kendilerine silah  doğrultmuş bir grup polisle karşılaştı. Bu sayede filmi izleyebildik ve herkes çok beğendi.

O zamanlar hizmet ettiğimiz hemen her yerde aynı dinsel nefret ve muhalefetle karşılaştık. Örneğin Blumenau’nun (Santa Catarina) yakınlarındaki Brusque şehrinde yoğun muhalefete rağmen hizmet eden iki öncüyle tanıştık. Fakat onların tahammülü ve kararlı tutumu bol bol ödüllendirildi. Bugün, yani 50 yıldan uzun bir süre sonra bu bölgede giderek büyüyen 60’tan fazla cemaat var. Ayrıca yakınlardaki Itajaí şehrinde çok güzel bir Kongre Salonu inşa edildi.

Çevre hizmetimizin en güzel yanlarından biri iman kardeşlerimizle birlikte büyük ibadetler için hazırlık yaptığımız zamanlardı. 1970’lerde, büyük Morumbi Stadyumunda bölge ibadeti gözetmeni olarak hizmet etme ayrıcalığına sahip oldum. Yakınlardaki yaklaşık yüz cemaate, ibadetten önceki gece stadyumu temizlemek için onar kişiye ihtiyaç olduğunu belirten bir mektup gönderildi.

O gece futbolcular stadyumdan ayrılırken bazıları kardeşlerle alay ederek “Ellerinde süpürge ve paspas olan şu küçük kadınlara bakın!” dediler. Ancak gece yarısına kadar bütün stadyum tertemiz olmuştu! Stadyumun müdürü şaşırarak şöyle dedi: “Sizin birkaç saatte yaptığınız bu işi benim elemanlarım ancak bir haftada yapardı!”

Babam 1980’de öldü, bu nedenle anneme bakmak için kısa bir süre sonra Fremont’a (California, ABD) döndük. Orada geceleri binaları temizlediğimiz bir işe başladık. Böylece öncülük yapmaya devam ederek o bölgedeki Portekizce konuşan insanlara yardım edebildik. Daha sonra yakınlardaki San Joaquin Vadisine taşındık ve Sacramento’dan Bakersfield’a kadar olan geniş alanda Portekizce konuşan insanları bulmaya çalıştık. Bugün California’da Portekizce konuşan yaklaşık on cemaat var.

Annem 1995’te öldükten sonra Florida’ya taşındık ve Billie’nin babası ölene dek ona baktık. Billie’nin annesi 1975’te ölmüştü. 2000’de Colorado’nun güneybatısının yükseklerinde yer alan çöllük bölgeye taşındık ve Navaho ile Yuta kabilelerine ayrılmış bölgelerdeki Amerika Yerlilerine iyi haberi tamgün duyurmaya başladık. Maalesef Billie Şubat 2014’te öldü.

65 yıldan uzun bir süre önce, bütün sorularıma doğrudan Kutsal Kitaptan cevap veren bir Yehova’nın Şahidiyle tanıştığım için çok mutluyum. İyi ki söylediklerinin gerçekten Kutsal Kitaba dayanıp dayanmadığını görmek için araştırma yapmışım. Bu sayede Tanrı’ya hizmet ederek geçirdiğim nimetlerle dolu bir hayata sahip oldum.