ҚЕДИМДА башқурғучилар бирсиниң өйини яки мал-мүлкини башқурған. «Өй башқурғучи» дәп тәрҗимә қилинған ибраний вә грек сөзлири бәзидә назарәтчи дегәнни билдүриду.

Яқупниң оғли Йүсүп Мисирда қуллуқта болғанда, бир мисирлиқ кишиниң өйини башқурған. Йүсүпниң ғоҗайини униңға шунчилик ишәнгәнки, һәтта «уни өйиниң үстидин қойди һәм бар нәрсисини униң қолиға тапшурди» (Ярит. 39:2—6). Кейинирәк Йүсүпниң өзиму Мисирда қудрәтлик һөкүмран болғанда, өзиниң өйигиму башқурғучини тәйинлигән (Ярит. 43:16).

Әйсаниң күнлиридиму, йәрниң егилири адәттә шәһәрләрдә, өзлириниң зиминидин жирақта яшиған. Шу сәвәптин, улар өз йәр-зиминида деханчилиқ ишлирини қилидиған ишчиларниң күндилик ишлирини башқуруп турушқа башқурғучиларни тәйинлигән.

Өй башқурғучи сүпитидә адәттә қандақ адәмләрни таллиған? Биринчи әсирдә яшиған Рим язғучиси Колумелланиң ейтишичә, өй башқурғучиси сүпитидә талланған киши «деханчилиқта тәҗрибә топлиған» болуши керәк еди. Шундақла бу киши «ишчиларниң өз вәзипилирини орунлишиға көз йәткүзүши, амма шәпқәтсиз болмаслиғи керәк еди». У йәнә: «Буниңдин башқа, башқурғучи һәммә нәрсини өзүм яхши билимән дәп ойлаштин нери болуп, йеңи нәрсиләрни үгинишкә тәйяр болуши керәк болған»,— дәп язған.

Худа Сөзидә мәсиһийләр җамаитидә йүз беридиған бәзи ишларни тәсвирләш үчүн өй башқурғучи вә униң вәзипилири һәққидики мисал ишлитилгән. Мәсилән, әлчи Петрус етиқатдашларни Худа бәргән қабилийәтлирини «Худаниң көп қирлиқ инайитиниң ибрәтлик башқурғучилиридәк» бир-биригә хизмәт қилишқа дәвәт қилған (Пет. 1-х. 4:10).

Әйсаму Луқа 16:1—8дә башқурғучи тоғрилиқ тәмсилни кәлтүргән. Шундақла өзиниң падиша сүпитидә һазир болуши тоғрилиқ бәшарәттә Әйса шагиртлирини у «садиқ һәм әқил-парасәтлик қул» яки «садиқ башқурғучини» тәйинләйдиғанлиғини вәдә қилған. Садиқ башқурғучиниң асасий хизмити — ахир заманда Әйсаниң әгәшкүчилирини вақти-вақтида роһий озуқ билән тәминләш (Мәт. 24:45—47; Луқа 12:42). Шу садиқ қул етиқадимизни мустәһкәмләйдиған әдәбиятларни тәйярлап, уларни дунияниң җай-җайлириға йәткүзүп бериватқанлиғи үчүн биз Йәһваға бәк миннәтдар!